"Εχω ύφος , με συγχωρείτε!"

Είναι δύσκολο πράγμα να πηγαίνεις στη δουλειά το πρωί με καθαρό το μυαλό. Κουβαλάς στο κεφάλι σου ένα σωρό έγνοιες και η καθημερινή λίστα είναι γεμάτη πριν ακόμα σηκωθείς από το κρεβάτι. ( Περί περιεχομένου λίστας βλέπε:  «Εσύ γιατί δεν είσαι χαμογελαστή  καθόλου;»)

Φτάνοντας εκεί, και με τη τσίμπλα στο μάτι, πριν καλά καλά πιεις μια γουλιά καφέ να' σου και εμφανίζεται μια κυρία μέσα στη τρελή χαρά (μα που τη βρήκε τέτοια όρεξη στο αξημέρωτο;) και σου λέει "καλημέρα σας!"

Εγώ είμαι αυτή η κυρία. Είναι Δευτέρα και τη Παρασκευή έληγε ο χρόνος δανεισμού για τα παραμύθια των παιδιών. Εντάξει, δεν κατάφερα να τα ανανεώσω τηλεφωνικώς. Γι' αυτό και νωρίς νωρίς το πρωί εμφανίστηκα στη πόρτα της δανειστικής βιβλιοθήκης. Έτρεμα μη μου κιτρινίσουν την κάρτα δανεισμού και δε μπορούσα να πάρω άλλα. Ποιος ακούει το Θάνο μετά! "Δε μπορούμε να δανειστούμε βιβλία; Γιατί μαμά;" Τι θα του έλεγα; "Συγγνώμη αγάπη μου αλλά η μαμά ξέχασε τη Παρασκευή να τους πάρει τηλέφωνο..."  Δεν είναι ωραία η αίσθηση να δίνεις την παραμικρή απογοήτευση στο παιδί σου...Για ελαφρυντικό πάντως δηλώνω ότι τα είχα πάει τη Τετάρτη αλλά ήταν κλειστοί λόγω απεργίας. Αυτά σκεφτόμουν καθώς πήγαινα στη βιβλιοθήκη αφού άφησα τον Αλέξη στο Παιδικό Σταθμό.  Για καλή μου τύχη είχαν ανοίξει!

Μπαίνω μέσα και τα φώτα δεν είχαν ανοίξει ακόμη, και υπάλληλος πουθενά.
-Καλημέρα! Λέω εγώ αβέβαια και μόλις την βλέπω να εμφανίζεται από μια πόρτα χαμογελάω πλατιά επαναλαμβάνοντας το χαιρετισμό μου.

Τη βλέπω να έχει ένα εχθρικό ύφος σαν να έβλαψα κάποιο πολύ στενό συγγενικό της πρόσωπο και μόνο που δε με χαστούκισε με τα λόγια της όταν απάντησε αντί για καλημέρα:
-Δε μπορώ να σας κάνω τίποτα , δεν έχω ανοίξει ακόμη, μόλις τώρα άφησα τη τσάντα μου μέσα.
-Θα έρθω αργότερα τότε, δε χρειάζεται να έχετε αυτό το ύφος απάντησα εγώ που είμαι και εύθικτη που να μην ήμουνα.
-Έχω ύφος ε; Τι ύφος δηλαδή; Συνέχισε με το ίδιο απότομο ύφος και η ειρωνεία μπήκε και αυτή στο παιχνίδι.
-Έχετε απότομο ύφος. Εγώ είδα ανοιχτή τη πόρτα και είπα να έρθω. Εάν δεν είστε έτοιμη να περάσω αργότερα. 
-Αντί να μιλάς τόση  ώρα θέλεις να καθίσεις και να περιμένεις να ανοίξω; Συνεχίζοντας στον ίδιο τόνο.

Να' τος και ο ενικός! Αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο στους ανθρώπους που έχουν θέση σε δημόσιο ή ημιδημόσιο πόστο να μιλούν στους ανθρώπους που εξυπηρετούν στον πληθυντικό. Ούτε φιλαράκια είμαστε ούτε πήγαμε μαζί στον στρατό (εκ των πραγμάτων στη δική μας τη περίπτωση!) Όταν η εργασία κάποιου περιλαμβάνει την εξυπηρέτηση κοινού θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον επαγγελματισμός να απευθύνεται στους άλλους στον πληθυντικό!
Το προσπέρασα αυτό γιατί είναι κακή ενέργεια να αρχίσει η μέρα με διαπληκτισμό, όσο και αν το επιδίωκε η κυρία.
-Θα περάσω σε λίγο που θα είστε έτοιμη. Εκείνη εξαφανίστηκε πίσω από μία πόρτα ενώ εγώ τελείωνα τη φράση μου: Απλώς δε καταλαβαίνω προς τι τέτοιο ύφος!
-'Εχω ύφος, με συγχωρείτε! Φώναξε από μέσα  με λόγια που ξεχείλιζαν ειρωνεία.
-Σας συγχωρώ! Απάντησα βγαίνοντας από την πόρτα χωρίς να ακούσω την απάντησή της...που είμαι σίγουρη ότι δε θα μου άρεσε.

Έπρεπε να δώσω λίγο χρόνο και σε εκείνη που φαντάζομαι δε της έφταιγα εγώ απλά έτυχε να  βρεθώ εκεί για να ξεσπάσει επάνω μου και έπρεπε να πάρω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, να προσπαθήσω να τη δικαιολογήσω (όσο και αν ήταν δύσκολο!) για να μην αναγκαστώ να μπαίνω με βαριά καρδιά κάθε φορά που επισκέπτομαι τη βιβλιοθήκη. Ο χρόνος που μεσολάβησε ήταν θείο δώρο. Ήμουν πιο ήρεμη και σίγουρα το ίδιο ήταν και εκείνη. Για την ακρίβεια, δε νομίζω ότι στις τόσες επισκέψεις που είχαμε κάνει να ήταν ποτέ πιο οικεία απ' ότι εκείνο το πρωί. Το απόγευμα που πήγα εκεί με το Θάνο για να διαλέξει βιβλία τελείωνε η βάρδια της και ήταν τόσο φιλική μαζί του όσο δεν υπήρξε ποτέ. Το ίδιο και ο συνάδελφός της, που είχε ενημερωθεί για το συμβάν.

Ο χρόνος είναι θησαυρός. Σου δίνει μια τελείως διαφορετική οπτική των πραγμάτων που εν θερμώ φαντάζουν καταστροφή. Αξίζει να τον χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας. Είτε έχει να κάνει με τις σχέσεις είτε με τις κοινωνικές συναναστροφές είναι πολύτιμο εργαλείο και ακόμη περισσότερο για τα παιδιά μας. Γι' αυτό και όταν τα παιδιά θυμώνουν προσπαθώ να τους μάθω να δίνουν λίγο χρόνο στον εαυτό τους: "Πάρτε μια βαθιά ανάσα και μετρήστε μέχρι το είκοσι." Δεν πιάνει πάντα, αλλά όταν γίνεται, στο τέλος καταλήγουμε να γελάμε!

Είχατε κάποια παρόμοια εμπειρία που θα θέλατε να μοιραστείτε; Πως θα το χειριζόσασταν εάν ήσασταν στη θέση μου;