"Η επανασταση της καλοσυνης στην πραξη"

Ξημερώματα. Η γυναίκα βγαίνει από το ζαχαροπλαστείο φορτωμένη με κούτες και κατευθύνεται απέναντι από το κατάστημα να τα πετάξει στο κάδο της ανακύκλωσης. Πριν γυρίσει πίσω, πετάει μέσα στον κάδο απορριμμάτων μια σακούλα με υπολείμματα της χθεσινής ημέρας. Πριν καλά καλά γυρίσει πίσω, βλέπει μια γυναίκα με δυο κοριτσάκια να φτάνουν μπροστά στους κάδους και με τη βοήθεια της μάνας να μπαίνουν τα κορίτσια μέσα και να σκαλίζουν τα σκουπίδια για τον ανέλπιστο θησαυρό… φαγητό…

Η καρδιά της δεν άντεξε… δεν είναι φτιαγμένη να αντέχει τον πόνο του  αλλουνού. Μόνο το δικό της. Γύρισε πίσω και στάθηκε μπροστά από τις τραγικές φιγούρες. Η μητέρα μόλις την είδε κοκκίνισε  ολόκληρη και μετά χλόμιασε . Η υπερηφάνεια έλαμψε στο βλέμμα της και σήκωσε αμυδρά το πηγούνι της. «Για τα παιδιά μου θα κάνω τα πάντα» έλεγαν τα μάτια της. Ήταν έτοιμη να ακούσει να την επιπλήττουν…

Αυτή της έπιασε το χέρι και αγνοώντας το ξάφνιασμα από την ζεστή επαφή είπε: «Ελάτε μαζί μου»

Δεν ήταν η πρώτη φορά που βοηθούσε ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Η παρουσία της ήταν μια ζεστή παρηγοριά για όλους τους μοναχικούς πελάτες του ζαχαροπλαστείου. Ότι έμενε από τη προηγούμενη μέρα και δεν ήταν πια προς πώληση έμπαινε προσεκτικά σε σακούλα στην άκρη και περίμενε υπομονετικά να εκπληρώσει το σκοπό της. Άνθρωποι που είχαν ανάγκη από ένα κομμάτι ψωμί, άνθρωποι που είχαν πολλά στόματα να θρέψουν, άνθρωποι που την έβλεπαν με πονεμένο βλέμμα μέσα από τις βιτρίνες του καταστήματος…

Άνθρωποι που περίμεναν ένα γλυκό χαμόγελο, μια ζεστή κουβέντα, μια ερώτηση που δείχνει το ανθρώπινο ενδιαφέρον, το χαμένο πια ακόμη και από τα ίδιο τους τα σπλάχνο…

Άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα για να πάρουν ένα κομμάτι ψωμί και μια αγκαλιά χαμόγελα, δώρο να τους συντροφεύουν στη μοναξιά του σπιτιού τους ή στην αγωνία της δουλειάς τους.

Το σπίτι της είναι γεμάτο από μικροαντικείμενα, όλα δείγμα της αγάπης και της ευγνωμοσύνης για τα χαμόγελα που χαρίζει απλόχερα καθημερινά. Λουλούδια, διακοσμητικά, καθετί που παλεύει να χωρέσει την ανάγκη τους για μια γνήσια εκδήλωση καλοσύνης και αυτονόητης αλλά παλιομοδίτικης –πια – ανθρωπιάς. Τα κρατάει όλα σε μια σειρά και μου λέει την ιστορία του καθενός: Αυτό που το χάρισε η κυρά Μαρία, έχει μια κόρη στη ξενιτιά… Αυτό μια κυρία που ζει με 5 γάτες… και η λίστα δεν έχει τέλος.

Όχι, η ζωή της δεν είναι ευκολότερη από των άλλων. Το εισόδημα της είναι αυτό που προσπαθεί να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος των αναγκών που έχει ένα σπιτικό με έξι άτομα που ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Δεν είναι πιο ξεκούραστη από τον καθένα μας, δουλεύει σχεδόν επτά μέρες την εβδομάδα από τα ξημερώματα μέχρι το απόγευμα και  ύστερα ξεκινά η δεύτερη βάρδια στη φροντίδα της οικογένειας της. Δε γνωρίζει τι είναι Χριστούγεννα ή άλλη οικογενειακή γιορτή, αλλά θα είναι εκεί , στην Αγίου Μελετίου να γλυκάνει με το χαμόγελο της κάθε άνθρωπο που θα περάσει από το κατώφλι του καταστήματος για να ευχηθεί «Χρόνια Πολλά Δήμητρα!».

Αν βρεθείς σε θέση να γκρινιάζεις για τα προβλήματα σου και για τις διαφωνίες που έχεις με το έτερον σου ήμισυ ή την ανεργία σου δε θα σου πει ποτέ τι είναι αυτό που βασανίζει την ίδια. Θα σου πιάσει το χέρι και θα σου πει

«Όλα θα πάνε καλά. Το    ξ έ ρ  ω. Κάτι καλό σε περιμένει στη γωνία, κάνε υπομονή!» Και έχει δίκιο. Πάντα…

Η Δήμητρα είναι η αδερφή του συζύγου μου. Γνήσια ευλογημένη από το Θεό ψυχή...

Αφορμή για την ιστορία αυτή στάθηκε η ιδέα της Πεταλούδας από το Butterfly's World

 για ιστορίες καλοσύνης που μπορούν να μας εμπνεύσουν όλους μας

 να είμαστε φορείς της σπάνιας (!) ασθένειας που λέγεται Καλοσύνη...

 Πάρτε λοιπόν τη σκυτάλη και μη φοβάστε... δεν είναι θανατηφόρα,

 ίσα ίσα,

 δίνει ζωή σε εμάς και στους άλλους....