«Μη τρελαίνεστε!»

Σαν γονείς περιμένουμε πως και πως τη στιγμή που θα καμαρώσουμε τα παιδιά μας σε μια σχολική εκδήλωση, να ακούσουμε τη φωνούλα τους να απαγγέλει τους στίχους που τους έχουν ανατεθεί και έχουμε χύσει ιδρώτα (!) για να τα μάθουν, να παρακολουθήσουμε με συγκίνηση που απέχει ελάχιστα από το δάκρυ τα αστέρια μας να κάνουν τα βήματα του χορού ή του θεατρικού που έχουν μάθει στο σχολείο.

Προσωπικά ενοχλήθηκα πολύ τα πρώτα Χριστούγεννα που συμμετείχε ο Θάνος στη γιορτή του παιδικού σταθμού και μας ενημέρωσαν ότι οι γιορτές γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Δημοτικός παιδικός σταθμός όπως καταλαβαίνετε… Στα τρία χρόνια που ήταν εκεί, μου έφερνε ποιήματα στο σπίτι τα οποία καθόμουν να του μάθω (ευτυχώς τα μαθαίνει εύκολα) χωρίς να μπορέσω να τον καμαρώσω να το λέει μπροστά σε κόσμο… Είχα όμως τη δυνατότητα να τον απολαύσω στο τέλος της χρονιάς σε μια ενιαία εκδήλωση όλων των παιδικών σταθμών του δήμου , τη πρώτη χρονιά να χορεύει ζεϊμπέκικο και τη δεύτερη να κάνει επίδειξη καράτε…  Ντροπαλό το αγόρι μου, διστακτικό αλλά απλά υπέροχο!

Τη τελευταία χρονιά που είναι στο νήπιο τον χόρτασα και σε ποίημα, σε θεατρικό παίζοντας τον Παλιό Χρόνο και κερδίζοντας τις εντυπώσεις και τώρα στο τέλος ανυπομονώ να τον δώ στο ρόλο του πεθερού… της νύφης!

Το μικρό μας όμως δεν έχει τον ίδιο ενθουσιασμό… Τα ποιήματα που μας έδωσαν στις εθνικές εορτές δεν ήθελε να τα μάθει και η δασκάλα του είπε να μη τον πιέσουμε. Φτάνει όμως το τέλος της χρονιάς κα εκείνη η ενιαία εκδήλωση των παιδικών σταθμών πλησιάζει. Μας παρακαλάει λοιπόν η δασκάλα να τον πείσουμε να συμμετάσχει. «Ο Θάνος ήταν πιο εύκολος, μπορούσες να τον πείσεις» μου λέει « ο Αλέξης όμως, όταν θέλει κάτι , θα το κάνει. Εάν δε θέλει, δε του αλλάζεις γνώμη με τίποτα!» Θα συμφωνήσω. Θέλω κι εγώ να τον καμαρώσω να κάνει τον λύκο που τρέχει γύρω γύρω…

Του λέμε λοιπόν, θα  πας εκεί μαζί με όλα τα παιδάκια, να τρέχετε μαζί κι εμείς θα σε βλέπουμε και θα χαιρόμαστε και θα χειροκροτούμε… Τι πετάει τότε το αγόρι μου;

«Μη τρελαίνεστε!»

Δεν άκουσα καλά λέω εγώ και συνεχίζω το ίδιο τροπάρι για τη γιορτή και τη χαρά και τα χειροκροτήματα και να’ το πάλι αυτή τη φορά το ακούω ξεκάθαρα:

«Μη τρελαίνεστε λέω!»

Μερικές φορές νομίζω ότι τα παιδιά μας ταρακουνάνε πολύ γερά να ξυπνήσουμε (Πόσες φορές θέλω για να το καταλάβω;) Ένα παιδί που δε του αρέσουν αυτού του τύπου οι εκδηλώσεις, τα ομαδικά «χαζοχαρούμενα» -με συγχωρείτε για την έκφραση- χοροπηδητά ή τέλος πάντων θέλει να συμμετέχει εκεί που θα επιλέξει αυτό ότι θέλει να συμμετέχει έρχεται να μας χαλάσει τα σχέδια μας να αποδείξουμε πόσο καλοί γονείς είμαστε και πόσο περήφανοι μέσα από μία καλοστημένη παράσταση που θα δοθεί ειδικά για χάρη μας.

Τελικά όλες αυτές οι εκδηλώσεις γίνονται για τα παιδιά , ή για να μπορέσουμε εμείς να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας ότι έχουν όλη την εκπαίδευση που απαιτείται, έχουν αναπτύξει όλα τα ταλέντα για να εκστασιαστούν τα πλήθη και να μπορούμε να τα επιδεικνύουμε σαν γυαλιστερό στέμμα στο κεφάλι μας; Θέλουμε να τα καμαρώσουμε σε αυτές τις εκδηλώσεις εκθέτοντας τα στην ενδοσχολική πίεση για να μάθουν τα λόγια τους. Και καλά ο Θάνος τα μαθαίνει εύκολα και έχει πλάκα για αυτόν. Ένα παιδί που δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει, γιατί να πρέπει να νιώσει ανεπαρκές αντικρίζοντας την απογοήτευση στο βλέμμα των γονιών και δασκάλων επειδή το θέαμα δε θα βγει τόσο εντυπωσιακό όσο θα έπρεπε;

Άλλο ένα μάθημα που πήρα σήμερα από το παιδί μου… Θα κλείσω με τη φράση της δασκάλας του στον παιδικό σταθμό:

«Οι εκδηλώσεις αυτές γίνονται για τα παιδιά, για να περνούν καλά. Εάν ένα παιδί δε θέλει να συμμετέχει σε αυτό , δεν έχει νόημα να το κάνει.»

Μανούλες… μη τρελαίνεστε!