Γράμμα σε ένα ψέμα

Αγαπημένο Ψέμα…

Σε κράτησα σαν φυλαχτό τα  χρόνια που περάσαν. Δεν δέχτηκα ούτε στιγμή εκείνη την αλήθεια. Πονούσε υπερβολικά,  ακόμη με πονάει… Θυμάμαι σαν μικρό παιδί ήμουν πολύ γενναίο. Δεν έκλαψα ούτε στιγμή όταν με πήγαινε η μητέρα μου για το καθιερωμένο εμβόλιο. Πονούσα -αυτή είναι η αλήθεια- μα ήθελα κατάματα να δω ό, τι με πληγώνει.

Το πιο γενναίο παιδί όμως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την αλήθεια. Πως να του πεις άραγε ότι ο πατέρας του “έφυγε”; Έφυγε… Αυτό μόνο… Όταν ρωτούσα τη μητέρα μου γεμάτη απορίες το βλέμμα της συννέφιαζε, τα δάχτυλα της σφίγγουν (ναι ακόμη σφίγγουν…) τα μπράτσα της αγκάλιαζε το πόνο να μετριάσει και…”Ο πατέρας σου παιδί μου -σου το’ χω πει , το ξέρεις- δεν μπορούσε να είναι πια μαζί μας…” και ύστερα σιωπή.. μουρμούραγε πως παει πιο κει να βγάλει το σκουπιδάκι που επίμονα εμφανιζόταν όποτε σε θυμόμουν…

Στο δημοτικό έρχονταν οι πατεράδες να παραλάβουν τα παιδάκια τους και γύριζα αλλού το κεφάλι , να μη βλέπω, να μη πονάω, πως θα’ θελα να μη θυμάμαι , όλα να τα ξεχάσω…

Κάποτε με ρώτησε η κολλητή μου φιλενάδα εάν έχω μπαμπά. Μα φυσικά και έχω ! Αντέδρασα με βία. Τη πλάτη γύρισα, να μη βλέπω στα μάτια της την αλήθεια. Ήταν μικρό παιδί εγώ αναγκαστικά μεγάλη. Και τότε εσύ γεννήθηκες, μια λαμπρή φιγούρα, σταλιά σταλιά πήρες μορφή , μορφή αγαπημένη. Σε φανταζόμουν με στολή, τα κύματα να δαμάζεις. Ψηλός ψηλός καμαρωτός, με μάτια ζαφειρένια (Έχεις τα μάτια του … ψέλλιζε κάποιες στιγμές η μάνα μου με πόνο). Τα χέρια σου γεμάτα ζεστασιά με δύναμη χρισμένα. Για να με σηκώνεις ψηλά και να πετώ σκεφτόμουν όλο ενθουσιασμό. Ακόμη θυμάμαι ότι στις κούνιες ανέβαινα πολύ ψηλά, τα μάτια μου κλειστά και ονειρευόμουν τα χέρια σου να με πετούν , σαν αεροπλανάκι, τι ανόητο παιχνίδι… τι ανόητο παιδί που ήμουν…

Μεγάλωσα ανατρέφοντας το ψέμα το γλυκό μου. Δε χάθηκες -σου έλεγα- είναι που ταξιδεύεις. Πάντα σε τόπους μακρινούς , πάντα μακριά από μένα. Μου έγραφες και γράμματα για να μου διηγείσαι τις ομορφιές που έβλεπες, μαζί για να τις δούμε. Σε κάποιες από τις βόλτες μου εκεί στο Μοναστηράκι έψαχνα και ξετρύπωνα εξωτικά φουλάρια -δώρα από σένα μακρινά - έλεγα στον εαυτό μου. Έτσι το πόνο κοίμιζα του εγκαταλειμμένου.

Σήμερα Πρωταπριλιά γιορτάζεις τη γέννησή σου. Μια μέρα που τα ψέμματα έχουν την τιμητική τους. Νομίζω είναι η ώρα σου να σε αποχαιρετήσω. Δε θέλω τη παρέα σου ακόμη στη ζωή μου. Τον ρόλο σου τον έπαιξες πολύ καλά νομίζω.

Έχε γεια άγνωστε πατέρα ...

Η ιστορία είναι φανταστική και γράφτηκε ειδικά για τη πρωταπριλιά, γιατί τα μεγαλύτερα ψέμματα τα δημιουργεί η ίδια η ζωή...

Συλλογές γραμμάτων... (Ιστορίες (Φανταστικές και μη) σε εκδοχή αλληλογραφίας)