Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ η συνέχεια...

Ακολουθεί η συνέχεια της ιστορίας του Ήλιου και της Σελήνης ...

Καταράστηκε τον Ήλιο να ανεβαίνει στον ουρανό και να τον φωτίζει όταν όλοι ξυπνούν και να χάνεται πάλι σαν πέφτουν όλοι στην αγκαλιά του ύπνου. Τον καταδίκασε σε μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση , όπου θα εμφανίζεται και θα χάνεται χωρίς ποτέ να δει τη Σελήνη. Τη γλυκιά του αγαπημένη καταράστηκε να υψώνεται ψηλά στον ουρανό όταν ο Ήλιος θα κρύβεται πίσω από τα βουνά και οι άνθρωποι αποσύρονται σπίτι κουρασμένοι από τις εργασίες της ημέρας.

Την ίδια στιγμή ο Ήλιος χάθηκε από μπροστά της. Τότε ο ουρανός έγινε καταγάλανος , στο ίδιο χρώμα που έλαμπαν τα μάτια του λίγο πριν , τη στιγμή της ευτυχίας. Ψηλά στον ουρανό βρισκόταν ο ίδιος ο Ήλιος , ενώ η χρυσή του στολή σκορπούσε φωτεινές ακτίνες σε όλη τη πλάση. Η Σελήνη εμφανίστηκε όταν πια ο αγαπημένος της είχε γείρει πίσω από τα βουνά. Ένα μπλε σκούρο, σχεδόν μαύρο χρώμα -όπως τα θλιμμένα μάτια της- απλώθηκε στον ουρανό ενώ η ίδια με την ασημένια της όψη στάθηκε μια λυπητερή παρουσία στο απέραντο σκοτάδι. Με αγωνία γύρισε το βλέμμα της ψάχνοντας να τον βρει όμως γρήγορα η απογοήτευση ήρθε. Τα τριαντάφυλλα από το μπουκέτο της σκόρπισαν στη ποδιά της νύχτας παίρνοντας τη μορφή αστεριών για να κάνουν συντροφιά στη τραγική μορφή της Σελήνης. Μέχρι σήμερα ακόμη πολλοί λένε ότι τα αστέρια σκορπούν τη νύχτα μια ευωδιά ξεχωριστή για να νιώθει η πριγκίπισσα της νύχτας τη θλίψη της λιγότερο αβάσταχτη.

Για πολύ καιρό οι υπήκοοι των δυο βασιλείων θρηνούσαν τη μοίρα των δυο ερωτευμένων, όπως τη θρηνούσαν οι ίδιοι, μέσα στη φριχτή μοναξιά του ο καθένας. Σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν και η ιστορία τους έγινε παραμύθι χωρίς να βρεθεί η λύση που θα διέλυε τη δυστυχία τους. Ο Ήλιος φώτιζε το κόσμο , σκορπούσε τις ζεστές του ακτίνες και πάλευε με τα στοιχεία της φύσης για να μπορέσει να βοηθήσει τους ανθρώπους που κάποτε ήταν υπήκοοι του. Συχνά όμως η θλίψη του ήταν μεγάλη για το χαμό της αγαπημένης του. Πολλές φορές κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα και έκλαιγε, θρηνούσε με κεραυνούς και αστραπές για την άδικη τύχη της αγάπης του. Τα δάκρυά του ταξίδευαν σ’ ολη τη γη , για να μαρτυρήσουν το πόνο και το καημό μιας άσβεστης αγάπης.

Η Σελήνη πάντα θλιμμένη μέσα στην ομορφιά της, μισούσε την άδικη μοίρα που τη χώρισε από τον Ήλιο. Μέσα στο θρήνο της συμπαραστέκονταν τα αστέρια που πολλές φορές κολυμπούσαν στο πέπλο της νύχτας για να διαλαλήσουν παντού τον πόνο των ερωτευμένων. Πέρασε πολύς καιρός ώσπου κάποια αυγή, η Σελήνη, ενώ έλιωνε μελαγχολικά παρατήρησε πίσω από τα βουνά ένα χρυσό φως που όλο ανέβαινε ψηλά. Ήταν ο αγαπημένος της! Πάλεψε να κρατηθεί λίγο ακόμα στον ορίζοντα για να δει το πρόσωπό του. Η Σελήνη συνέχισε να αχνοφέγγει όταν το πρόσωπο του Ήλιου ξεπρόβαλε από την Ανατολή. Πόσο πολύ έλαμψε το πρόσωπό του όταν αντίκρισε τη Σελήνη! Της έστειλε ένα μεγάλο και ευτυχισμένο χαμόγελο και τόση ήταν η αγάπη του που κοκκίνισε ολόκληρος ο ουρανός . Το ίδιο συνέβη και όταν έφτασε η ώρα ο Ήλιος να χαθεί πίσω από τα βουνά. Καθυστερούσε όλο και περισσότερο τη κάθοδό του για να δει την αγαπημένη του να εμφανίζεται. Πόση ήταν η χαρά τους όταν αντίκριζαν ο ένας τον άλλο…

Καθημερινά επαναλαμβανόταν η ίδια σκηνή την ώρα της συνάντησης τους. Ο Ήλιος φορούσε τη πιο όμορφη στολή του, το πιο ωραίο χαμόγελο και ετοιμαζόταν έστω για ένα λεπτό να δει τη Σελήνη. Είναι γνωστό , μέχρι σήμερα ακόμη ότι η ανατολή και η δύση του Ήλιου είναι οι πιο ωραίες στιγμές , γιατί είναι η ώρα που οι ερωτευμένοι εκφράζουν την αγάπη τους.

Όταν η Σελήνη δε μπορούσε να συναντήσει τον Ήλιο, τις νύχτες αδυνάτιζε, χλόμιαζε και η όψη της έμοιαζε με ασημένιο δρεπάνι από τη θλίψη της. Μα όταν έφτανε το πρωινό εκείνο που θα έβλεπε τον αγαπημένο της φορούσε το πιο ωραίο της φόρεμα, γνωστό στο όλους ως πανσέληνος, και περίμενε με αγωνία. Τον Αύγουστο, το μήνα που γνωρίστηκαν και επρόκειτο να  παντρευτούν οι δυο ερωτευμένοι , οι άνθρωποι λένε ότι βλέπουν την πιο όμορφη ανατολή και την πιο συγκλονιστική δύση όλου του χρόνου. Επίσης η μέρα είναι ζεστή και φωτεινή, ένα  δροσερό αεράκι φυσάει και σκορπάει παντού το τραγούδι της αγάπης, για δυο νέους που αγαπήθηκαν τρελά…

Η Σελήνη, την επέτειο της γνωριμίας τους φοράει τη πιο λαμπερή της πανσέληνο. Είναι χρώμα κατακόκκινο, ενώ τα αστέρια την περιτριγυρίζουν  κρατώντας το πέπλο της. Το αυγουστιάτικο φόρεμα της Σελήνης, είναι γνωστό στους ανθρώπους ως “Αυγουστιάτικο Φεγγάρι” και πολλοί ξενυχτάνε για να δουν την ομορφιά της Σελήνης. Το πρωινό της συνάντησης τους είναι υπέροχο. Ο ουρανός γίνεται κόκκινος καθώς περνά ο ένας δίπλα στον άλλο και αγγίζονται με τα χέρια απαλά ψιθυρίζοντας “Σ’αγαπώ…”

Υπάρχει μια φορά στα τόσα χρόνια που ο Ήλιος φεύγει από τη θέση του, χάνεται. Τότε τη θέση του παίρνει το μαύρο σκοτάδι και η μέρα γίνεται νύχτα. Είναι η μοναδική στιγμή που φεύγει κρυφά και μπορεί να συναντήσει την αγαπημένη του και να χαρούν την αγάπη τους.Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό στους ανθρώπους ως “Έκλειψη Ηλίου”. Ακόμη άλλες φορές είναι η Σελήνη που χάνεται με τον ίδιο τρόπο και τότε μιλάμε για “Έκλειψη Σελήνης”.

Τα χρόνια περνούσαν , οι αιώνες κυλούσαν και ο Ήλιος με τη Σελήνη αγέραστοι, ζούσαν την πολύτιμη αγάπη τους που δε θα έσβηνε ποτέ. Ήταν ευτυχισμένοι που μπορούσαν έστω για λίγες στιγμές να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Με την ευτυχία τους αυτή τα λουλούδια άνθιζαν, τα πουλιά κελαηδούσαν και οι άνθρωποι απολάμβαναν τη λαμπερή μέρα και νύχτα. Το βράδυ, η Σελήνη λάμποντας από την ευτυχία της προσέφερε έναν νυχτερινό σύντροφο στους ταξιδιώτες και έναν οδηγό για όσους είχαν χαθεί.

Ο κακός Μάγος δεν άντεξε την ευτυχία τους. Παρόλο που τους είχε χωρίσει,  η αγάπη τους είχε νικήσει και αυτό δε μπορούσε να το δεχτεί. Έτσι, κάποια μέρα, βυθισμένος στο μίσος του, πέθανε από τη κακία του. Ο Ήλιος και η Σελήνη συνεχίζουν να αγαπιούνται μέχρι σήμερα. Οι άνθρωποι χαμογελούν όταν βλέπουν τον Ήλιο να κοκκινίζει ντροπαλά την αυγή από το βλέμμα της αγαπημένης του.Μέχρι σήμερα ακούγεται το ψιθύρισμα του ανέμου να τραγουδά απαλά το τραγούδι των δυο ερωτευμένων:

Είναι αγάπη ξακουστή

η αγάπη της  Σελήνης

 που ήταν κόρη ζηλευτή

πριγκίπισσα ασημένια

και του χρυσού του Ήλιου

του πρίγκιπα των ουρανών

που απ’το χρυσό του θρόνο

μας χαμογελά.

Μήτε μαγεία και κακό

δεν ήταν στο τέλος δυνατό

Νίκησαν και τώρα ζούνε

μονάχα για να αγαπούνε.

Το σεντούκι του χρόνου...  Παραμύθι από τα μαθητικά χρόνια...