"Δε θα επι-κοινωνήσουμε!" (Μέρος Πρώτο)

Πάντα πίστευα στο Θεό.  Η μαμά μας πήγαινε συχνά στην εκκλησία και εμείς όντας τέσσερις συνεχίσαμε να πηγαίνουμε και χωρίς την δική της παρότρυνση. Ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας για να μείνω σπίτι το πρωί της Κυριακής ήταν ότι ήμουν (είμαι, είμαι!) φοβερή υπναρού ΚΑΙ ξενύχτισσα και αργότερα στα εφηβικά μου χρόνια δεινή τηλεθεάτρια της Sailor Moon! (Και τώρα να το πρόβαλλε θα το έβλεπα!). Όταν κάποια Κυριακή μας πλησίασαν οι κυρίες του Κατηχητικού και μας ενέταξαν στην παρέα τους καθιερώθηκε η Κυριακή της Εκκλησίας και επίσημα!

Πηγή :Google Images

 Παρόλο που όπως είπα πιστεύω στο Θεό , η σχέση μου με τον Οίκο Του ήταν πάντα μουδιασμένη

και αμήχανη και ας είχα γίνει συχνός θαμώνας! Δεν μπορούσα να αποφύγω  ακόμη και σήμερα να σκεφτώ την ιστορία με το Χριστό που έδιωξε έξω φρενών τους "Υποκριτές και Φαρισαίους" από το σπίτι Του Πατέρα Του. Όποτε έμπαινα μέσα αισθανόμουν να με τρυπούν τα παρατηρητικά βλέμματα , τα γνωστά πηγαδάκια ηλικιωμένων κυριών, το μάτι που "μετρούσε" το ύψος της φούστας, και τα λίγα λεπτά που περνούσαν όσο βρισκόμουν "στη σκηνή" , δηλαδή να ανάψω το κεράκι μου και να προσκυνήσω τις εικόνες μου φαινόταν ατελείωτα! Μόλις τελείωνε αυτή η βασανιστική ολιγόλεπτη διαδικασία έπιανα μια θέση στις πιο απόμακρες θέσεις του γυναικωνίτη και τότε μπορούσα να χαλαρώσω...

 Και στο κατηχητικό ωστόσο πολλές φορές αισθανόμουν ότι ήμουν παράταιρη με το όλο κλίμα. Το τόσο ζεστό και χαρούμενο. Ζήλευα όλα εκείνα τα παιδιά που ήταν μέσα στη τρελή χαρά , πραγματική "χαρά Θεού" και πολλές φορές ευχόμουν να μπορούσα να βιώσω με τόσο γνήσιο τρόπο αυτό το συναίσθημα που τα διακατείχε. Δε τα κατάφερα ποτέ. Περνώντας ο καιρός ένιωθα σαν απατεώνας που βρισκόμουν εκεί, σαν να μη μου ταίριαζε μια θέση ανάμεσά τους. Σιγά σιγά απομακρύνθηκα, αλλά ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνες τις κυρίες, τις τόσο νέες και αποφασισμένες να αφιερωθούν στο Λόγο Του, πάντα πρόθυμες να σου μιλήσουν με ένα γνήσιο χαμόγελο στα χείλη και μια μυστήρια λάμψη στο βλέμμα σαν να βλέπουν κάτι που εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει εκείνη τη στιγμή εκεί , μπροστά σου! 

Δοκίμασα δυο φορές στη ζωή μου να εξομολογηθώ (Δε ξέρω αν κάποιες θα φρικάρουν με το μονοψήφιο αριθμό ή κάποιες δε το έχουν κάνει ποτέ). Ήταν το ίδιο αμήχανο συναίσθημα, δεν ήξερα τι πραγματικά να εξομολογηθώ μια και ήμουν πολύ νέα αλλά και πολύ αδιάφορα τα όσα είχα να πω! Δεν είμαι άνθρωπος της ίντριγκας, σπάνια κάνω γνήσια κακές σκέψεις για τρίτους, συνήθως προσπαθώ να δικαιολογήσω τις πράξεις των άλλων, όσο κατακριτέες κι αν είναι και οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να γίνω κακιά είναι με την οικογένειά μου γιατί έχουν κληρονομήσει το χάρισμα να με ανέχονται... όλη μέρα! Η εξομολόγηση δε μου προσέφερε κάποιου είδους ξαλάφρωμα, τουναντίον, μεγαλύτερο άγχος αισθανόμουν λόγω της παντελούς απουσίας κάποιου ευχάριστου συναισθήματος μετά το τέλος της διαδικασίας!

Μετά απ' 'ολα αυτά που γράφω θα είναι δύσκολο για κάποιους  να υποστηρίξω τον ισχυρισμό μου ότι πιστεύω στο Θεό. Κι όμως είναι αλήθεια. Απλώς η πίστη μου είναι -μάλλον- πιο προσωπική υπόθεση. Μεταξύ μας που λένε! Η μόνη περίοδος που αισθάνομαι την ανάγκη να επισκεφθώ την εκκλησία είναι την Μεγάλη Εβδομάδα. Τότε αισθάνομαι πραγματικά ότι είμαι στον Οίκο  Του Θεού, όταν βιώνω την απώλεια του Υιού Του, τον πόνο και την αγωνία Του. Θες και λόγω εθιμοτυπικών , δε ξέρω, αλλά ακόμη και σήμερα, θέλω να παραστώ τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ στη σταύρωση και η νύχτα που γίνεται ο στολισμός του Επιταφίου είναι πολύ συγκινητικές στιγμές για εμένα. Η περιφορά του Επιταφίου το βράδυ της Μ.Παρασκευής είναι μια μέρα που δε θέλω να χάσω γιατί αισθάνομαι βαριά μέσα την απώλεια και βιώνω περισσότερο από ποτέ την πίστη μου για το Θεό και την εκδήλωση της αγάπης Του μέσα από τη θυσία του Υιού Του. Πριν κάνω παιδιά, νήστευα 40 ημέρες, σχεδόν κάθε χρόνο και εάν δεν κατάφερνα να κοινωνήσω, αισθανόμουν και πάλι ότι ο Θεός ξέρει  επομένως αυτό αρκούσε. Δεν είχα όμως την ίδια ανάγκη να νηστέψω τα Χριστούγεννα, και είναι κάτι που με ακολουθεί έως σήμερα. 

Βέβαια το ότι έγινα μητέρα με δυσκολεύει πολύ πλέον στη νηστεία! Είναι κάτι που με δυσκολία κάνω ακόμη και τη Μ. Εβδομάδα!  Δεν καταφέρνω πάντα να πάω στην Εκκλησία τις ημέρες αυτές, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο είναι μετρημένες οι φορές που θα πάω επίσης, μια και η Κυριακή με κρατά ηθελημένα υποταγμένη στο κρεβάτι μου και το συναίσθημα της αμηχανίας καραδοκεί ακόμη μετά από τόσα χρόνια μόλις πατήσω το πόδι μου στην είσοδο της εκκλησίας. Μετά απ' όλα αυτά φυσικά έρχονται και οι ενοχές για το γεγονός αυτό, αποτέλεσμα της βαθιά ριζωμένης αντίληψης ότι για να είσαι καλή χριστιανή πρέπει να εκκλησιάζεσαι  τακτικά, να νηστεύεις , κλπ. Παρόλα αυτά εγώ έχω  πίστη ότι ο Θεός είναι υπεράνω τύπων και όταν έρθει η ώρα να κρίνει, θα δει ποιος είναι ο κάθε άνθρωπος, τι έχει κάνει στη ζωή του και πως έχει σταθεί απέναντι στους συνανθρώπους του. Το πιστεύω αυτό ακράδαντα...

Πηγή: Google Images

Πως αντιμετωπίζουν τα παιδιά μου τη πίστη στο Θεό; Είναι κάτι που σκόπευα να αναλύσω στη σημερινή ανάρτηση αλλά επειδή ξεκίνησα με τα δικά μου και σταματημό δεν είχα, αναμείνατε την επόμενη ανάρτηση γιατί έχει πλάκα να είσαι παιδί... από κάθε σκοπιά!