Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας

Στο σπίτι.

Ο Β. είναι στη έξω και γρατζουνάει τη κιθάρα του , αυτή που του έκανα δώρο όταν παντρευτήκαμε.

Θυμάμαι, στο γαμήλιο ταξίδι μας να βγάζω άπειρες φωτογραφίες με αυτόν να παίζει ενώ εγώ τον χαζεύω γεμάτη ευτυχία.

Ευτυχία για το μέλλον που απλωνόταν μπροστά μας.

via

Έπαιζε το θέμα από "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας"

Μια παιχνιδιάρικη μελωδία που με έκανε να κουνάω ανέμελα το πόδι μου στο ρυθμό του.

Ο τρόπος μου να χαμογελάω!

Το καλοκαίρι έχει έρθει σέρνοντας πίσω του βαριά σύννεφα

σύννεφα που μας πλακώνουν το στήθος 

και μας κάνουν να αγωνιούμε για ένα αμφίβολο μέλλον.

Δυσκολεύομαι να γράψω

αν και έχω ένα σωρό αναρτήσεις έτοιμες στο μυαλό μου

αλλά δεν έχω τη διάθεση να τις αποτυπώσω γραπτώς.

Η διάθεση μου όμως αλλάζει όταν ακούω τα παιδιά μου

-ο διακόπτης της χαράς μου-

να πετάνε ατάκες που σχηματίζουν αυτόματα ένα χαμόγελο στα χείλη μου.

Θέλω αυτό το χαμόγελο να το διατηρήσω αναλλοίωτο στο χρόνο 

και να θυμάμαι πάντα τι μου το προκάλεσε!

Αυτές τις μέρες, όπως είναι φυσικό βλέπουμε συχνά ειδήσεις, και ιδίως το ταίρι μου που έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτές.  Λέει λοιπόν ο Θάνος:

Ο μπαμπάς μου και η προσφορά.

Ο μπαμπάς μου είναι ένας πολύ εργατικός άνθρωπος. Εχει δουλέψει πολύ στη ζωή του και μάλιστα βαριά δουλειά. Οπως καταλαβαίνετε αυτό σήμαινε οτι δεν είχε και πολύ χρόνο να περάσουμε μαζί.

Θυμάμαι όμως ενα σωρό πράγματα που έκανε για εμάς και μας έκανε τόσο χαρούμενες.  

Όταν η αδερφή μου η Στέλλα είχε μια εργασία στο δημοτικό να φτιάξει ενα όπλο ο μπαμπάς μας της έφτιαξε από ξύλο ενα τόσο καλό αντίγραφο όπλου που ήταν σε σχέση με τις εργασίες των άλλων παιδιών... η μύγα μεσα στο γάλα!

Αντίστοιχα όταν εγώ έπρεπε να φτιάξω ενα πήλινο πουλί χρησιμοποιώντας σαν σκελετό ενα κουκουνάρι,  με τη βοήθεια του μπαμπά μου πήρα τη δεύτερη θέση ανάμεσα στα άλλα παιδιά !

Κάποια εποχή μικρή ούσα, με είχε πιάσει η λόξα να έχω ενα μικρό τραπεζάκι, για να τραπεζώνω τις κούκλες μου! Ο μπαμπάς μου λοιπόν μου έφτιαξε ενα κανονικό τραπεζάκι από ξύλο σε μινιόν έκδοση το οποίο λάτρεψα και μάλιστα το έντυσα και με τραπεζομάντηλο και ακολούθησαν μεγάλα τσιμπούσια στην προσωπική μου τραπεζαρία! Περιττό να πω οτι για κάποιο διάστημα ότι έτρωγα ήταν σε εκείνο το τραπεζάκι.

Την ώρα που εσύ έσβηνες τα κεράκια σου...

Αγόρι μου...

Σήμερα έκλεισες τα έξι σου χρόνια.

Μπαίνεις σιγά σιγά στο κόσμο των μεγάλων μωρό μου.

Σε αυτό το κόσμο όπου μαθαίνεις τι πάει να πει ευθύνη.

Μα δε το ξέρεις.

Το μόνο που αλλάζει για εσένα είναι οτι πλέον θα απαντάς

 σε όσους σε ρωτάνε "πόσο ετών είσαι"

Εξι αντί για Πέντε.

Οχι μόνο.

Αποχαιρετήσαμε τις δασκάλες με χειροποίητο δωράκι!

Είναι πια γεγονός!

Τα σχολεία έκλεισαν!

Είναι δύσκολο να πιστέψω οτι τελείωσε αυτή η σχολική χρονιά.

Τόσο μα τόσο σύντομη μου φάνηκε!

Η στιγμή που πήγαμε να πάρουμε τους φακέλους με τις χειροτεχνίες του Αλέξη και να αποχαιρετίσουμε το Νηπιαγωγείο μας, οριστικά πια, ήταν πολύ συγκινητική.

Ηρθε η ώρα και για το μικρό μας να διαβεί τις πόρτες του δημοτικού, μόλις ενα χρόνο αφού πέρασε και ο Θάνος τις ίδιες πόρτες.

Τα παιδάκια μου είναι μαθητές δημοτικού...

 Δε ξεχνώ βέβαια πόσο πολύτιμη ήταν η βοήθεια των Νηπιαγωγών και της Δασκάλας μας αυτή τη χρονιά και ήθελα να δείξω την εκτίμηση μας με κάτι χειροποίητο.

Μια κλήρωση που άργησε ...πολύ!

Πριν από κάτι μήνες...

Όχι πολλούς, να τρεις μήνες και λίγες μέρες ήταν, 

έκλεισε το μπλογκοσπιτάκι μου ένα χρόνο!

Μέσα στη τρελή χαρά εγώ, ανακοίνωσα οτι θα κάνω και δώρο

για να το γιορτάσω, σαν κέρασμα για όσους θα σχολιάσουν!

Ε... όσο το είδατε εσείς το δώρο... 

τόσο το είδα κι εγώ!

Λίγο η δουλειά, λίγο η κούραση , λίγο τα γερμανικά

(τα οποία δε λένε να με αφήσουν ήσυχη)

χάθηκα κι εγώ!

Τι σας έχω όμως;

Live κλήρωση σας εχω, απο τα χεράκια των παιδιών μου!

Αυτοί έγραψαν τους αριθμούς στα χαρτάκια, αυτοί τα δίπλωσαν και τα έριξαν μέσα και ο μικρός τράβηξε το τυχερό λαχνό!

And the oscar goes to... 

(ε να μη το πω μια φορά κι εγώ , τι... στο πηγάδι κα*#@&*%@#;)

Θα δείτε το νικητήριο αριθμό στο βίντεο που ακολουθεί!