Θα τηλε-ραθώ!

Η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουν μικρή ήμουν τρελή και παλαβή με τη τηλεόραση. Ναι είναι αλήθεια. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι τέτοιες εποχές που το "χαζοκούτι " είναι δακτυλοδεικτούμενο αλλά είναι αλήθεια! Ψέμματα να πω;

photo credits

Είναι τυχαίο λοιπόν που και το καμάρι μου, ο Θάνος μου ξυπνάει και κοιμάται έχοντας στο μυαλό του πότε θα στηθεί μπροστά από τη παραλληλόγραμμη σειρήνα; Και να φανταστείς ότι από τότε που γεννήθηκε, έχοντας στο μυαλό μου το δικό μου κόλλημα με την TV ήμουν κέρβερος όσον αφορά την παρακολούθηση της. Παππούδες και γιαγιάδες , μπαμπάδες και θειάδες με άκουγαν να πατάω πόδι και το πρόσωπό μου να πετάει φωτιές όταν τους έλεγα  "όχι τηλεόραση:"  Η γλυκύτατη πεθερά μου , είδε κι απόειδε και πέταξε κάποια στιγμή μεταξύ σοβαρού και αστείου :

"Καλά λένε ότι τη νύφη τη βλέπεις όταν κάνει παιδί..."

Γέλασα πολύ όταν το άκουσα. Μα μήπως είχε άδικο; Η ήσυχη μέχρι τότε Δέσποινα έγινε αντιπροσωπευτική εκπρόσωπος του ζωδίου της και έβγαλε νύχια! Τι τα θες.... Τη ξέρετε τη φράση που λέει "Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια τους βλέπει ο Θεός και γελάει;" Πρέπει να γελάει πολύ τώρα, μια και η μνήμη του είναι άπειρη και τα δικά μου καμώματα είναι ιστορία προ δευτερολέπτων για τη πάρτη του!

Η επιμονή μου να λογοκρίνω αυτά που βλέπει ο Θάνος κράτησε μέχρι τα 2,5 χρόνια του περίπου. Μέχρι τότε ο Αλέξης είχε κλείσει χρόνο και εγώ ήμουν σε φάση "Ποια είμαι; Τι κάνω; Που πάω;"

Σαν μεθυσμένη ένα πράγμα και δεν πίνω κιόλας για να το δικαιολογήσω! Έναν ολόκληρο χρόνο με δυο παιδιά στις πάνες... Στα 2,5 λοιπόν το καμάρι μου έκοψε τη πάνα (με τη βοήθειά μας βέβαια) και ξεκίνησε παιδικό σταθμό. Πέρασε μια περίοδο αναπροσαρμογής που καθόταν στην είσοδο του παιδικού και περίμενε τη μαμά του αλλά μετά... παλικάρι! Ώσπου κάποια μέρα μου έρχεται σπίτι και μου ζητά να δει στη τηλεόραση τον ben10...

Ορίστε; Τι είναι αυτό καμάρι μου; Σημειωτέον ότι μέχρι τότε το είχα το παιδί με φιλέτο minion της Disney, τα εκπαιδευτικά που είχε κατεβάσει ο άντρας μου από το Ίντερνετ. Σου έρχεται λοιπόν και σου λέει ότι στο παιδικό βλέπουν nickelodeon και μου αραδιάζει ένα σωρό τίτλους από αμφιβόλου ποιότητας παιδικά προγράμματα. (Και εκεί που νόμιζες ότι δεν υπάρχει πάτος, αυτή η άμοιρη ποιότητα χαντακώνεται εις την άβυσσο...) Τι να κάνω η ταλαίπωρη μητέρα; Με δυο μικρά να σε σέρνουν από τη φούστα (λέμε τώρα!) και να σου ζητάνε το ένα και το άλλο υποκύπτεις... που να μου κοβόταν το χέρι τη στιγμή που έπιασα το τηλεκοντρόλ και το έβαλα εκεί!

photo credits

Είχαμε το ben10 πρώτα. Και δώστου μπάλες,  κάρτες, ρολόγια, προτζέκτορες, και όρεξη να' χεις να ακούς! Δώστου και με τον spiderman (σταθερή αξία!), και τέλος, με τα χελωνονιντζάκια που (αμαρτία να μη το πω) έχουν πολύ πλάκα αλλά τι θα γίνει με αυτές τις μεταλλάξεις βρε παιδιά; Και πάρε μινιατούρες αξίας 40 ευρώ ομαδικώς, πάρε νονά όλο το σετ με κοντάρι μάσκα και λοιπά του donny (η μασκα που του έκανα δεν είναι αληθινή -λέει- και αυτή που αγόρασε είναι μια φλούδα νάυλον που δεν αντέχει να κρατήσει πάνω από 5 λεπτά αλλά παρόλα αυτά είναι καλύτερη λέει!) Και πάρε κρουασάν για τη συλλογή με τις τάπες, πάρε σοκοφρέτες κούκου-ρούκου για τα αυτοκόλλητα (ευτυχώς που βγήκαν τα σοκοφρετάκια κούκου-ρούκου και μας γδέρνουν ... με τις ευλογίες μας μια και μειώθηκε η "δόση" τους τουλάχιστον!) Ε, είμαστε ή δεν είμαστε κούκου- ρούκου τελικά;

Να του λέω εγώ ότι η τηλεόραση δεν κάνει καλό στο μυαλό, ότι κοκκινίζουν τα αυτιά του αν βλέπει πολύ (έπιασε για λίγο καιρό) και άλλα διάφορα και να σου πετάει το σκασμένο "η τηλεόραση είναι η ζωή μου!" Που στο καλό τα ακούει αυτά; Για εμάς μόνο αυτοί οι δυο είναι η ζωή μας, έτσι μας μιμείται; Να κάνω το καραγκιόζη η άμοιρη μάνα, να παίξουμε μπάλα, (και δε το' χω με τη μπάλα παιδί μου, είμαι couch potato!)  να παίξουμε κρυφτό, να πάμε βιβλιοθήκη, να διαβάσουμε παραμύθι,  να παίξουμε παιχνίδια λέξεων, ότι και να παίξουμε μετά από λίγη ώρα θα βαρεθεί και θα ζητήσει να δει τηλεόραση ή υπολογιστή! Και όταν πατήσω πόδι και του πω, "όχι, θα παίξεις τώρα" σου λέει μετά από λίγο "πάω στο παππού" Να κατεβαίνω λοιπόν κάτω μαζί του και να ανασύρω τον πάλαι ποτέ κέρβερο από τις στάχτες του για να ενημερώσω ότι ο Θάνος έχει ήδη παρακολουθήσει αρκετή τηλεόραση και δεν πρέπει να δει άλλο, μπορεί μόνο να παίξει στο παππού. Ή εναλλακτικά θα ζητήσει να πάει πάνω στο θείο του και να χτυπάω τα τηλέφωνα για να ενημερώσω σχετικά. Άντε τώρα να πατήσεις πόδι για τη τηλεόραση του αλλουνού...

Το καλό είναι ότι είναι τίμιο το αγόρι μου. Εάν μου υποσχεθεί ότι δε θα ζητήσει τηλεόραση δε θα το κάνει. Τώρα ... αν τη βρει αναμμένη ή τη βάλουν αυτοί μόνοι τους δε φταίει αυτός... έτσι δεν είναι; Όχι, η αλήθεια είναι ότι για την ηλικία του που είναι αναπτυξιακό χαρακτηριστικό τα ψέμματα, αυτός θα τα περιορίσει στο ελάχιστο και θα επιδείξει ορισμένες φορές αξιοθαύμαστη τιμιότητα... (Μόνο τα κουσούρια της μάνας σου έχεις πάρει ματάκια μου;)

Τι να πω; Τον εμπνέει. Ταξιδεύει σε ένα κόσμο δράσης που τον συνεπαίρνει. Κάθε βράδυ μου ζητά να σκαρφιστώ αστείες ιστορίες με τις χελώνες. Με κρατάει λίγα λεπτά ακόμα παρακαλώντας ενώ εγώ φωνάζω οτι έχει πάει αργά γιατί θέλει να μου διηγηθεί άλλη μια αστεία ιστορία μαζί τους... και εγώ προσπαθώ να του πω "μπράβο αγάπη μου" ενώ αγανακτώ με το πάθος του αυτό. Είναι μια πανδημία. Στο νήπιο βλέπεις μόλις καταφθάνει να μαζεύεται γύρω του το μελίσσι των συμμαθητών με τις συλλογές τους από τάπες στα χέρια για να τις επιδείξουν. Πως μπορώ να του πω από τόσο νωρίς οτι εσύ πρέπει να διαφέρεις; Δεν μπορώ.

Ευελπιστώ ότι η τηλεόραση δε θα ακρωτηριάσει τη φαντασία του (ήθελα να' ξερα, αν δεν έβλεπε τηλεόραση, τι φαντασία θα είχε, επιστημονική; Γιατί τώρα... οργιάζει!) Παρακαλώ να μην έχει τις γνωστές αρνητικές επιπτώσεις που βλέπουμε να μας κατακλύζουν απο πρόθυμα να μας ενημερώσουν posts και τελικά... ο Θεός βοηθός! Και εγώ που μούλιασα μπροστά στη τηλεόραση μια χαρά κατέληξα ! (νομίζω...)

Βρε μπας και ... όχι;

Με την ανάρτηση αυτή συμμετέχω στο Link Party της ParentsLandGR