Όταν ετοίμαζα ταξίδι όχι μοναχά για πάρτη μου! ((Γράμμα στις αδελφές μου...))

Αγαπημένες μου αδελφές,                                                                              πάνε δυο χρόνια που βρεθήκαμε όλες μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Πόσο αναπολώ εκείνες τις στιγμές! Χρόνια τώρα χωρισμένες , με τη ζυγαριά να γέρνει μια προς την Ελλάδα μια προς τα ξένα. Τελικά η απόφαση επάρθη.Σας κέρδισε η ξενιτιά...

Θυμάστε , στο ταξίδι μας, στον πηγαιμό τι αγώνα δώσαμε να απασχολήσουμε τα παιδιά στο αεροπλάνο; Ο Θάνος ήταν τριών και κάτι μηνών και ο Αλέξης κόντευε να κλείσει τα δυο. Κηρομπογιές, βιβλία, παιχνιδάκια, ακόμη και το λάπτοπ επιστρατεύσαμε για να επιζήσουμε της ατελείωτης ακινησίας! Πήραμε να μετράμε ασταμάτητα τους διαδρόμους: πάνω κάτω, πάνω κάτω...Ο Βασίλης να έχει μείνει πίσω λόγω δουλειάς για να μας ακολουθήσει μετά από λίγες εβδομάδες...

Η άφιξη ήταν μεγάλη ανακούφιση και η αναμονή για τον έλεγχο βασανιστική...

Αλλά η χαρά μόλις είδαμε τη μαμά και τη Στέλλα να μας περιμένουν λυτρωτική: Τελειώσαμε επιτέλους!

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη τούρτα καλωσορίσματος που μας είχε φτιάξει η μαμά με μεράκι: Welcome Θαno, Alex, mama, Ria & Roula.

Η πρώτη μου εντύπωση από το νέο τόπο ήταν περίεργη. Εντυπωσιάστηκα από την πλούσια πρασινάδα που έβλεπες όπου γύρναγες το βλέμμα σου. Ο ουρανός... ήταν έργο τέχνης και απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου! Η απουσία ίχνους βουνού μου προκαλούσε την εντύπωση μερικές φορές ότι θα μας πέσει στο κεφάλι... Ποιος να βαστάξει τέτοια μεγαλοσύνη αν όχι τα βουνά; Εσύ Ρούλη μου'χες πει "Αυτό που αγαπώ εδώ είναι ότι βλέπω Άνοιξη..." Φέτος αν ήσουν εδώ θα χόρταινες άνοιξη, μάλλον βάζει τα δυνατά της κι αυτή να σε τραβήξει πίσω...

Το σπίτι το ερωτεύτηκα, γεμάτο από ντουλάπες! Πάντα το απωθημένο μου ήταν οι ντουλάπες. Ηθελα να έχω πολλές, όλες να τις γεμίζω με τα αρχαία πράγματα που κρατώ κόντρα σε όλους τους άλλους. Τις παλιατζούρες μου όπως τις λένε. Ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να ζούσα εκεί στο παρελθόν με κυρίευσε. Τι σου είναι το μυαλό ε;

Τα παιδιά άρχισαν αμέσως την εξερεύνηση. Ο Θάνος και ο Αλέξης πήραν πάνω κάτω να μετράνε τα στρωμένα με μοκέτα σκαλοπάτια και εγώ απολάμβανα τη μητρική φροντίδα. Ένιωθα για πρώτη φορά μετά από χρόνια ότι ήμουν παιδί, ότι για αλλαγή κάποιος άλλος φρόντιζε εμένα και όχι το αντίστροφο. Με ρωτούσαν τι ήθελα να φάω, με κακομάθαιναν με λιχουδιές (τις ίδιες που εγώ προσπαθώ να ελέγξω και να περιορίσω στους δικούς μου γλυκατζίδες, αλλά όταν μεγαλώσω θα χαίρομαι εάν δέχονται να τα πάρουν από τα χεράκια μου!) Θυμάσαι Σώτη που η μαμά γύρισε ένα βράδυ με πατατάκια για εμάς, εκείνα τα barbeque, πως τα λένε (δεν είμαι σίγουρη οτι γράφω σωστά τη λέξη...)

Η βοήθεια σας με τα παιδιά πολύτιμη και καλοδεχούμενη. Η ώρα του φαγητού, του μπάνιου, του ύπνου ήταν οικογενειακή υπόθεση και τα παιδιά είχαν πέντε άτομα να προστρέχουν στις ανάγκες τους και όταν ερχόταν η Στέλλα με τα δικά της τα παιδιά γινόταν ...χαμός! 

Όχι, δεν ήταν όπως τη ταινία Greek Wedding αλλά είχε κάποια γλυκά, νοσταλγικά χαρακτηριστικά! Σαν αποκορύφωμα αυτού, το αρνί στη σούβλα, ανήμερα του Πάσχα και ο χορός που ρίξαμε οι τέσσερις μας που μας ξυπνούσε αναμνήσεις παλιές...

Πήραμε με τη σειρά τα μουσεία και τα αξιοθέατα όταν ήρθε και ο Βασίλης από την Ελλάδα. Το Aquarium (μα να μη δούμε τους καρχαρίες, είναι δυνατόν!), ο Ζωολογικός Κήπος, το Μουσείο Ιστορίας, το Αστεροσκοπείο, το Skydeck, και να μην ξεχάσω το περίφημο φασόλι που μου ξέφυγε και αυτό και το είδε μόνο ο Βασίλης! Δε πειράζει... next time!

Δε θα ξεχάσω ποτέ... το βράδυ που ήρθε η Στέλλα με τα παιδιά να κοιμηθεί μαζί μας και ξενυχτήσαμε μέχρι αργά παρακολουθώντας την ταινία Law αbiding citizen. Συζητώντας σαν το παλιό καλό καιρό... τι ωραίες στιγμές...

Το ταξίδι αυτό έδωσε την ευκαιρία στους γονείς μας να ενώσουν κάτω από την ίδια στέγη τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και να στολίσουν μετά όλο το σπίτι με τις φωτογραφίες που βγάλαμε στο εμπορικό κέντρο! (Αλήθεια, τότε δεν ήταν που χωριστήκαμε και χάσαμε ο ένας τον άλλον στους απέραντους χώρους στάθμευσης και μετά ακολούθησε πανζουλισμός; Πλάκα είχε!)

Μου έκανε εντύπωση... που όταν γυρνούσα από τη παιδική χαρά σπίτι με τα παιδιά διασταυρώνονται οι δρόμοι μας με έναν νεαρό που έβγαζε βόλτα το σκύλο του. Μας χαιρέτισε "How are you doing? " θαρρώ μας είπε και αφού απάντησα σκέφτηκα ελληνικά: Τρελός είναι αυτός και χαιρετάει τον κάθε άσχετο; (Στη προκειμένη περίπτωση ήμασταν εμείς οι άσχετοι)

Κι όμως, υποκρισία ή όχι, χαιρόσουν να βλέπεις χαμογελαστούς ανθρώπους να σε καλωσορίζουν με ζεστασιά. Ξέρετε, θα σας πω κάτι αδελφούλες μου αλλά μεταξύ μας έτσι; Με πιάνει το στομάχι μου όποτε πάω στο Super Market της γειτονιάς μου, ξέρετε την μεγάλη ελληνική αλυσίδα που λένε με καμάρι ότι δεν έγιναν μειώσεις στους μισθούς... Δε ξέρουν τι παει να πεί χαιρετισμός. Οι ταμίες τουλάχιστον. Μια μάλιστα είχε την ευγένεια να μου επισημάνει ότι δε με (υπ)ακούει ο γιός μου, ο οποίος χάζευε τις λιχουδιές στα ράφια και εγώ του φώναζα να έρθει στο ταμείο και να φύγουμε. Μάλλον αυτής τα παιδιά την ακούν. Τυχερή θα είναι, και ευτυχισμένη σίγουρα, φαίνεται παιδί μου από τη χαρά που ξεχειλίζει στο πρόσωπό της...

Χάρηκα που βρήκα την ευκαιρία να σας τα πω αυτά. Θα κλείσω με την ωραία θέα που μας προσέφερε ο ουρανός από την θέση του επιβάτη του αεροπλάνου. Και το ακόμη καλύτερο θέαμα των παιδιών να κοιμούνται -επιτέλους!- στο αεροπλάνο. Ήταν ένα ωραίο ταξίδι...

Σας περιμένω να ανταμώσουμε και πάλι όλοι μαζί τον Ιούλιο. Και... νομίζω ότι το υποψιάζεστε αλλά θα το πω: Σας αγαπώ πολύ, ευχαριστώ το Θεό που σας έχω στη ζωή μου!

Η αδελφή σας, Δέσποινα.

Το γράμμα αυτό έχει σαν υπέροχη αφορμή την πρόταση της πολυταξιδεμένης  Πέτρας από το ο πιο πιστός φίλος του σκύλου 

  να γράψουμε εμπειρίες από κάποιο ταξίδι που έχουμε κάνει : "Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου!"

Διάλεξα ένα ταξίδι που έκανα με τα παιδιά μου και τις μικρές μου αδερφές,

 Σταυρούλα και Σωτήρα στο Σικάγο , 

όπου ζουν μόνιμα οι γονείς μου και η μεγάλη μου αδερφή Στέλλα εδώ και χρόνια και πλέον και οι μικρές έχουν εγκατασταθεί πια εκεί. 

Ήθελα να τις ευχαριστήσω για όσα έχουν κάνει για μένα. 

Δε νομίζω να μπορέσω να τους το ανταποδώσω ποτέ, όταν 

η γυναίκα κάνει παιδιά, είναι όλος της ο κόσμος και όλα τα άλλα έρχονται με πικρή 

καρδιά σε δεύτερη μοίρα...