Ιστορίες του Καφενέ

Αυτή η φύση...

Ο Γιώργος μπήκε μέσα στο καφενέ  σαν να τον σήκωναν δυο ανάλαφρα φτερά. Έριξε μια ματιά στο γνώριμο χώρο μα έμοιαζε να μη τον αναγνωρίζει. Τα πάντα πρόβαλλαν μπροστά του μέσα από ένα φίλτρο φωτός, λουσμένα όλα μέσα στη χαρά που ήταν πλημμυρισμένη η καρδιά του.

-Μιχάλη , τα ουζάκια στο μαγαζί κερασμένα από μένα!

Ο μαγαζάτορας σήκωσε τα μάτια από το τραπέζι που σερβίριζε και μόλις τον αντίκρισε έλαμψε το πρόσωπο του. Μια γλύκα απάλυνε τα σκαμμένα από τα χρόνια χαρακτηριστικά του προσώπου του προδίδοντας τα τρυφερά αισθήματα που έτρεφε για τον νεαρό άντρα.

-Καλώς τον! Τα έφερες τα μαντάτα; Ήρθε το παλικάρι βρε;

-Ήρθε Μιχάλη μου, ήρθε και μας ξεσήκωσε όλους, κανέναν δεν άφησε στον ύπνο!

Έπιασε από τα μπράτσα τον άντρα που νοιαζόταν σαν πατέρα του και τον αγκάλιασε γερά μη ξέροντας πως αλλιώς να μοιραστεί τη χαρά που τον πλημμύριζε, μη μπορώντας να αντέξει η καρδιά του να τη σηκώσει, δεν τον είχε συνηθίσει η κυρία σε τέτοια μεγέθη...

-Κάθισε γιε μου να ξαποστάσεις, πες τα μου όλα και μη σε νοιάζει για το μαγαζί, εγώ κερνάω. Ήρθε ο κανακάρης μας και θα το αφήσουμε έτσι; Το μαγαζί το κανονίζει ο Μιχάλης! Μόνο εσύ πες μου, η Μυρτώ είναι καλά; Όλα καλά;

-Η Μυρτώ είναι καλά, κουρασμένη , αλλά καλά, ο μικρός γεννήθηκε 3,900, την ταλαιπώρησε λιγάκι αλλά ήταν παλικάρι Μιχάλη μου, πιο πολύ νομίζω ότι τράβηξα εγώ να περιμένω με αγωνία παρά αυτή, η φύση την προίκισε με τη δύναμη να αντέξει, όλα τα φροντίζει αυτή! αναφώνησε με χαρά και ανακούφιση. 

-Ώστε έτσι; 3900 ο μπόμπιρας! Δε του φαινότανε! Που κρυβόταν τόσο καιρό σε μια τοσοδούλα σαν τη Μυρτώ; Αχ αυτή η φύση... μουρμούρησε ο Μιχάλης καθώς απομακρυνόταν μέσα στη κουζίνα για να ετοιμάσει τα κεράσματα για το Γιώργο και όλο το μαγαζί.

Αχ αυτή η φύση... Ο Γιώργος και η Μυρτώ δεν τα βρήκαν εύκολα στη ζωή τους, ούτε η αγάπη τους ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Από μικρά παιδιά στο γυμνάσιο, αυτή στη πρώτη τάξη και αυτός στα τελειώματα δε χρειάστηκε πολύ για να καταλάβουν ότι η ζωή τους είχε διαλέξει να είναι μαζί. Δεν είπαν τίποτα. Τα βλέμματα μιλούσαν από μόνα τους. Του Γιώργου θαρρετά και αποφασιστικά, της Μυρτούς δειλά και μες τη γλύκα, του έλεγαν κάθε στιγμή "Φοβάμαι, μα είμαι δική σου, το ξέρω και το ξέρεις" Πέρασαν τα χρόνια με τα βλέμματα να είναι πρωταγωνιστές στη μυστική τους σχέση (η μανα της αν το μάθαινε θα τη σάπιζε στο ξύλο, το ήξερε αυτό ο Γιώργος)  και όταν πια έφτασε η Μυρτώ στη πρώτη λυκείου πήρε μια βαθιά ανάσα και  πήρε την απόφαση να της μιλήσει.

 Κάποια στιγμή που τη βρήκε στο δρόμο καθώς επέστρεφε από τη γιαγιά της (τη διαδρομή αυτή περίμεναν και οι δυο καθημερινά για να αρχίσουν τη φλύαρη συζήτηση τα βλέμματα τους και ίσως, εκείνη τη μαγική στιγμή που ο ένας προσπερνούσε τον άλλο τα μπράτσα τους άγγιζαν ξυστά το ένα το άλλο λόγω του συνωστισμού... καταλαβαίνεις...) της λέει :

-Μυρτώ, μπορώ να σου μιλήσω λίγο ;(Ήρθα αγάπη μου επιτέλους! φωνάζανε τα μάτια)

-Ναι Γιώργο, (Σε περίμενα με υπομονή, μα δεν αντέχω άλλο! παραπονιάρικα το βλέμμα τον μαλώνει)

Ύστερα δεν χρειάστηκαν πολλά από εκεί και πέρα. Η φύση τα είχε για αυτούς όλα κανονισμένα. Ήταν δύσκολα βέβαια γιατί η μητέρα της Μυρτούς ήταν βράχος δυνατός έτοιμος να πλακώσει την αγάπη τους. Δε τον έβλεπε με καλό μάτι τον Γιώργο που δεν είχε βρακί να φορέσει όπως έλεγε και ας δούλευε αυτός κάθε απόγευμα στο καφενείο του Μιχάλη για να τα βγάλει πέρα μόνος με την άρρωστη μάνα του. Δε γινόταν τίποτα όμως. Δεν γινόταν αυτή η αγάπη να διαλυθεί όποιος και αν έμπαινε στη μέση.

Με το που τελείωσε το Λύκειο η Μυρτώ , πέρασε στη Φιλολογία και ο Γιώργος κόντευε να τελειώσει το Πολυτεχνείο. Παντρεύτηκαν μια ωραία μέρα του Μάη, με μια ανθοδέσμη από πασχαλιές στα χέρια της να μοσχοβολάνε σε όλο το ξωκλήσι και τον κυρ-Μιχάλη στη θέση του κουμπάρου, και μοναδικό καλεσμένο, μια και η μάνα του Γιώργου είχε φύγει από τη ζωή και η μάνα της Μυρτούς δε της το συγχώρεσε που έφυγε μαζί του .

Τα έβγαλαν δύσκολα πέρα αλλά με τη στήριξη του κυρ Μιχάλη τελείωσαν και οι δυο τις σπουδές τους ,άρχιζε η ζωή να τους χαμογελά... και η οικογένεια τους να σχηματίζεται...μέχρι που η ζωή  έδειξε και πάλι το σκληρό της πρόσωπο στο ζευγάρι. Αποβολή. Όχι μια αλλά τρεις σημάδεψαν το μικροκαμωμένο σωματάκι της Μυρτούς. Πρόβλημα με τη μήτρα είπαν οι γιατροί. Δε δένει καλά το παιδί. Με κάθε αποβολή οι πιθανότητες για μια πετυχημένη κύηση γίνονταν μηδαμινές και με τη τρίτη από αυτές ο γιατρός να λέει ότι είναι μάταιο να ελπίζουν και να προσπαθούν. Έλιωσε η Μυρτώ στο κλάμα. Τα λάτρευε τα παιδιά. Όταν δίδασκε τα παιδάκια στη πρώτη δημοτικού έβλεπε στο καθένα από αυτά το δικό της παιδί και φανταζόταν να κρατάει στην αγκαλιά της ένα μωρό με τα πράσινα μάτια του Γιώργου, τα τόσο ομιλητικά και αγαπησιάρικα... Μα η φύση και πάλι προνόησε. Τα κανόνισε πάλι για αυτούς. Θαύμα είπαν.Ανέλπιστο. Να' το όμως να βρίσκεται τώρα στην αγκαλιά της, σκέτο αντράκι, και να τη κοιτάει με αυτά τα μάτια τα τόσο ζωηρά...

Ο Γιώργος ήπιε στα βιαστικά το ουζάκι του και ετοιμάστηκε να φύγει.

-Κάτσε να μου πεις και τίποτα άλλο, τον παρακάλεσε ο κυρ Μιχάλης .
-Πρέπει να φύγω, ήρθα ίσα ίσα να σου πω ότι όλα πήγαν καλά και να πάω πίσω στη Μυρτώ μαζί με τα πράγματα που χρειάζεται για το μωρό. Πριν καλά καλά προλάβει να τελειώσει τη φράση του το τηλέφωνο χτύπησε και βλέποντας το όνομα της  να προβάλλει στην οθόνη απάντησε χωρίς να περιμένει να ακούσει τη φωνή της.

-Τώρα Μυρτώ μου, έρχομαι, πέρασα από το κυρ Μιχάλη να του πω τα καλά νέα!

Ξαφνικά σώπασε... Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε το χρώμα του άλλαζε και τα μάτια του καθρέφτιζαν μια φρίκη ανείπωτη , αυτή του ανθρώπου που του ξερίζωναν την καρδιά ενώ χτυπούσε ακόμη. Αυτή του ανθρώπου που του έπαιρναν βίαια το μοναδικό λόγο ύπαρξης του, μόλις λίγη ώρα αφού του έχουν χαρίσει όλο το κόσμο.
Καρδιακή προσβολή είπαν. Άξαφνα. Τη βρήκαν με ένα βλέμμα γαλήνης και ευτυχίας με το μωρό στην αγκαλιά να κλαίει γοερά καθώς έχασε το στήθος της την ώρα που το θήλαζε...

Αυτή η φύση...

Όλα σκοτείνιασαν στα μάτια του. Για πάντα.
________________________________________________________________
Διαβάστε τη συνέχεια και το τέλος της ιστορίας εδώ...
____________________________________________________________



Οι Ιστορίες του καφενέ είναι μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη με την επιμέλεια της Αριστέας.
Συμμετέχουν τα εξής ιστολόγια:

Δημήτρης Ασλάνογλου, θα φιλοξενηθεί από Αριστέα
Αγριμιώ, http://agrimio.wordpress.com/
Έλενα, http://miakalimera.blogspot.gr/ 
Xris Kat, http://neraidodimiourgies37.blogspot.gr/
Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/
Sofia Sofaki, http://happiness-bonheur.blogspot.gr
Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/
Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/
Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr
Λεβίνα, http://levina-imagination.blogspot.gr
Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/
Katerina Koko, http://followkoko.blogspot.gr
Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Μαριλένα, http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/
Μαρία Έλενα, http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/
Φλώρα, http://texnistories.blogspot.gr/
Πέτρος (Ακυβέρνητος) http://akivernitos.blogspot.gr/
Χριστίνα http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

Οι ως τώρα δημοσιευμένες Ιστορίες είναι:

Δημήτρης Ασλάνογλου, "Κι όμως είπε αλήθεια"

Lysippe, Το σημάδι της Γλαύκας 

Αγριμιώ, Αν τολμάς, φαντάσου....

Κατερίνα , Η μοιραία συνάντηση

@ριστέα, Απροσπέλαστοι κόσμοι

Xris Kat, Το αποτέλεσμα

Μαριλένα, Στη βροχή

Λεβίνα,Ημέρες οργής

Έλλη, Σοφία

Φλώρα, Στα ακρογιάλια των εφήμερων Ερώτων

Μαρία Νι, Το μυστήριο του καφενείου

Χριστίνα, Μια καινούργια αρχή

Λεβίνα, Ο παπατζής, 2η συμμετοχή

Μαρία Κανελλάκη, "What is baklavas?"

Katerina koko Η συνέντευξη 

Μαρία (me maria) Ακυβέρνητοι στο χρόνο

Πέτρος, Το αντάμωμα

Κική, Ο Βλάχος και το Σαλιγκάρι (Μέρος 1ο)

Έλενα , Stop!

Γλαύκη, Πέρα και πάνω από αυτό, Φιλοξενήθηκε από την  Petra

Βερόνικα (χωρίς τίτλο) 

(censurasigloXXI, Ισπανίδα που γράφει στα ελληνικά)

Κική, Ο Βλάχος και το Σαλιγκάρι (Μέρος 2ο)