Not a party type!

Πριν το Πάσχα πήγαμε σε ένα πάρτυ γενεθλίων ενός συμμαθητή του Θάνου. Πήραμε μαζί και τον Αλέξη που δεν έχει πάει σε πάρτυ άλλου παιδιού εκτός από αυτά της οικογένειας μας. Φτάσαμε πρώτοι! 

Αφού παραδώσαμε τα δώρα, κάθισα σε μια καρέκλα μια και η οικοδέσποινα ήταν στις ετοιμασίες ακόμη, θα είχε και το άγχος της , δεν άκουσε μια ερώτηση που έκανα για έναν ωραιότατο χειροποίητο πίνακα που μου τράβηξε τη προσοχή. (Κατάφερα βέβαια και τη ρώτησα αργότερα, το τι ιδέες μου έδωσε, δε λέγεται!) Τότε άρχισαν τα δύσκολα! Άρχισαν να εμφανίζονται άτομα τα οποία δε γνώριζα (λογικό , θα μου πείτε!) και τα οποία γνωρίζονταν όλα μεταξύ τους (Σόι και φιλικός περίγυρος όπως συμπέρανα, δεν γινόταν να μου αναλύουν το οικογενειακό δέντρο όλων εκεί μέσα!) 

Τώρα έφτασε η ώρα να σας αποκαλύψω κάτι για τον εαυτό μου... Δεν είμαι καλή στο να ομογενοποιούμαι μέσα σε ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων (Big Events που λένε!) Με πιάνει αμηχανία, ειδικά δε όταν βλέπω κόσμο να είναι μια μεγάλη παρέα, που στο καλό να χωθώ κι εγώ; Λες και δεν είμαι εγώ, η εύγλωττη Δέσποινα που θα σου μιλήσω, θα σε ρωτήσω, θα σε "διαβάσω" από την καλή και από την ανάποδη! Όταν βρίσκομαι σε μια συζήτηση ένας προς έναν, ή στα 3-4 άτομα το πολύ θα είμαι ο εαυτός μου! Άμα γίνουμε πολλοί, με χάσατε! 

Το γεγονός αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί αμηχανία σε στιγμές της καθημερινότητας μου. Από τις πιο ασήμαντες όπως το να πάω το μεσημέρι να παραλάβω το παιδί από το νήπιο ανάμεσα στο μελίσσι των γονιών που περιμένουν στην εξώπορτα (Ωχ, ποιος πάει τώρα εκεί, και σε ποια να μιλήσω, και ποια θα μου μιλήσει και τι να πω, και... -βοηθάει και το γεγονός ότι υπάρχουν 2-3 ακατάδεχτες ανάμεσά τους...). Μέχρι και το πιο σημαντικό, όπως το να είμαστε καλεσμένοι σε ένα τέτοιο πάρτυ για παράδειγμα. Ευτυχώς που μετά από μισή ώρα περίπου ήρθε η μαμά ενός συμμαθητή του Θάνου η οποία είχε έρθει και στα δικά μας τα γενέθλια και μπορούσα να μιλήσω άνετα μαζί της χωρίς να αισθανθώ άβολα .

Στη ζωή μας κουβαλάμε πολλές ανασφάλειες, κάποιες ευνοούνται από το χαρακτήρα μας και κάποιες από τα βιώματά μας. Οι πιο ισχυρές είναι αυτές που έχουν κάνει βουτιά και στους δυο παράγοντες που ανέφερα. Καθώς το δυσκολότερο πράγμα είναι να πολεμήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό (Γιατί είναι Δούρειος Ίππος και άρα κρύβεται καλά) ο αγώνας να καταπολεμήσουμε αυτές τις ανασφάλειες είναι πολύ δύσκολος...

Τέλος καλό, όλα καλά! Αφού περάσαμε όλοι ένα ωραίο απόγευμα, τους βάλαμε να γεμίσουν το πλυντήριο πιάτων (για να δει ο μηχανολόγος μας πως λειτουργεί το δικό τους μηχάνημα) και τους καληνυχτίσαμε με γεμάτο το στομάχι από ... τι άλλο, τούρτα και καραμέλες! Τρώνε ποτέ κάτι άλλο τα παιδιά όταν πάνε στα πάρτυ;

Με την ανάρτηση αυτή συμμετέχω στο Link Party της Ελεάννας!