Σκαλίζοντας το σεντούκι του χρόνου...

Εκεί που τακτοποιούσα κάποια βιβλία στη βιβλιοθήκη ανακάλυψα μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου από το πανεπιστήμιο ένα ποίημα που είχα γράψει στα φοιτητικά μου χρόνια. Εκείνη την εποχή έγραφα στίχους όπου και όποτε βρισκόμουν και τα έχωνα αφηρημένη σε βιβλία και τετράδια χωρίς να τους δώσω την ευκαιρία να πάρουν και αυτά τη θέση τους με αξιοπρέπεια στις σελίδες ενός τετραδίου. Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να τα ξετρυπώσω και να επανορθώσω δίνοντάς τους μια ταπεινή θέση... στο νεοσύστατο αυτό blog .

                          Ο Οδηγός

Ταξιδιάρικη ψυχή μου που γυρεύεις να σταθείς;

 Όταν βρεις αυτό που ψάχνεις θα το νιώσεις, θα το δεις...

Θα σκιρτήσει η καρδιά σου σαν σε άνοιξης καιρό 

 κι ένα ρίγος θα περάσει σε κορμί μα και μυαλό...

Θα το δεις μες τη ματιά σου που θα γίνει λαμπερή

Θα γυρεύεις να το κρύψεις μα δε θα σ' αφήνει αυτή

Θα' ναι τέλος η ζωή σου σαν μπουκέτο ολανθισμένο

κι ο' τι έχεις μαραμένο αυτομάτως θα χαθεί

"Μα δε ξέρω τι γυρεύω"

-Ναι, το ξέρω- θα μου πεις

πίσω απ' τα απαγορεύω τώρα ψάχνεις να κρυφτείς

  Αν δεν ξέρεις σου το λέω (και ας ξέρεις θα στο πω)

πως ό, τι γυρεύεις είναι της ζωής το πιο γλυκό

Αγάπη όλοι ονομάζουν αυτό που κρύβει η καρδιά

που όλοι μέσα τους το έχουν μα το ψάχνουν μακριά

Άσκοπα μη ψάχνεις να' βρεις Ιθάκες που' ναι μακρινές

μια "Ιθάκη" ο καθένας κρύβει στις πτυχές του τις βαθιές

Αν το παίζω εγώ Καβάφης δε το κάνω με σκοπό

Είναι που όλοι στη ζωή μας

αναζητούμε έναν οδηγό...

Δ.Τζ.

Καλό βράδυ σε όλους...