«Εσύ γιατί δεν είσαι χαμογελαστή καθόλου;»

                   

Είναι μαγικός ο τρόπος που διαθέτουν τα παιδιά για να μας δείξουν την ουσία των πραγμάτων.

 Καθημερινά στη ζωή μας, ξυπνάμε το πρωί, σηκώνουμε τα παιδιά, να τα ντύσουμε, να φάνε πρωινό, να ετοιμάσουμε κολατσιό , να βάλουμε μπουφάν ,παπούτσια και η μέρα ξεκινά! Στο  μυαλό μας κυριαρχούν πλήθος σκέψεις που μας βυθίζουν στην αγωνία της καθημερινότητας. Τι θα φάνε σήμερα τα παιδιά, να βάλω πλυντήριο, να αλλάξω σεντόνια, να πλύνω μπαλκόνια, να πληρώσω ΔΕΗ, να πάω λαϊκή, να πάω να πάρω γάλα και ένα σωρό άλλα…

Μέσα σε όλο αυτό το συρφετό σκέψεων  και προσπάθειας να τα προλάβουμε όλα ξεχνάμε αυτό που είναι  το σημαντικότερο: να ζήσουμε τη ζωή μας. Να απολαύσουμε τα παιδιά μας, να αδράξουμε τη μέρα!

Το Σάββατο ήταν μια εξαιρετική μέρα. Ο ήλιος έλαμπε σαν να μην υπήρχε αύριο και τα παιδιά ξύπνησαν νωρίς γεμάτα όρεξη, ήταν το “ρεπό” τους από το σχολείο! Αποφασίσαμε το μεσημέρι να μη καθίσουμε στο σπίτι ,να πάμε για πικνίκ στο Περιβαλλοντικό Πάρκο Αντώνη Τρίτση που είναι στη γειτονιά μας και να απολαύσουμε την ηλιόλουστη μέρα και τον καθαρό αέρα. Τα παιδιά με τα ποδήλατα , εμείς με τα πόδια, ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που ανασαίνεις βαθιά και λες… αυτό είναι ευτυχία…

Καθώς τα παιδιά έπαιζαν σε μια καμάρα που είναι χτισμένη μέσα στο δάσος δίπλα στη λίμνη με τις πάπιες (για όσους έχουν επισκεφθεί το πάρκο αυτό είναι ένα γνωστό σημείο όπου συχνάζει πολύς κόσμος) βρέθηκα να κάθομαι ακριβώς απέναντι από μία μητέρα που κοίταζε ανήσυχα τον γιο της που ήταν περίπου στην ηλικία του Θάνου και ο οποίος επίσης προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στην καμάρα μαζί με τα παιδιά μου. Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα μικρό κοριτσάκι το οποίο δε θα πρέπει να ήταν παραπάνω από οκτώ μηνών. Ο πατέρας των παιδιών παρακολουθούσε λίγο πιο πέρα καθισμένος σε ένα παγκάκι. Η κοπέλα ζητούσε από το γιο της να μην κάνει κάτι παρακινδυνευμένο γιατί μπορεί να χτυπήσει και με την ίδια ανησυχία μέσα μου ανακοίνωσα στα παιδιά ότι έφτασε η ώρα να φύγουμε. Σε μια ανύποπτη στιγμή ο Αλέξης ο οποίος δε ντρέπεται να μιλήσει στους ενήλικες και αναζητάει άμεσα να λύσει τις απορίες του λέει στη μητέρα : «Εσύ γιατί δεν είσαι χαμογελαστή καθόλου;»

Η κοπέλα τον κοίταζε αποσβολωμένη. Μήπως εγώ δεν τον κοίταζα με τον ίδιο τρόπο; Με την αμηχανία να αντικαθιστά την έκπληξη του είπε: « Γιατί να χαμογελάσω εάν δεν έχω κάποιο λόγο; Τώρα που μου είπες κάτι αστείο χαμογελάω!» Χαμογέλασα και εγώ μουδιασμένα και έπιασα το χέρι του Αλέξη για να φύγουμε.

Κι όμως , αυτό που της είπε το παιδί δεν ήταν αστείο. Ήταν ένα γερό τράνταγμα στους ώμους και μια λέξη να τη χαστουκίζει κατάμουτρα. «Ξύπνα!» Το ίδιο χαστούκι το ένιωσα και εγώ. Αισθάνθηκα δυο δυνατά χέρια απλωμένα από εκεί ψηλά να μου σφίγγουν τους ώμους και να με τραντάζουν λέγοντας:

«Εσύ γιατί δεν είσαι χαμογελαστή καθόλου; Τα παιδιά σου μεγαλώνουν κάθε δευτερόλεπτο, σε καλούν να το ζήσεις μαζί τους, γιατί δε το κάνεις;  Δε θα σε κατηγορήσουν εάν το σπίτι θέλει σκούπισμα, δε θα σε κρίνουν εάν δεν έπλυνες τα πιάτα, αλλά όταν ο χρόνος έχει περάσει θα σου πουν εσύ δεν χαμογελούσες καθόλου…»

Ο Αλέξης –όπως και πολλά παιδιά της ηλικίας του- έχει αυτή την ικανότητα να διαισθάνεται πότε τα μάτια μου συννεφιάζουν γιατί ταξιδεύω σε σκοτεινές σκέψεις. Όταν ακούω να λέει «Γιατί είσαι έτσι;» ή μου λέει  σαν να μαλώνει ένα παιδί «Γιατί δε χαμογελάς; Χαμογέλα!» καταλαβαίνω ότι έχω αφήσει τον εαυτό μου να παρασυρθεί από απρόσκλητες σκέψεις και αυτομάτως με επαναφέρει στη τάξη. Όταν  βλέπει ότι είμαι κεφάτη και χαμογελαστή ή κάνω αστεία μου λέει γεμάτος χαρά και ικανοποίηση: «Είσαι χαμογελαστή μαμά…!»  

Τα παιδιά μας είναι το ξυπνητήρι που θα μας επαναφέρει από τον λήθαργο της καθημερινότητας. Είναι ο λόγος μας για να χαμογελάμε! Αν ακόμη το ξεχνάω κάπου κάπου και το χαμόγελο χάνεται από τα χείλη μου έχω τον Αλέξη να με  σκουντήξει τρυφερά και να μου πει: «Χαμογέλα!»

Εσύ, είσαι χαμογελαστή καθόλου ;