Ο μπαμπάς μου και η προσφορά.

Ο μπαμπάς μου είναι ένας πολύ εργατικός άνθρωπος. Εχει δουλέψει πολύ στη ζωή του και μάλιστα βαριά δουλειά. Οπως καταλαβαίνετε αυτό σήμαινε οτι δεν είχε και πολύ χρόνο να περάσουμε μαζί.

Θυμάμαι όμως ενα σωρό πράγματα που έκανε για εμάς και μας έκανε τόσο χαρούμενες.  

Όταν η αδερφή μου η Στέλλα είχε μια εργασία στο δημοτικό να φτιάξει ενα όπλο ο μπαμπάς μας της έφτιαξε από ξύλο ενα τόσο καλό αντίγραφο όπλου που ήταν σε σχέση με τις εργασίες των άλλων παιδιών... η μύγα μεσα στο γάλα!

Αντίστοιχα όταν εγώ έπρεπε να φτιάξω ενα πήλινο πουλί χρησιμοποιώντας σαν σκελετό ενα κουκουνάρι,  με τη βοήθεια του μπαμπά μου πήρα τη δεύτερη θέση ανάμεσα στα άλλα παιδιά !

Κάποια εποχή μικρή ούσα, με είχε πιάσει η λόξα να έχω ενα μικρό τραπεζάκι, για να τραπεζώνω τις κούκλες μου! Ο μπαμπάς μου λοιπόν μου έφτιαξε ενα κανονικό τραπεζάκι από ξύλο σε μινιόν έκδοση το οποίο λάτρεψα και μάλιστα το έντυσα και με τραπεζομάντηλο και ακολούθησαν μεγάλα τσιμπούσια στην προσωπική μου τραπεζαρία! Περιττό να πω οτι για κάποιο διάστημα ότι έτρωγα ήταν σε εκείνο το τραπεζάκι.

Φοβάμαι οτι υπάρχουν πολλά περισσότερα από αυτά αλλά ο χρόνος δε φέρθηκε καθόλου καλά στη μνήμη μου και αυτή για να εκδικηθεί μας το παίζει ακατάδεχτη!

Θυμάμαι παρόλα αυτά τον μπαμπά μου να μας φτιάχνει ενα τεράστιο χιονάνθρωπο, μας έφτιαξε ενα μεγάλο χαρταετό ο οποίος πετούσε καταπληκτικά παρακαλώ κι έφτιαξε και ενα σπιτάκι υπερπαραγωγή για τον Λέων, το σκυλάκι μας!

Ο μπαμπάς μου είναι πολύ χρυσοχέρης.

Μα πάνω απ'ολα του μπαμπά μου του αρέσει να προσφέρει. 

Εχω ξεχωρίσει λοιπόν μέσα μου μια ανάμνηση που αντιπροσωπεύει αυτό που είναι ο μπαμπάς μου.

Ήμουν φοιτήτρια στο δεύτερο έτος. Είχαμε πάει στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας για να δώσουμε αίμα για τη γιαγιά μου που έκανε μια επέμβαση στα Ιωάννινα.  Εγώ τελικά λόγω μιας αντιβίωσης  που έπαιρνα δε μπόρεσα να δώσω αίμα και έδωσε μόνο ο μπαμπας μου.

Αφού τελείωσε με την αιμοδοσία , του έδωσαν ενα χυμό και του είπαν να καθήσει για κάποια ώρα πριν φύγει και εκεί περίμενα κι εγώ. Λίγα μόλις μέτρα μακριά μας ήταν η πόρτα της αίθουσας την οποία είχαν αφαιρέσει εργάτες για κάποιες εργασίες συντήρησης και προσπαθούσαν να την επανατοποθετήσουν. Εβλεπα το χέρι του πατέρα μου πάνω στο γόνατο του να χτυπάει ανυπόμονα, προφανώς περιμένοντας να περάσει η ώρα για να φύγουμε. Όση ώρα οι εργάτες πάλευαν να μεταφέρουν την πόρτα και να την βάλουν στο σωστό σημείο , τον έβλεπα να σφίγγει το χέρι στο γόνατο του, θαρρείς και προσπαθούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του από το να κάνει κάτι που δεν έπρεπε. Εβλεπα ξεκάθαρα την εσωτερική πάλη για το αν έπρεπε να τους βοηθήσει ή όχι και την αδυναμία του να συγκρατήσει τον εαυτό του όταν είδε τη πόρτα να γλιστρά επικίνδυνα από τα χέρια του ενός εργάτη. Σηκώθηκε αμέσως και απλωσε τα χέρια του για να συγκρατήσει τη πόρτα όταν ακούστηκε η φωνή της νοσοκόμας να τον αποπαίρνει σαν μικρό παιδί:

"Μα τι κάνετε; Μόλις δώσατε αίμα, καθήστε κάτω μη σπάσετε καμία φλέβα!"

Ο πατέρας μου συμμορφώθηκε αμέσως αφήνοντας την ογκώδη πόρτα στα χέρια των εργατών. Τον αποπήρα κι εγώ , αυτή είναι η αλήθεια, αλλά μέσα μου δε μπόρεσα να αποφύγω ενα χαμόγελο. 

Αυτός είναι ο πατέρας μου. Δε μπορεί να αντισταθεί στο να προσφέρει την βοήθεια του. Οχι δε λέω οτι είναι τέλειος. Αλλά είναι ο πατέρας μου, και είναι ενας άνθρωπος της προσφοράς.

Αυτό θυμόμουν όταν πήγα πριν από ενα μήνα να δώσω αίμα. Πρώτη φορά, τα κατάφερα επιτέλους μετά από τόσα χρόνια. Δεν ήταν εύκολο. Η πίεση μου ήταν πεσμένη, μπουκώθηκα στις φρυγανιές και στα τυράκια για να την ανεβάσω αλλά τα κατάφερα. Και έδωσα αίμα.

Δε θα είναι η τελευταία φορά. Είναι ενα τόσο μικρό δείγμα και τόσο σημαντικό του τι μπορεί να κάνει ενας άνθρωπος για το συνάνθρωπο του!

Αύριο ειναι η γιορτή του πατέρα και θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση στον πατέρα μου και σε όλους όσους προσφέρουν!

Χρόνια Πολλά !