Ακριβό μου...πτυχίο!

Ένας έφηβος προβάλει στην οθόνη της τηλεόρασης με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη. Κρατάει εργαλεία στα χέρια του και δηλώνει την μεγάλη του αγάπη για τα μαστορέματα προσφέροντας απλόχερα την βοήθεια και τις γνώσεις του σε όποιον τη χρειάζεται,  απλά και μόνο γιατί αγαπάει αυτό που κάνει. Κλείνει θέτοντας το ερώτημα: "Τώρα, γιατί όλοι λένε να γίνω δικηγόρος;"  Γιατί άραγε; Όσο και αν αμφισβητώ τα κίνητρα της συγκεκριμένης διαφήμισης το ερώτημα που τίθεται  είναι βάσιμο.



 Όταν ήμουν στο Λύκειο έπρεπε να αποφασίσω τι θα ακολουθήσω επαγγελματικά. Στο μυαλό μου έφερναν βόλτα πολλές σκέψεις: Ζωγραφική , Λογοτεχνία, Βιβλιοθηκονομία (Θα πεινάσεις...! έλεγαν οι καλοθελητές) Φωτογραφία, Κομμωτική (Έχει πήξει ο τόπος από φωτογράφους! Και... κομμώτρια; Κρίμα , εσύ είσαι άριστη μαθήτρια! ) Οικονομικά; Μάλιστα! Ένας τομέας με γόητρο,  μέλλον και προοπτική! Η προοπτική πήρε το προβάδισμα λοιπόν...

Η Κ. σπούδασε Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Χρόνια περίμενε να διορισθεί μέσω ΑΣΕΠ και έκανε υπομονή παραδίδοντας κάποια ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδάκια  αλλά μέχρι πότε; Ήθελε επιτέλους να βρει τη θέση της στον τομέα της εργασίας! Ήθελε να αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία και να σταματήσει να στηρίζεται οικονομικά από τους γονείς της! Ώσπου παντρεύτηκε και έκανε παιδάκι άρα... η αναμονή ήταν πολυτέλεια. Πήρε την απόφαση να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό. Παρακολούθησε κάποια μαθήματα μανικιούρ-πεντικιούρ, έκανε και κάποια εξειδίκευση στο καλλιτεχνικό χτίσιμο νυχιών και ...βρήκε την υγειά της. "Ανάσανα λίγο οικονομικά. Όταν πέφτει το μάτι μου στο πτυχίο μου, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι, η μητέρα μου αναστενάζει και λέει πάνε χαμένες οι σπουδές αλλά εγώ  και η οικογένειά μου είμαστε καλά..."

Εντάξει, περάσατε (περάσαμε!) χρόνια και χρόνια μελέτης, ξενύχτια, πανελλαδικές και μετά... πανεπιστήμιο. Ακολούθησαν και άλλα διαβάσματα , άλλος πιο λίγο άλλος πιο πολύ, εξεταστικές, εργασίες, τόνοι φωτοτυπιών με σημειώσεις "εγγύηση " για καλό βαθμό και στη συνέχεια άλλα ξενύχτια για την πτυχιακή, κάποιοι για πρακτική και επιτέλους το πήραμε! Το πολύτιμο πτυχίο, το ακριβοθώρητο, το εισιτήριο για μια θέση στην αγορά εργασίας είναι στα χέρια σας! Τώρα...τι;

Η νοοτροπία του να πάει το παιδί στο πανεπιστήμιο είναι βαθιά ριζωμένη στην ελληνική νοοτροπία. Είναι η νοοτροπία του μετανάστη που θα λιώσει στη δουλειά, στη ξενιτιά για να μάθουν τα παιδιά του γράμματα. Είναι κάτι που σήμερα πλέον δεν αποδίδει και όλοι μας το βλέπουμε καθαρά. Με όλες τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στον οικονομικό τομέα της Ελλάδας,  με τη χώρα να έχει γίνει ένα καζάνι πάνω από τη φωτιά με χίλιες δυο ζυμώσεις στο εσωτερικό του τα βελάκια που αναβοσβήνουν υποδεικνύουν ξεκάθαρα: Γυρνάμε στην εξειδίκευση των χειρωνακτικών εργασιών, στη χώρα των χαμηλόμισθων εργατών.

Πριν από λίγους μήνες ένας λογοθεραπευτής ήρθε στο νηπιαγωγείο του γιου μου για να κάνει μια ενημερωτική ομιλία. Το όνομά του το έχω κάπου σημειωμένο, μπορώ να το βρω εάν κάποιος θέλει να το μάθει. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση για την αλήθεια που κρύβει μέσα του είναι : " Το νέο εκπαιδευτικό σύστημα έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο για τα παιδιά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το σύστημα εκπαίδευσης έχει γίνει  έτσι για να στερήσει από τα παιδιά μας τη πρόσβαση στην ανώτατη μόρφωση..."