Τάδε έφη... Αλέξης!

Πάει μια εβδομάδα τώρα περίπου, ίσως λίγο παραπάνω που κάθησα στο γραφείο μπροστά στο κομπιούτερ για να μπω στα μηνύματά μου. Βρήκα μια στιγμή ελεύθερη, τα παιδιά μέσα ακουγονταν να παίζουν ήρεμα (μη τα ματιάξω!) και είπα: " Ωραία, τώρα είναι η ευκαιρία μου να χαλαρώσω λίγο". Δε πρόλαβα να το σκεφτώ και ακούω τη φωνή του μικρού να λέει:

" Μαμά άσε κάτω το λάπτοπ, τώρα!"

Θορυβήθηκα! Το ρώτησα γιατί είπε κάτι τέτοιο αλλά δεν δίνει ποτέ ξεκάθαρες εξηγήσεις ο Αλέξης, είναι σαν να περιμένει ή να πιστεύει ότι ξέρεις την απάντηση - όπως πολλές φορές συμβαίνει με εμάς τους γονείς- και τον εξετάζεις εκείνη τη στιγμή. 

Άρχισα όμως από εκείνη τη στιγμή να ανακαλώ στιγμές στις οποίες έδειχνε την ενόχλησή του κάθε φορά που καθόμουν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Και είναι πολλές φορές που συμβαίνει αυτό. Πριν αρχίσω το blog αυτό, στον υπολογιστή έμπαινα κυρίως για να ασχοληθώ με φωτογραφίες, με βίντεο και πιο εντατικά το βράδυ οπότε τα παιδιά κοιμούνταν και είχα ώρα απερίσπαστη να κάνω αυτό που ήθελα. Τώρα βέβαια είναι μια εντελώς καινούρια εμπειρία αυτό που ζώ. Τις αναρτήσεις μου τις δουλεύω κυρίως το βράδυ που κοιμούνται τα παιδιά  ή όταν είμαι μόνη στο σπίτι γιατί τότε αισθάνομαι σε θέση να αποδώσω καλύτερα , τότε είμαι εγώ και οι σκέψεις μου και καταφέρνω να τις βάλω σε μια σειρά. Κατά την διάρκεια της ημέρας όμως, όποτε χαλαρώνω λιγάκι και βλέπω ότι τα παιδιά δε με χρειάζονται μπαίνω στον υπολογιστή για να διαβάσω αναρτήσεις άλλων blog, είναι κάτι που απολαμβάνω να κάνω, όπως και το να σχολιάζω και να εκφράζω τη γνώμη μου για όποιο θέμα διαβάζω.. Πάντα όμως θα έχω τον μικρό μου να ξεπροβάλλει και να μου ζητά να αφήσω το λάπτοπ!

Είναι απίστευτο πόσο διαισθητικά είναι τα παιδιά! Ο Αλέξης ειδικά πρέπει να το έχει σε μεγαλύτερη δόση μια και μοιάζει να αντιλαμβάνεται πράγματα πέρα από αυτά που αντιλαμβάνονται τα άλλα παιδιά , συνομήλικα του και μη. Καταλαβαίνω ότι βλέποντάς με να κάνω κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα αλλά δεν συμπεριλαμβάνει τον ίδιο αυτή η δραστηριότητα  αισθάνεται ίσως ότι είναι κάτι που με τραβά μακριά του και κλέβει τη προσοχή μου από πάνω του. Κάτι που δε του είναι ευχάριστο. (Σε κανένα από τα αντράκια μου δεν είναι!)

Με κάνει πολλές φορές να αναρωτιέμαι τι είναι καλό τελικά για τα παιδιά μας. Το να έχουν την απόλυτη προσοχή μας, ευνουχίζοντας τα θέλω που έχουμε προσωπικά ως άνθρωποι , με αποτέλεσμα όμως να μας λείπει ένα κομμάτι του εαυτού μας και έτσι να μην χρησιμοποιούμε όλη τη δυναμική μας ως γονείς; Ή μήπως να κάνουμε κάτι που μας γεμίζει και μας ικανοποιεί ως άτομα , με αποτέλεσμα να συμπληρώνει κάποια κενά που θα μας κάνουν καλύτερους γονείς για τα παιδιά μας;

Είναι λίγες μέρες που θέλει να  κάθεται δίπλα μου στον μεγάλο υπολογιστή και προσποιείται ότι πληκτρολογεί το ίδιο γρήγορα με εμένα. Σήμερα μάλιστα ζήτησε να τον ανοίξω για να μπορέσει να πληκτρολογήσει πραγματικά. Πολλές φορές μου ζητά να καθίσω με το λαπτοπ  κοντά τους την ώρα που παίζουν ενώ άλλες φορές μου ζητά να καθίσω κοντά τους χωρίς αυτό...

Η προσαρμογή και η συμφιλίωση είναι καθοδόν... ή μήπως όχι;

 Αισθάνεσαι ποτέ πως όσα και να κάνεις για τα παιδιά δεν είναι αρκετά; Όσα κάστρα και αν χτίσεις, όσες φορές και αν παίξετε κρυφτό , όσα παραμύθια και αν διαβάσεις ίσως να μην είναι αρκετά για να τα ετοιμάσουν για μια ζωή γεμάτη απαιτήσεις  και απογοητεύσεις; Μάλλον είναι όταν μπαίνουν οι ενοχές της μητέρας στη μέση...

Μια μητέρα...