Και να ο κόσμος σείστηκε...

                

 Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;

Θυσία ιερή για όλη την ανθρωπότητα , απόδειξη αγάπης , να δώσεις τον Υιό σου...

Τα αγκάθια τους σε πλήγωσαν , εκύλησε το αίμα

σαν δάκρυ κόκκινο 

στα θλιμμένα μάτια...

Η Φύση κλαίει γοερά για το πικρό χαμό σου...

Σταγόνες πέφτουν της βροχής

σαν προσφορά για Σένα...

Το βλέμμα πέφτει χαμηλά

μεγάλη η προδοσία...

Και να βροντή ακούστηκε και σείστηκε ο κόσμος

(Αυτή  τη στιγμή που γράφω, 15:32 μ.μ.)

Τα κρίνα για Σε δακρύσανε τον πόνο τους εκδηλώνουν

Κλαίει και η ανθρωπότητα για το πικρό χαμό σου...

Με ελπίδα περιμένουμε την Αναστάσιμη ώρα

 που ο Θάνατος θα νικηθεί στο υπόγειο βασίλειό του

και περιμένουμε Ιησού παντού τον ερχομό σου...

Γιορτάζοντας στα κόκκινα τη νίκη τη μεγάλη...

Καλή Ανάσταση!

Καλό Πάσχα!