Ωριμότητα

Άλλη μια αναζήτηση στο Σεντούκι του Χρόνου... 

Ενα ποίημα της εφηβείας  που δείχνει το προβληματισμό για κάτι που άρχιζα να γεύομαι σιγά σιγά και να μου προκαλεί αμφιβολίες για το αν ήθελα πραγματικά

να μπω σε αυτό το καινούριο κόσμο ή να συνεχίσω να ζώ στον ασφαλή κόσμο που ήξερα μέχρι τότε.

Ακόμη και αν ήθελα να μείνω πίσω, δε θα μπορούσα...

Η ζωή τραβάει μπροστά!

Η ωριμότητα

Φοβάμαι

Το σκοτάδι της Ανωριμότητας  Το γνωρίζω σε κάθε σκαλοπάτι του

Ξέρω τα γέλια, τις χαρές τα λάθη και τα δάκρυα

Τα όνειρα που έκανα, ο κόσμος ο δικός μου

Σκηνικό παιδικό που όμως αποτελούσε τον κόσμο μου

Σκοτάδι; Ίσως

Ποιος μπορεί να θεωρήσει  τον κόσμο των μεγάλων Φ Ω Σ;

Αν ήταν θα συνέβαιναν  όσα συμβαίνουν σήμερα;

Ίσως πάλι γι’ αυτό ακριβώς  συμβαίνουν

Στον κόσμο της ανωριμότητας  τα παιδιά δεν μπορούν

Να δουν «καθαρά»

Γι΄αυτό ενεργούν με τα ένστιχτα

Οι μεγάλοι βλέπουν

Είδαν τη λάμψη της αλήθειας και είπαν

«Ας το παραδεχτούμε, αυτός είναι ο κόσμος

Και δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε»

Τον έκαναν χειρότερο

Φοβάμαι να δώ το φώς

Με τρομάζει η ιδέα ότι από μια άσημη κάμπια

Θα γίνω πεταλούδα

Και ας ζηλεύω την ομορφιά της

Όσο βρίσκομαι μέσα στο απάνεμο κρησφύγετο

Ονειρεύομαι την ημέρα που θα πετάξω ελεύθερη

Τώρα που έφτασε, φοβάμαι

Μπορεί το φώς να’ναι εκτυφλωτικό

Θα με τυφλώσει

Οι άνεμοι άγριοι θα με χτυπούν με τους μανδύες τους

Οι καταιγίδες θα με λιώσουν

Αξίζει;

Μα είναι ο ήλιος που έστω και ελάχιστος υπάρχει

Γι ‘αυτό τον ήλιο ζούμε όλοι

Και ζούμε, ζούμε με την παρηγοριά

Ότι μετά την καταιγίδα το ουράνιο τόξο θα λάμψει

Παρέα με τις ακτίνες του ήλιου

Κι όμως, κάθε μικρή κάμπια λαχταράει να πετάξει ελεύθερη

Το λαχταρώ και εγώ

Ο φόβος είναι πολεμιστής που φορές τον νικούμε,

Φορές μας νικά

Θα τον νικήσω

Θα πολεμήσω και θα βγω μέσα από τον αγώνα αυτό

Π ε τ α λ ο ύ δ α .