Link Party #8... και ραντεβού το Σεπτέμβρη!

Δε ξέρω, σήμερα ξεχάστηκα τελείως, αφού τώρα κατάλαβα ότι έχω Link Party!

Είναι το τελευταίο Σάββατο του Ιουνίου και νομίζω ότι έφτασε η ώρα να εγκαινιάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές και όσον αφορά το πάρτυ μας!

Είναι άλλωστε μια εποχή που και λόγω ζέστης η παραμονή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μας γίνεται δύσκολη!

Για όσους έχουν τη τύχη να μεταφερθούν στα εξοχικά έχουν δηλώσει ήδη την αποχή τους.

Για όσους πήγαν ή θα πάνε διακοπές αρχίζουν να αραιώνουν σιγά σιγά. 

Όσοι πάλι δεν είναι τόσο τυχεροί , θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν την άδεια Αθήνα τους καλοκαιρινούς μήνες...

Κάτι είναι κι αυτό! Πάρτε τις λεκάνες, γεμίστε τις στο κήπο με νερό και βάλτε τα παιδιά να το απολαύσουν!

Φωτογράφισε το!

Όλα ξεκίνησαν από την ιδέα της Μάρθας από το Γίναμε Γονείς να εγκαινιάσει την ιδέα ενός φωτογραφικού project που ερχεται από το εξωτερικό και εδώ στη μαμαδογειτονιά.

Δε μπόρεσα να είμαι συνεπής από την αρχή γιατί είχα χάσει τη γριούλα μου στην αρχή, αλλά από τις  10 Ιουνίου είμαι εδώ!

Link Party #7 και... η βασκανία!

Να΄μαι και πάλι, για άλλη μια εβδομάδα!

Έχει μπει το καλοκαιράκι και παρόλο που ο καιρός δε λέει να το καταλάβει εμείς έχουμε την ανάλογη διάθεση, και να μας συγχωρούν κάποιες καιρικές συνθήκες που δε τους δείχνουμε τον πρέποντα σεβασμό!

Τα σχολεία έκλεισαν, τα πιτσιρίκια είναι σπίτι και το ξενυχτάνε!

Με το ζόρι τα μαζεύουμε κάθε βράδυ!

Πετώντας από την αγκαλιά μου...

Ήταν 18 Ιουνίου , ημέρα Πέμπτη του 2009 όταν ήρθες στο κόσμο...

 Δεν ήταν εύκολη η διαμονή σου εκεί μέσα... Μεγαλώνοντας μέρα με τη μέρα, ψηλώνοντας όλο και πιο πολύ , δε κατάφερες να πάρεις θέση με το κεφάλι προς τα κάτω. 

Ισχιακή προβολή είπαν... Καισαρική...

Φαινόταν ότι πάλευες πολύ να βολευτείς... Το κεφαλάκι σου πίεζε επίμονα τα πλευρά μου, σε σημείο να έχω κάνει μελανιά και ο πόνος δεν ήταν εύκολο να τον υπομένω.

Σαν να το γνώριζες αυτό, δεν προσπαθούσες συχνά να κάνεις αισθητή τη παρουσία σου.

Γράμμα στο πατέρα των παιδιών μου...

Εσύ ήσουν ο πρώτος που τους κοίταξες στα μάτια και τους κράτησες στην αγκαλιά σου με τρεμάμενα χέρια ...

Ησουν η πρώτη τους φωτογραφία από τη στιγμή που ήρθαν στο κόσμο...

Τη πρώτη αλλαγή της πάνας του μικρού την έκανες εσύ... 

Πλημμύρισε η καρδιά μου συγκίνηση καθώς σε παρακολουθούσα. Στο μεγάλο μας, άλλος είχε την τιμή, μια και είμασταν πρωτάκια και οι δυο.

Είσαι αυτός που βρίσκεται πάντα εκεί για αυτούς, να τους ξυπνάς το πρωί με γλυκόλογα , για να ξεκινήσει ωραία η μέρα τους.

Εσύ τους δείχνεις πως είναι να πετάς ψηλά, μαθαίνοντας τους να ζητάνε τα ύψη συντροφιά...

Το παιχνίδι με τη μπάλα, η βόλτα με το ποδήλατο, οι επισκέψεις στις κούνιες, εσύ είσαι αυτός που θα είσαι πάντα εκεί!

Link Party #6

Ναι, άλλη μια εβδομάδα έφτασε στο τέλος της, και ο καιρός κυλάει απίστευτα γοργά! Τα αγοράκια μου είναι πλέον καλά, η εβδομάδα που περασε με έκανε πολύ περήφανη μαμά!

Κάναμε τα εμβόλια μας, και παρόλο που φοβόντουσαν, στάθηκαν γενναίοι και δεν έκλαψαν καθόλου!

Για ανταμοιβή, τους πήγαμε στην αγαπημένη μας "ταβέρνα" όπου έχει δυο μεγάλους τοίχους με μαυροπίνακες και τραπεζάκια για να παίζουν κι έχει γίνει το οικογενειακό μας στέκι!

Μήπως έχεις ένα τσιγάρο;

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή  που θα ήθελες να τις ξαναζήσεις, μόνο και μόνο για να πράξεις διαφορετικά από τη πρώτη φορά… Και όταν ως εκ θαύματος σου δίνεται αυτή η ευκαιρία προδίδεις πάλι τον εαυτό σου και πράττεις ενάντια σε αυτό που υπαγορεύει η καρδιά σου. Αμέλεια ; Αδιαφορία; Αδυναμία;

Όταν ο ήλιος...αποχαιρέτησε τη Ζωρζ Σαρή

Το πρώτο βιβλίο που με έβαλε στον υπέροχο κόσμο της βιβλιοφαγίας, ήταν οι "Νικητές" της Ζωρζ Σαρή. Ναι, είχα διαβάσει μέχρι τότε αρκετά παραμυθάκια, αλλά εκείνη τη χρονιά, (πέμπτη δημοτικού ήμουν θυμάμαι)  εγκαινιάστηκε η δανειστική βιβλιοθήκη στο σχολείο μας και την επόμενη χρονιά η δασκάλα μας η κυρία Ζωή , η οποία πες από σύμπτωση, πες με ένα μαγικό τρόπο είχε το ίδιο όνομα με την ηρωίδα του βιβλίου, μας ενθάρρυνε πολύ να διαβάζουμε  εξωσχολικά βιβλία.

Link Party #5

Τα αγόρια μου είναι άρρωστα σήμερα... 

Ο μεγάλος ξεκίνησε από εχθές με πυρετό και λίγο κόκκινο λαιμό. Μόλις άκουσε ο μικρός ότι θα του δώσουμε του αδερφού του σιρόπι ήταν στη τρελή χαρά... γιατί δε θα το έπινε ο ίδιος. 

Σήμερα το απόγευμα ήταν και ο ίδιος ζεστός. 

Άρχισε να γκρινιάζει αλλά με δέκατα που ήταν δε τον πότισα σιρόπι, του ανακοίνωσα όμως ότι σήμερα θα κοιμηθεί στο κρεβάτι της μαμάς και πέταγε από τη χαρά του...

14 bloggers γράφουν "Το μυστήριο του καφενείου": Σαν σε όνειρο...

14 bloggers μαζευτήκαμε και συνεχίζουμε την ιστορία της Μαρίας Νι, η οποία ξεχώρισε στις ιστορίες του καφενέ .Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε μια τέτοια αλυσίδα ιστοριών και ελπίζω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Παίρνω πάσα από την Κική (Εκφράσου). Συνολικά συμμετέχουν:

Βαψίματος έργα και ο μικρός πρίγκιπας!

Επιτέλους τελειώσαμε και με τα βαψίματα!

Οι μέρες που πέρασαν ήταν δύσκολες μια και το σπίτι μας θύμιζε εργοτάξιο με το βάψιμο των τοίχων που μας έκανε να τα σηκώσουμε όλα και να τα βγάλουμε έξω στο μπαλκόνι!

Η αλήθεια είναι ότι είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που πρωτοβάψαμε το σπίτι , λίγο πριν μετακομίσουμε αλλά πέντε χρόνια συμβίωσης αυτών των τοίχων με δυο πιτσιρίκια που του έδειξαν και κατάλαβε , ήταν αρκετά για να του δώσουν μια εικόνα που δε θύμιζε τίποτα άσπρο τοίχο! 

(Η πλειονότητα των τοίχων μας είναι λευκοί το οποίο σπάνε κάποιοι τοίχοι σε γκρι και σε κοραλλί)

photo