Μέσα από το φίλτρο black & white… (Γράμμα στην Ανεργία...)

Ήρθες… Σε περίμενα… Δε σε ήθελα ,μα σε περίμενα. Το ήξερα πως θα έρθεις κάποια στιγμή… Μήπως… σε κάλεσα εγώ; Τι ευγενικό να δεχτείς τη πρόσκληση… Καταλυτική η επιρροή σου… Επιβλητική η παρουσία σου…

 

by Methyss

 Δίνεις στη ζωή μια άλλη εικόνα. Όχι, δεν αλλάζει η ζωή. Ίδια είναι. Μα έχεις μια ικανότητα… Να, σαν το φίλτρο b&w στον επεξεργαστή φωτογραφίας. Το χρώμα χάνεται. Υπάρχει το ασπρόμαυρο σε ό, τι βλέπω. Όλα είναι ίδια… μα συνάμα, τόσο διαφορετικά. Το βλέπεις στα μάτια τους. Σαν μαθαίνουν τον ερχομό σου, το στόμα τους –για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου μόνο-  ανοίγει . Από την έκπληξη, το φόβο; (Όχι για μένα, γι’ αυτούς, αισθάνονται τη παρουσία σου ψυχρή στη ραχοκοκαλιά τους…) Αμέσως το χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη τους, ξεψυχισμένο και φυσικά τα αναμενόμενα λόγια ακολουθούν: « Δε πειράζει , έχει ο Θεός… Όλα καλά θα πάνε, θα το δεις!» Με διαβεβαιώνουν.

Photo by Google Images

Πάει καιρός που σε έχω στη ζωή μου. Σύντροφο στις στιγμές της μοναξιάς μου. (Όχι ότι είμαι μόνη αλλά αποφεύγω πια τα βλέμματα που αδυνατούν να κρύψουν την αμηχανία τους… Κραυγάζει η αγωνία τους –μα πως δε το καταλαβαίνουν;- ξεκάθαρα διαβάζω μέσα τους : «Τέτοια εποχή, που να βρεθεί…»)

Θυμάμαι σαν ήμουνα στα νιάτα μου (Στα τριάντα δύο  είμαι μα πες η σκολίωση , πες ο ερχομός σου… πες οι βαθιές ρυτίδες στο μέτωπό μου-τις έχουν άνθρωποι που σκέφτομαι πολύ έλεγε ο δάσκαλός μου…) έβλεπα πως πέταγα στα όνειρά μου. Αλήθεια, θυμάμαι ακόμη την αίσθηση του αέρα στο πρόσωπό μου… Τι άδικη η φύση να μας στερήσει τα φτερά… Ήθελα τα φτερά να τα’ χω… Θα έμοιαζες τόσο μικρή από ψηλά , και ο κόσμος να ανοίγεται μπροστά μου , τα σύννεφα να με καλωσορίζουν, και ο Ήλιος να απλώνει τις αχτίδες του, σαν απλωμένα χέρια να με υποδεχτούν στο άπειρο… Κρίμα να μην έχω φτερά…

Σαν ήμουνα παιδί που λες (Δε σου τελείωσα ακόμη) μια γιαγιά γειτόνισσα γεμάτη από σοφία ήξερε το κατάλληλο λόγο να μου πει. Μια γριά καλόβολη, δεν ήξερε από βιβλία αλλά τα λόγια της σαν γιατρικό έμπαιναν στη καρδιά. Κάθε φορά που χτύπαγα και κλαιγόμουν –πως θα’ θελα να γύρναγα σε εκείνες τις στιγμές…- ψιθύριζε ένα γνωμικό σαν ξόρκι από μαγεία και όλα λες άλλαζαν στο λεπτό: «Υπομονή, υπομονή, καρτέρει και καρτέρει , και τούτος ο ανήφορος, κατήφορο θα φέρει…»

Μα σαν να βλέπω εκεί ψηλά τον Ήλιο να προβάλει, και τ’ απλωμένα χέρια του να με καλούν φαντάζουν. Το χρυσαφένιο χρώμα του το γκρίζο σου διαλύει και η εικόνα της ζωής αλλάζει μονομιάς. Και –για φαντάσου!- στη πλάτη μου με γαργαλούν δυο κάτασπρα φτερά…

«…Και τούτος ο ανήφορος, κατήφορο θα φέρει…» Σε ευχαριστώ γιαγιούλα μου για αυτά τα μαγικά… 

Αυτή ήταν η πρώτη μου συμμετοχή  για το "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ"

 από το TEXNIS STORIS της Φλώρας. 

Την ευχαριστώ πολύ για την ωραία διοργάνωση του διαγωνισμού 

αλλά και για το κυπελλάκι που πήραν όλοι οι συμμετέχοντες, νικητές και μή!

Εγώ πήρα 8 βαθμούς

πράγμα που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία μια και όλες οι συμμετοχές 

ήταν εκτός συναγωνισμού!

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου αυτούς που με ψήφισαν!

Η φράση που έπρεπε να περιέχει η ιστορία είναι σε κόκκινο χρώμα: 

«…Και τούτος ο ανήφορος, κατήφορο θα φέρει…»

Συγχαρητήρια στις νικήτριες αλλά και σε όλους τους συμμετέχοντες!

Ανυπομονώ για το επόμενο "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ"!