Ιστορίες του καφενέ : Λίγο πιο πέρα...

Το τέλος του Γιώργου και της Μυρτούς άφησε μια πικρή γεύση... σε όσους το διάβασαν μα και σε μένα την ίδια που το έγραψα. Δεν είμαι συνηθισμένη να υποκύπτω σε τέτοιο τέλος. Πάντα φλέρταρα με την μελαγχολία αλλά στο τέλος... κέρδιζε η φωτεινή μου πλευρά. Αποφάσισα λοιπόν να την αναζητήσω και σε αυτή την ιστορία. Ελπίζω να αξίζει την προσπάθεια...

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Κικής από το Εκφράσου , παραπέμπω όσους θέλουν να διαβάσουν την αρχή της ιστορίας μα και τους συμμετέχοντες στις ιστορίες του καφενέ εδώ.

Αυτή η Φύση...

-Τι γράφεις εκεί; Ο Γιώργος στάθηκε πάνω από τον ώμο της Μυρτούς δίνοντάς της ένα φιλί στον κρόταφο. Άρχισες επιτέλους εκείνη την ιστορία που έλεγες; 

Η Μυρτώ έκρυψε το γραπτό με το χέρι της και του χαμογέλασε με αμηχανία. 

-Δε ξέρω ακόμη τι είναι. Ένα γράμμα... με σκέψεις που θέλω να μοιραστώ με το παιδί μας.

-Γράμμα στο αγέννητο παιδί μου! Ωραίος τίτλος! αναφώνησε ο Γιώργος πρόσχαρα, χωρίς να δίνει σημασία στη συστολή της γυναίκας του όποτε μιλούσαν για τα γραπτά της. Ήταν καλή δασκάλα αλλά παρόλο που είχε ωραίο και εκφραστικό λόγο δεν τόλμησε ποτέ να κυνηγήσει το όνειρό της να γράψει ένα βιβλίο.

-Είναι απλές σκέψεις, τίποτα άλλο. Του χαμογέλασε με κέφι αλλά ένα σύννεφο φαινόταν θολώνει τα γαλανά της μάτια.
-Συμβαίνει κάτι Μυρτώ; Ο Γιώργος μπορούσε να καταλάβει εάν κάτι την ενοχλούσε. Δεν κατάφερνε να του κρυφτεί.
-Να... μερικές φορές αισθάνομαι ότι μόλις γεννηθεί το παιδί δε θα μπορέσω να τον προστατεύσω ... από τις φουρτούνες της ζωής... Σχεδόν δε θέλω να τον αποχωριστώ...

Ο Γιώργος άνοιξε απότομα τα μάτια του, μούσκεμα στον ιδρώτα. Μια ανάμνηση θαμμένη βαθιά μέσα του,  τον στοιχειώνει από τότε που έφερε στο σπίτι το μωρό.
                       "...μόλις γεννηθεί το παιδί δε θα μπορέσω να τον προστατεύσω..."
Έδωσε όρκο να είναι αυτός που θα προστατεύσει το παιδί τους, της το ορκίστηκε εκείνη την ημέρα μεταξύ σοβαρού και αστείου για να κάνει τη τρικυμία μέσα στα μάτια της να κοπάσει. Τώρα έφτασε εκείνη η στιγμή.

Ο Μιχάλης μάζεψε και τα τελευταία τασάκια από τα τραπέζια και βιάστηκε να καθαρίσει τις στάχτες που του είχαν πέσει. Νέκρα σήμερα, η βροχή που έπεφτε από το πρωί είχε κάνει τη δουλειά της. Μα κι αυτός δεν είχε πολύ διάθεση. Από τότε που χάσανε το κορίτσι τον βάρυναν δέκα χρόνια στις πλάτες του, βαριά και ασήκωτα, όσο και η θλίψη του χαμού της. Μπροστά στο Γιώργο στάθηκε βράχος, να τον στηρίξει, να του δώσει δύναμη και σαν πατέρας τον πήρε και πάλι κάτω από τις φτερούγες του. "Θα 'ρθειτε μαζί μου " του είπε. Στο ζεστό του σπιτάκι  μαζεύοντας τα σπασμένα τους κομμάτια χτίζοντας με ότι απέμεινε μια νέα αρχή. Το κουδούνι που ήταν επάνω στη πόρτα χτύπησε, διακόπτοντας τις σκέψεις του. Γύρισε εκνευρισμένος προς τη τζαμαρία έτοιμος να μουρμουρίσει "κλείσαμε!" στον καθυστερημένο πελάτη αλλά δάγκωσε τη γλώσσα του μόλις την αντίκρισε.
Η Ασπασία ήταν μια όμορφη γυναίκα. Η κόρη της της έμοιαζε. Τα ίδια διαπεραστικά μάτια με της Μυρτούς τον κοίταζαν, όχι με το άλλοτε υπεροπτικό της ύφος αλλά με το πόνο να γυαλίζει μέσα τους, τη φωτιά του να σιγοκαίει λιώνοντας την μέρα με τη μέρα, στιγμή τη στιγμή. Στη ζωή της έμελλε να χάσει δυο παιδιά. Το αγόρι της, παλικαράκι ακόμη είκοσι χρονών είχε αφήσει τη τελευταία του πνοή στην άσφαλτο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.  Και τώρα η κόρη της, την οποία είχε απαρνηθεί χάθηκε για πάντα.
-Τι θέλεις; Της είπε ο Μιχάλης μα μόλις ξεστόμισε τα λόγια ένας κόμπος του έπνιξε το λαιμό. Μάνα... μόνη, ναι έσφαλλε αλλά ο πόνος της δε μετριέται με τα λάθη... Γιατί ήρθες εδώ , συνέχισε, αυτή τη φορά πιο απαλά , συμφιλιωμένοι απ΄τη μεριά του.
-Να τον δω...μόνο αυτό... μόνο λίγο και θα φύγω ψέλλισε με φωνή που δύσκολα συγκρατούσε τον πόνο και τα δάκρυα να κυλήσουν.
-Ελα...

Ο Γιώργος άκουσε τα βήματα και τις φωνές να μιλάνε ψιθυριστά  . Άνοιξε την πόρτα πριν καλά καλά χτυπήσει ο Μιχάλης με τα ταλαιπωρημένα από τη λάντζα χέρια του. Δίχως να πει τίποτα,  παραμέρισε για να περάσουν μέσα.
-Πήγαινε, είναι μέσα. Κοιμάται...
Η Ασπασία χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη, τα μάτια της θολά από τα δάκρυα που δε σταματούσαν να τρέχουν. Χωρίς κουβέντα πέρασε μέσα στο δωμάτιο με τον Μιχάλη να την ακολουθεί.
Ο Γιώργος πήρε στα χέρια του το τετράδιο της γυναίκας του:

"Μικρό μου θαύμα…Άραγε τι να σκέφτεσαι εκεί μέσα κρυμμένο; 

Κοιμίσου… Εγώ θα σε προστατεύσω! "

Το γράμμα στο αγέννητο παιδί μου ήταν μια ιστορία που την είχα αναρτήσει τον Μάρτιο. Μου φάνηκε ταιριαστό για τη Μυρτώ και τον τρόπο που τη φανταζόμουν στο μυαλό μου και έτσι έδεσα τις δυο ιστορίες. Μου αρέσει που το γράμμα αυτό δεν είναι ξεκρέμαστο αλλά βρήκε τη θέση του...

Ευχαριστώ την Αριστέα αλλά και την Μαρία Κανελλάκη που με τις "ιστορίες του καφενέ" μου έδωσαν την ευκαιρία να μπω σε νέες λογοτεχνικές αναζητήσεις. Όσο και αν το σκεφτόμουν κάποτε ποτέ δεν το τόλμησα μέχρι σήμερα. Και ελπίζω να μην είναι η τελευταία φορά!