Μήπως έχεις ένα τσιγάρο;

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή  που θα ήθελες να τις ξαναζήσεις, μόνο και μόνο για να πράξεις διαφορετικά από τη πρώτη φορά… Και όταν ως εκ θαύματος σου δίνεται αυτή η ευκαιρία προδίδεις πάλι τον εαυτό σου και πράττεις ενάντια σε αυτό που υπαγορεύει η καρδιά σου. Αμέλεια ; Αδιαφορία; Αδυναμία;

Δυο φορές την εβδομάδα έχουμε απογευματινό μάθημα με το γιό μου. Στο δρόμο μας είναι ένα σπιτάκι φτωχικό , ισόγειο με ταράτσα της οποίας η εξώπορτα είναι σχεδόν στο δρόμο. Μοναδικό στολίδι της, είναι ένα δέντρο ελιάς που στέκει στωικά λίγα βήματα πέρα από την είσοδο προσπαθώντας να δανείσει λίγη από τη γοητεία της στο παραμελημένο σπιτάκι. Μου προκαλούσε πάντα συμπάθεια αυτό το μικρό σπιτάκι. Όποτε περνούσαμε ένα κύμα νοσταλγικό τάραζε τη καρδιά μου και παιδικές μου αναμνήσεις ξεχύνονταν, όταν πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς μου, ισόγειο με ταράτσα και αυτό, στη θέση της ελιάς μια πελώρια βερικοκιά υπέμενε αγόγγυστα τη λεηλασία των καρπών της από εμένα και τις αδερφές μου.

Ένα από αυτά τα απογεύματα, ενώ περπατούσαμε ανέμελα και λέγαμε αστεία την είδα. Μια εικόνα που δεν περνά απαρατήρητη. Θα μπορούσε να είναι μια κομψή κυρία εάν οι περιστάσεις της το επέτρεπαν και αν η ζωή δεν απαιτούσε να δείξει τη κυριαρχία της λυγίζοντας τις πλάτες της… Τα μαλλιά της γκρίζα και απεριποίητα, υποδηλώνουν ξεκάθαρα την αδιαφορία της για ότι αφορά την εμφάνιση της. Είναι ψηλή αλλά η εμφανής καμπούρα της σε παραπέμπει άθελα σου σε μια παρακμιακή μάγισσα που δε διαθέτει το δυναμισμό για να διατηρήσει ένα τέτοιο τίτλο. Τα ρούχα της είναι σχεδόν λιωμένα και το βλέμμα της …  Στεκόταν στην έξοδο του τόσο ταιριαστού σε αυτή σπιτιού και ρώτησε: « Μήπως έχεις ένα τσιγάρο;»

Απολογητικά της απάντησα «Συγγνώμη, δε καπνίζω…» μα για μια στιγμή ευχήθηκα να κάπνιζα. Το ίδιο πράγμα συνέβη άλλη μια φορά, χωρίς να έδειχνε να θυμάται ότι μου έχει κάνει αυτή την ερώτηση. Και πάλι γεμάτη ενοχές απάντησα αρνητικά και όποτε περνούσαμε από εκεί , αναρωτιόμουν μέσα στην αγωνία,  είναι ακόμη εδώ, κάνει την ίδια ερώτηση; Έχω ακόμη χρόνο; Χρόνο να εκμεταλλευτώ την ευλογία του Θεού να μη μου λείπει ένα κομμάτι ψωμί για την οικογένεια μου. Χρόνο να χαρώ τους ανθρώπους κοντά μου. Να της δείξω ότι δεν είναι μόνη…

Κάθε φορά που περνώ από την έρημη εξώπορτα αγωνιώ και κάθε φορά που μου κάνει την ίδια ερώτηση  -έχω μετρήσει τέσσερις φορές μέχρι τώρα- χαίρομαι. Χαίρομαι που είναι ακόμη εκεί, για κάποιο λόγο φοβάμαι ότι δε θα είναι για πολύ. Χαίρομαι γιατί σημαίνει ότι έχω ακόμη χρόνο. Να της δώσω εκείνο το τσιγάρο που ακόμη ζητά, ακόμη και αν ο γιός μου με ρωτά γιατί το θέλει, αφού το κάπνισμα κάνει κακό… Χαίρομαι γιατί σημαίνει ότι έχω ακόμη χρόνο να κάνω κάτι!

Αλλά δεν καπνίζω…

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Παίζοντας με τις λέξεις της Φλώρας από το TEXNIS STORIES.

Οι λέξεις που έπρεπε να περιέχει η ιστορία είναι με κόκκινα γράμματα.

Ευχαριστώ όσους ψήφισαν τη συμμετοχή μου καθώς και τη Φλώρα 

για το βραβειάκι σε όλους τους συμμετέχοντες!

Συγχαρητήρια στις νικήτριες!

Η ιστορία είναι πραγματική και μετράω ακόμα περισσότερες φορές που έχω ακούσει την ίδια ερώτηση. 

Πολλές φορές έχω φτάσει στα πρόθυρα να αγοράσω εκείνο το πολυπόθητο  τσιγάρο (πακέτο).

 Πόσο κακό πια να κάνει σε ένα άτομο που φαίνεται να το αποζητά τόσο απελπισμένα;

Δε ξέρω...