Και τώρα ...πάμε γι' άλλα!

Σε κάθε γιορτή έχω την εντύπωση ότι απολαμβάνω περισσότερο το χρόνο που μεσολαβεί μέχρι να έρθει  και λιγότερο την ίδια μέρα που φτάνει η γιορτή. Για άλλη μια φορά η "Ιθάκη" του Καβάφη έρχεται να μου υπενθυμίσει τη σημασία της στη ζωή μου...

Φέτος τα κάναμε όλα. Στολίσαμε, φτιάξαμε τις κατασκευές μας, στολίσαμε τις λαμπάδες μας, βάψαμε τα αυγά μας κόκκινα, φτιάξαμε όμως και τα χελωνονιντζάκια μας για να κάνουν κεφαλιές μεταξύ τους πήραμε τα δώρα μας και τα σοκολατένια μας αυγά!
Προσκυνήσαμε τον επιτάφιο (κάποιοι από εμάς!) και πήγαμε στην περιφορά του επιταφίου (κάποιοι άλλοι...) Πήγαμε με μεγάλη χαρά στην εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης και γυρίσαμε αναστατωμένοι και ... με δάκρυα επειδή οι κροτίδες που έσκαγαν παντού γύρω από την εκκλησία ήταν αρκετά έντονες... ακόμη και για εμάς τους μεγάλους...
Φέραμε το Άγιο Φως στο σπίτι και φώτιζε το σκοτάδι της νύχτας μέχρι τα ξημερώματα...
Το πρωί της Κυριακής μας περίμενε το αρνί στη σούβλα! Τραπέζι, γλέντι και χορός στη ταράτσα στενής οικογένειας, με τα γέλια και τα αστεία να καλύπτουν την απουσία του μπαμπά μας... που δουλεύει αυτό το γιορτινό διήμερο...
Τα παιδιά ξεφάντωσαν! Ο Αλέξης έδωσε σόου με τη χορευτική του διάθεση και τους διασκέδασε όλους  πολύ...
Το αρνάκι , που ήταν σκέτο λουκούμι το απολαύσαμε ιδιαίτερα. Ήταν πεντανόστιμο και το καλύτερο  απ' όλα ήταν φυσικά το τσιμπολόγημα πριν καν κατέβει από τη σούβλα! Τα εύσημα τα πήρε ο παππούς ο οποίος είχε ξυπνήσει από τα ξημερώματα για να σιγοψήσει το αρνί και να μπορέσουμε εμείς να το απολαύσουμε !
Η αλήθεια είναι ότι στις γιορτές με πιάνει μια μελαγχολία. Ένας βασικός λόγος είναι ότι τις περισσότερες φορές ο σύζυγος  μου δε θα τις περάσει μαζί μας λόγω δουλειάς. Όταν όλοι γιορτάζουν, είναι η ώρα αυτός να δουλέψει... Και θα ήθελα να είναι δίπλα μου, δίπλα μας. Το καλό είναι ότι παρόλο που λείπει , μόλις επιστρέφει ψάχνουμε τον τρόπο να αναπληρώσουμε το χρόνο που περάσαμε χώρια και κάνουμε κάτι διασκεδαστικό για τα παιδιά και κατ' επέκταση για εμάς...
Άλλος ένας λόγος που με πιάνει μελαγχολία είναι ότι η οικογένεια μου, γονείς και τρεις αδερφές ζουν στο εξωτερικό εδώ και χρόνια και έτσι αισθάνομαι έντονα την απουσία τους. Μιλάμε καθημερινά μέσω ίντερνετ αλλά η φυσική τους παρουσία είναι κάτι το πολύτιμο στις γιορτές. Στη συλλογή αναμνήσεων για εμάς και τα παιδιά...
Πάει και αυτό το Πάσχα! Χριστός Ανέστη σε όλους! Τις ευχές μου ιδιαίτερα σε όσους αναγκάζονται να περάσουν αυτές τις χαρμόσυνες στιγμές μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα...
Η Πρωτομαγιά είναι προ των πυλών! Πάμε γι' άλλα!!!