Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

"Δε θα επι-κοινωνήσουμε!" (Μέρος Πρώτο)

Πάντα πίστευα στο Θεό.  Η μαμά μας πήγαινε συχνά στην εκκλησία και εμείς όντας τέσσερις συνεχίσαμε να πηγαίνουμε και χωρίς την δική της παρότρυνση. Ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας για να μείνω σπίτι το πρωί της Κυριακής ήταν ότι ήμουν (είμαι, είμαι!) φοβερή υπναρού ΚΑΙ ξενύχτισσα και αργότερα στα εφηβικά μου χρόνια δεινή τηλεθεάτρια της Sailor Moon! (Και τώρα να το πρόβαλλε θα το έβλεπα!). Όταν κάποια Κυριακή μας πλησίασαν οι κυρίες του Κατηχητικού και μας ενέταξαν στην παρέα τους καθιερώθηκε η Κυριακή της Εκκλησίας και επίσημα!

Πηγή :Google Images
 Παρόλο που όπως είπα πιστεύω στο Θεό , η σχέση μου με τον Οίκο Του ήταν πάντα μουδιασμένη
και αμήχανη και ας είχα γίνει συχνός θαμώνας! Δεν μπορούσα να αποφύγω  ακόμη και σήμερα να σκεφτώ την ιστορία με το Χριστό που έδιωξε έξω φρενών τους "Υποκριτές και Φαρισαίους" από το σπίτι Του Πατέρα Του. Όποτε έμπαινα μέσα αισθανόμουν να με τρυπούν τα παρατηρητικά βλέμματα , τα γνωστά πηγαδάκια ηλικιωμένων κυριών, το μάτι που "μετρούσε" το ύψος της φούστας, και τα λίγα λεπτά που περνούσαν όσο βρισκόμουν "στη σκηνή" , δηλαδή να ανάψω το κεράκι μου και να προσκυνήσω τις εικόνες μου φαινόταν ατελείωτα! Μόλις τελείωνε αυτή η βασανιστική ολιγόλεπτη διαδικασία έπιανα μια θέση στις πιο απόμακρες θέσεις του γυναικωνίτη και τότε μπορούσα να χαλαρώσω...

 Και στο κατηχητικό ωστόσο πολλές φορές αισθανόμουν ότι ήμουν παράταιρη με το όλο κλίμα. Το τόσο ζεστό και χαρούμενο. Ζήλευα όλα εκείνα τα παιδιά που ήταν μέσα στη τρελή χαρά , πραγματική "χαρά Θεού" και πολλές φορές ευχόμουν να μπορούσα να βιώσω με τόσο γνήσιο τρόπο αυτό το συναίσθημα που τα διακατείχε. Δε τα κατάφερα ποτέ. Περνώντας ο καιρός ένιωθα σαν απατεώνας που βρισκόμουν εκεί, σαν να μη μου ταίριαζε μια θέση ανάμεσά τους. Σιγά σιγά απομακρύνθηκα, αλλά ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνες τις κυρίες, τις τόσο νέες και αποφασισμένες να αφιερωθούν στο Λόγο Του, πάντα πρόθυμες να σου μιλήσουν με ένα γνήσιο χαμόγελο στα χείλη και μια μυστήρια λάμψη στο βλέμμα σαν να βλέπουν κάτι που εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει εκείνη τη στιγμή εκεί , μπροστά σου! 

Δοκίμασα δυο φορές στη ζωή μου να εξομολογηθώ (Δε ξέρω αν κάποιες θα φρικάρουν με το μονοψήφιο αριθμό ή κάποιες δε το έχουν κάνει ποτέ). Ήταν το ίδιο αμήχανο συναίσθημα, δεν ήξερα τι πραγματικά να εξομολογηθώ μια και ήμουν πολύ νέα αλλά και πολύ αδιάφορα τα όσα είχα να πω! Δεν είμαι άνθρωπος της ίντριγκας, σπάνια κάνω γνήσια κακές σκέψεις για τρίτους, συνήθως προσπαθώ να δικαιολογήσω τις πράξεις των άλλων, όσο κατακριτέες κι αν είναι και οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να γίνω κακιά είναι με την οικογένειά μου γιατί έχουν κληρονομήσει το χάρισμα να με ανέχονται... όλη μέρα! Η εξομολόγηση δε μου προσέφερε κάποιου είδους ξαλάφρωμα, τουναντίον, μεγαλύτερο άγχος αισθανόμουν λόγω της παντελούς απουσίας κάποιου ευχάριστου συναισθήματος μετά το τέλος της διαδικασίας!


Μετά απ' 'ολα αυτά που γράφω θα είναι δύσκολο για κάποιους  να υποστηρίξω τον ισχυρισμό μου ότι πιστεύω στο Θεό. Κι όμως είναι αλήθεια. Απλώς η πίστη μου είναι -μάλλον- πιο προσωπική υπόθεση. Μεταξύ μας που λένε! Η μόνη περίοδος που αισθάνομαι την ανάγκη να επισκεφθώ την εκκλησία είναι την Μεγάλη Εβδομάδα. Τότε αισθάνομαι πραγματικά ότι είμαι στον Οίκο  Του Θεού, όταν βιώνω την απώλεια του Υιού Του, τον πόνο και την αγωνία Του. Θες και λόγω εθιμοτυπικών , δε ξέρω, αλλά ακόμη και σήμερα, θέλω να παραστώ τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ στη σταύρωση και η νύχτα που γίνεται ο στολισμός του Επιταφίου είναι πολύ συγκινητικές στιγμές για εμένα. Η περιφορά του Επιταφίου το βράδυ της Μ.Παρασκευής είναι μια μέρα που δε θέλω να χάσω γιατί αισθάνομαι βαριά μέσα την απώλεια και βιώνω περισσότερο από ποτέ την πίστη μου για το Θεό και την εκδήλωση της αγάπης Του μέσα από τη θυσία του Υιού Του. Πριν κάνω παιδιά, νήστευα 40 ημέρες, σχεδόν κάθε χρόνο και εάν δεν κατάφερνα να κοινωνήσω, αισθανόμουν και πάλι ότι ο Θεός ξέρει  επομένως αυτό αρκούσε. Δεν είχα όμως την ίδια ανάγκη να νηστέψω τα Χριστούγεννα, και είναι κάτι που με ακολουθεί έως σήμερα. 

Βέβαια το ότι έγινα μητέρα με δυσκολεύει πολύ πλέον στη νηστεία! Είναι κάτι που με δυσκολία κάνω ακόμη και τη Μ. Εβδομάδα!  Δεν καταφέρνω πάντα να πάω στην Εκκλησία τις ημέρες αυτές, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο είναι μετρημένες οι φορές που θα πάω επίσης, μια και η Κυριακή με κρατά ηθελημένα υποταγμένη στο κρεβάτι μου και το συναίσθημα της αμηχανίας καραδοκεί ακόμη μετά από τόσα χρόνια μόλις πατήσω το πόδι μου στην είσοδο της εκκλησίας. Μετά απ' όλα αυτά φυσικά έρχονται και οι ενοχές για το γεγονός αυτό, αποτέλεσμα της βαθιά ριζωμένης αντίληψης ότι για να είσαι καλή χριστιανή πρέπει να εκκλησιάζεσαι  τακτικά, να νηστεύεις , κλπ. Παρόλα αυτά εγώ έχω  πίστη ότι ο Θεός είναι υπεράνω τύπων και όταν έρθει η ώρα να κρίνει, θα δει ποιος είναι ο κάθε άνθρωπος, τι έχει κάνει στη ζωή του και πως έχει σταθεί απέναντι στους συνανθρώπους του. Το πιστεύω αυτό ακράδαντα...

Πηγή: Google Images

Πως αντιμετωπίζουν τα παιδιά μου τη πίστη στο Θεό; Είναι κάτι που σκόπευα να αναλύσω στη σημερινή ανάρτηση αλλά επειδή ξεκίνησα με τα δικά μου και σταματημό δεν είχα, αναμείνατε την επόμενη ανάρτηση γιατί έχει πλάκα να είσαι παιδί... από κάθε σκοπιά!

23 σχόλια:

  1. Δέσποινα Χρόνια Πολλά!!
    Η περιγραφή σου για τα βλέμματα που σκανάρουν από πάνω ως κάτω τον οποιοδήποτε μπαίνει στην εκκλησία,μου είναι απολύτως οικεία!! Ζούσα σε χωριό και πιστεύω,πως εκεί αυτό συμβαίνει σε μεγαλύτερο βαθμό!
    Η θρησκευτικότητα και η πίστη είναι κατά τη γνώμη μου πολύ προσωπική υπόθεση.Προσωπικά δε μ' ενδιαφέρει καθόλου,τι και πού πιστεύει ο καθένας,αν είναι σωστός άνθρωπος και αγαπάει τους συνανθρώπους του.
    Έχουμε γεμίσει τυπικούρες και από ουσία τίποτα.Γι' αυτό και συμφωνώ απολύτως μαζί σου!
    Φιλιά!!
    Ανθή (diaba-zo.blogspot.gr)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ανθή!
      Σε χωριό μεγάλωσα και εγώ, μάλιστα περίπου 2 ώρες δυτικά της Θεσσαλονίκης, στο Ν. Πέλλας. Είναι έντονο το βίωμα αυτό, η αλήθεια είναι οτι στις μεγαλουπόλεις η αποξένωση σου προκαλεί άλλα αισθήματα αλλά η σιωπηλή -πλην κραυγαλέα- κριτική των ηλικιωμένων δεν έχει κοπάσει καθόλου, ασχέτως του που ζώ...

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα Δέσποινα χρονια πολλά Χριστός Ανέστη! Έτσι πάνε αυτά στις μικρές και όχι μόνο κοινωνίες! ΠΟάντως από πιο παλιά τα πράγματα έχουν καλυτερέψει μιας και αν έχεις αντιληφθεί στην Εκκλησία πλέον κυκλοφορούν ημίγυμνες τύπισσες που δε δινουν δεκάρα για τους ψιθύρους... Η μαλλον δίνουν, δίνουν...Τους αρέσει να σχολιάζονται!χαχα! Το ουσιαστικό πάντως είναι, όπως λέει και παραπάνω η Ανθή πως το ζήτημα της Θρησκευτικής πίστης είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση του καθενός! Έχω γνωρίσει ανθρώπους της Εκκλησίας" που μόνο τέτοιοι δεν ήτανε και αντιστοίχως...κοινωνικά αποβράσματα που είχαν σε μεγαλύτερο βαθμό την πίστη μέσα τους από κάποιους άλλους!Τώρα τα παιδιά εννοείται πως αντιλαμβάνονται το όλο σκηνικό των ημερών διαφορετικά! Όπως σωστά ανέλυσες για την παιδική και εφηβική σου ηλικία και συ,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για αυτό το λόγο πιστεύω οτι δε μπορεί να είναι κριτήριο χαρακτηρισμού ως καλός χριστιανός η επισκέψεις κάποιου στην εκκλησία... Ο Θεός ξέρει.
      Χρόνια Πολλά!

      Διαγραφή
  3. To θέμα "πίστη" είναι πολύ ιδιαίτερο και πολύ προσωπικό, ως προς το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας...
    Ξέρεις κάτι όμως? Μου αρέσεις!
    Ανυπομονώ και για το δεύτερο μέρος!
    Φιλάκια πολλά-πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα Δέσποινα μου και χρόνια πολλά !
    Ήθελε κουράγιο για να γράψεις τις εσώτερες σκέψεις σου! Οι οποίες δεν αποκλείνουν από τις δικές μου!
    Δύο φορές έχω εξομολογηθεί κι εγώ στην ενήλικη ζωή μου. Την πρώτη ψέματα ήταν λίγο πριν τα 18, στο σχολείο. Η κακή επαφή τότε είχε ως αποτέλεσμα να με αποδιώξει για χρόνια! Όμως πριν 3 χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω έναν σεβάσμιο γέροντα! Ειλικρινά πιο μυστικιστική εμπειρία δεν έχω νιώσει στη ζωή μου! Νήστεψα και κοινώνησα με όλη μου τη ψυχή κι από τότε ξέρω πως για το θεό σημασία δεν έχουν οι τύποι. Αυτά είναι για τους εδώ δικαστές!
    Το γράφει και η υπέροχη εικόνα που επέλεξες στο τέλος: η αγάπη είναι αυτή που ανοίγει τη βασιλεία του θεού!
    Τι να το κάνει ο θεός αν τα χέρια μας πάνε καθαρά στην άλλη ζωή αν είναι άδεια;
    Συνέχισε να τα γεμίζεις αγάπη Δέσποινα!
    Φιλάκια πολλά!
    Χάρηκα πολύ που άκουσα τις σκέψεις σου! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aριστέα μου με γλύκαναν τα λόγια σου!
      Εγραψα αυτή την ανάρτηση για να ξορκίσω τις ενοχες σκέψεις που με βαραίνουν από καιρό σε καιρό.
      Πιστεύω ακράδαντα οτι ο σωστός εκπρόσωπος του Θεού μπορεί να κάνει θαύματα σε κάθε άνθρωπο αλλά δεν έτυχε να βρεθεί στη δική μου ζωή. Ξέρω όμως οτι ακόμη και αν δεν στέκομαι στους τύπους, όταν έρθει η ώρα να κριθώ σαν άνθρωπος και οικογενειάρχης ίσως, ο απολογισμός θα είναι θετικός...

      Διαγραφή
  5. Χριστος Ανεστη Χρονια πολλα! Σε παρα πολλα μοιαζουμε απο οσα λες! Κρατω κυριως την τελευταια σου φραση για το Θεο και την ωρα της κρισης.
    Εγω φετος κοινωνησα, αλλα δεν εξομολογηθηκα. Παντα με εκανε να νιωθω αβολα ολο αυτο, αλλωστε οταν προσευχεσαι και συνομιλεις με το Θεο με ειλικρινεια, εξομολογηση δεν ειναι;
    Και του χρονου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πιστεύω και εγώ αυτό αλλά σύμφωνα με τις αρχές της θρησκείας μας πρέπει να περάσεις και από κάποιον "εξουσιοδοτημένο φορέα" για την εξομολόγηση! Επειδή κανεις δεν είναι τέλειος σε έναν κόσμο που δεν είναι τέλειος ο Θεός θα κρίνει κατάλληλα!
      Καλό απόγευμα!

      Διαγραφή
  6. πολυ καλο!!! περιμενω τη συνεχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Θεός είναι παντού και ταυτόχρονα είναι μέσα μας. Οπότε, όλα είναι σχετικά (το έχω πει εγώ, παντού ταιριάζει αυτό! χαχα!) Καλημερούδια Δεσποινάκι μου και χρόνια πολλά! Να χαίρεσαι την οικογένεια σου. Πολλά γλυκά φιλιά :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρα μου ανταποδίδω τις ευχές! Πράγματι τα πάντα είναι σχετικά!

      Διαγραφή
  8. Λίγο πολύ τις ίδιες απόψεις έχουμε...αν δε βαριέσαι διάβασε εδώ
    http://mytripssonblog.blogspot.gr/2013/05/weekly-moodboard-20.html

    Χρόνια πολλά με υγεία και χαρά σου εύχομαι...φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Μαράκι! Εχω την εντύπωση οτι οι αναμνήσεις σου είναι στολισμένες με αρκετά αγγάθια, ειδικά τα του κατηχητικού που σας έβαλαν ως υποχρέωση! Εγώ τα θυμάμαι πιο νοσταλγικά, παρόλη την αμηχανία που ακόμη με διακατέχει στο χώρο της εκκλησίας. Η ίδια η φύση είναι περίτρανη απόδειξη της ύπαρξης Του γι' αυτό για μένα η αθεΪα δεν υπάρχει σαν επιλογή.
      Τα πάντα είναι σχετικά ! που λέει και η Πέτρα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
    2. Ούτε για μένα...απλά το βίντεο στάθηκε αφορμή να πάω πίσω και να θυμηθώ κάποια πράγματα....ο Θεός είναι μέσα μας, αλλά οι λειτουργοί του (και οι αυτόκλητοι σωτήρες) δεν είναι πάντα άξιοι...αυτό ήθελα να τονίσω στην ανάρτηση!

      Διαγραφή
    3. Εχεις δίκιο Μαρία μου,
      δυστυχώς από τα χρόνια του Χριστού δεν άλλαξε κάτι ως προς αυτό...

      Διαγραφή
  9. Δεσποινα μου πραγματικα ενιωσα πως εγραφα εγω την αναρτηση σου. ΕΙναι αυτο που συζηταω και πολλες φορες με την μαμα μου η οποια ειναι πολυ θρησκα και ολη μερα τρεχει στην εκκλησια.
    Εμενα μαρεσει να πηγαινω την Μεγαλη Εβδομαδα που οπως αναφερεις και εσυ ειναι μια ιδιαιτερη εβδομαδα που μας αγγιζει και μας κανει πιο ευαισθητους.
    Τις υπολοιπες μερες πχ Κυριακη βαριεμαι να πηγαινω.
    Αν παω πολυ απλα θα θελω να φυγω και αυτο δεν ειναι ωραιο.. οταν ομως ημουν μικροτερη καιε κανα διακοπες στο χωριο μου αρεσε να πηγαινω..
    Ενιωθα ομορφα, μου αρεσε και ο τοτε Ιερεας, σαν αυτον κανενας.. Εκει ναι.. απολαμβανα την εκκλησια και το μυστηριο της...
    Ειμαι Χριστιανη, πιστευω και αγαπω τον Θεο, δεν εχω εξομολογηθει ποτε γιατι δεν βρισκω τον λογο να το κανω και δεν μπορει κανεις να κατηγορησει πως ειμαι αθεη και απιστη.
    Αυτα για μενα ειναι βλακειες..
    Ο Θεος ξερει τι αισθανομαστε γιαυτον και πιστευω ειναι αρκετο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία σε ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου αυτές,
      αισθάνομαι καλυτερα!

      Διαγραφή
  10. Πώς μου είχε ξεφύγει αυτή η ανάρτηση;
    Λοιπόν εγώ θα μιλήσω εκ μέρους των ανθρώπων που εκκλησιάζονται όσο πιο συχνά μπορούν και εξομολογούνται τούλαχιστον 4 φορές τον χρόνο...
    Το να πηγαίνεις στην εκκλησία κάθε Κυριακή δεν σημαίνει πως νιώθεις και την κατάνυξη κάθε φορά...( τουλάχιστον εγώ δεν την νιώθω, και δεν φταίει ο κόσμος με τα βλέμματα του, αλλά γιατί εγώ χαζεύω!!!!!!) ΑΛΛΑ όπως μου έλεγε και η μητέρα μου, η εκκλησία είναι σαν την κιβωτό του Νώε...δεν έχει σημασία από τι είναι φτιαγμένη, ποιοι είναι μέσα κλπ όταν βρίσκεσαι εκεί μέσα σώζεσαι...όχι για την μία φορά που θα πας αλλά για την σχέση που αποκτάς με τον Θεό επισκέπτοντάς τον στο σπίτι του και αφιερώνοντάς του λίγο από τον πολύτιμο χρόνο - ύπνο σου ( και εγώ δυσκολεύομαι να ξυπνάω τα πρωινά της Κυριακής...τυχαίο;)
    Όσων αφορά το ζήτημα εξομολόγηση, εγώ προσωπικά στα 30 χρόνια ζωής μου πρέπει να έχω αλλάξει 6-7 πνευματικούς για διάφορους λόγους....ο 1ος ήμουν πιτσιρίκι (πέθανε) ο 2ος έγινε Δεσπότης στην Αλβανία, έφυγε ( Άγιος Άνθρωπος...) ο 3ος δεν μου άρεσε ο τρόπος του και έφυγα ο 4ος δεν μου άρεσε επίσης και με την ευκαιρία που πήγα για σπουδές έφυγα!!! ο 5ος ήμουν φοιτήτρια ήταν πολύ καλός!!! αυστηρός και ελαστικός όπου έπρεπε...αλλά τελείωσαν κάποια στιγμή οι σπουδές και έφυγα, ο 6ος ήταν επίσης πολύ καλός και πολύ αστείος και έτσι ότι στιγμές αμηχανίας υπήρχαν, έσπαγε πάντα τον πάγο, αλλά είναι άγαμος, και όταν πλέον παντρεύτηκα είπαμε με τον άντρα μου να έχουμε κοινό πνευματικό για σωστή πλοήγηση στην οικογένειά μας, αλλά ήθελε έγγαμο για να κατανοεί τα προβλήματα της οικογένειάς από μέσα, οπότε φτάσαμε στο σήμερα στον 7ο που είναι ένας καταπληκτικός παπάς χωριού ΑΓΝΟΣ άνθρωπος, καλοσυνάτος, ένα άλλο πράγμα!!!! Νιώθω πολύ τυχερή!!!!
    Όπως αντιλαμβάνεσαι ο πνευματικός είναι ο γιατρός της ψυχής...δεν μας κάνει αυτός που πήγαμε για τον α ή β λόγο, αλλάζουμε μέχρι να βρούμε αυτόν που μας αναπαύει...όχι βέβαια να ψάχνουμε εκείνον που θα μας λέει σε όλα δεν πειράζει και να μας χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά να υπάρχει μία σχέση όμορφη...
    Η εξομολόγηση απαιτεί ταπείνωση και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να γίνεται και όχι μπροστά σε μια εικόνα ή στο μυαλό μας κλπ...να μπαίνουμε σε διαδικασία να τα λέμε σε άλλον για να μας έρθει το συναίσθημα της ντροπής για να μην το ξανακάνουμε...( όχι ότι δεν θα το ξανακάνουμε αλλά άλλο αυτό!!) Και όσων αφορά τι να πούμε κάθε φορά...τις πρώτες φορές λες ότι σε βαραίνει ...που σίγουρα όλο και κάτι έχουμε, πιο μετά ανεβαίνεις επίπεδο και λες και πράγματα που πιο παλιά αδιαφορούσες και έλεγες αυτό σιγά μωρέ...
    και αν κάθε φορά λες τα ίδια και τα ίδια και αυτό λογικό είναι, αφού εκεί υπάρχει το πρόβλημα, όλο για αυτό θα μιλάς μέχρι να γιατρευτεί...
    Εγώ να πω την αλήθεια μου συνεχίζω ότι μου έμαθε η οικογένειά μου όταν ήμουν μικρή, και αυτό συνεχίζω αλλά πλέον με πιο ωριμότητα...και με την σκέψη του θανάτου....δεν θέλω να πεθάνω ούσα ανέτοιμη...γιατί αν υπάρχει ο τελωνισμός της ψυχής όπως λένε...χίλιες φορές να εξομολογηθώ και να διαγραφούν οι αμαρτίες, παρά να περάσω όλο αυτό το τρομερό....
    και έτσι αισθάνομαι όμορφα...ότι αγωνίζομαι , ότι προσπαθώ...και ότι καταφέρω!!
    αααα και όσων αφορά την νηστεία όλα είναι μία συνήθεια...τα παδιά δεν παθαίνουν τίποτα αν τα βάζεις σε αυτή την διαδικασία...ίσα ίσα καλό τους κάνεις και το λέω από προσωπική εμπειρία...όχι απλά δεν έπαθα τίποτα, άλλα έμαθα να στερούμε και να αρκούμαι σε αυτά που έχω...!!!
    Λοιπόν , αυτά έχω να πω εγώ με πολλή αγάπη!!!
    φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ που κατέθεσες την άποψή σου. Είσαι τυχερή που είχες αυτή τη καθοδήγηση από τη δική σου την οικογένεια ώστε να αισθάνεσαι απόλυτα εντάξει με αυτό το θέμα. Εγώ αυτή τη στιγμή ξέρω οτι πιστεύω στο Θεό και στη καλοσύνη του, ξέρω οτι δε βλάπτω κανεναν και προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ για να μαθουν και τα παιδιά μου να αγαπούν το Θεό και αυτό μου αρκεί. Εαν λοιπόν όταν έρθει η κρίσιμη ώρα κρίνει διαφορετικά εμένα κι εσένα θα το δεχτώ...
      Εχεις και τα δικά μου φιλιά!
      ΥΓ Επειδή καταλαβαίνω οτι έχεις πολλά να πεις επι του θέματος, θα μπορούσε να γίνει και μια ωραία ανάρτηση!

      Διαγραφή
    2. χαχαχαχαχαχ έγραψα πάλι ένα κατεβατό ε;;;;χαχαχα άπλωσα το σεντόνι μου!!!
      Το ζήτημα με την πίστη είναι ιδιαίτερο...επειδή υπάρχει πολύ ρατσισμός προς αυτούς που βιώνουν περισσότερο το ζήτημα εκκλησία, προσπαθώ να μην ερεθίζω,αλλά μόνο όταν μου δίνεται το βήμα να απαντώ....οπότε ανάρτηση αν δεν υπάρξει λόγος...πχ. ένα λινκ πάρτυ, δεν θα το κάνω, τώρα που έγραψες εσύ κάτι, μπόρεσα να απαντήσω!!!

      Διαγραφή
    3. Ο ίδιος ρατσισμός θα μπορούσε να υπάρχει και προς αυτούς που δε βιώνουν το θέμα εκκλησία . Τα πάντα είναι σχετικά και οπως το βλέπει ο καθένας!

      Διαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.