Στα σύννεφα χαμηλά...

Άλλη μια αναζήτηση στο σεντούκι του χρόνου...

Το συρτάρι του κομοδίνου στη κρεβατοκάμαρα μας είχε από καιρό ξεχαρβαλωθεί και υπέμενε στωικά τη φθορά του χρόνου να το αποτελειώσει. Δε μπορούσα να επιτρέψω κάτι τέτοιο, όχι όταν έχω ένα ολόκληρο κουτί ατλακόλ να περιμένει να το χρησιμοποιήσω! 

Έβγαλα λοιπόν το συρτάρι από τη θέση του και το άδειασα ,

 ανακαλύπτοντας θαμμένο κάτω από αυτό ένα ποίημα που είχα γράψει πάνω σε ένα διάτρητο χαρτί που χρησιμοποιούνταν για εκτύπωση λογιστικών καταστάσεων. 

Απόδειξη ότι το ποίημα αυτό το είχα γράψει τα πρώτα χρόνια που έπιασα δουλειά ως βοηθός λογιστή.

Σας το παραθέτω παρακάτω.

Στα σύννεφα χαμηλά

Σ' ένα σύννεφο αφράτο λικνιζόμενη απαλά

ρίχνεις βλέμματα στον κόσμο που φαντάζει μια σταλιά

δε γνωρίζεις τ΄είναι πόνος μήτε ξέρεις τι θα πει

την ευτυχία σου τη νιώθεις τόσο μάταια βαρετή

και γυρεύεις τη ζωή σου να στολίσεις -με ποιο τρόπο;-

με αναίδεια υποβαθμίζεις αυτά -που με τόσο κόπο-

κάποιοι δίνουν τη ζωή τους

μια σταλιά απ΄τη ψυχή τους

της καρδιάς το στερνό χτύπο

από άγνοια το κάνουν μήπως;

Μήπως...

ξέρουν κι έχουν μάθει κάτι πιο σημαντικό

που η άγνοια δε σ' αφήνει να σου γίνει καθαρό

μήπως η φωλιά σου είναι με αγκάθια στολισμένη 

και η ταπεινή δική τους με τριαντάφυλλα σπαρμένη;

Μήπως βλέπεις μυρμήγκια εκεί που άνθρωποι βαδίζουν

και τα όνειρά τους που με πίστη αντικρίζουν

μοιάζουν πάντοτε σ' εσένα πύργοι από άμμο φτιαγμένοι

και το πάθος- η λαχτάρα που ακούς μεσ'τη φωνή τους 

μοιάζει πάντοτε σ' εσένα -Θεέ μου- τόσο μα τόσο ξένη

και δε συγχωρείς ποτέ αυτή την υπεροχή τους...