Δε θα επι-κοινωνήσουμε! (Μέρος δεύτερο: kid's edition!)

Μεγάλη Παρασκευή πρωί. Λέω στα παιδιά ότι θα πάμε να προσκυνήσουμε τον επιτάφιο. Θα πάμε όλοι οικογενειακώς. Ο μικρός αρνείται. "Εγώ δε θα πάω !" λέει με πείσμα. Μετά από μια δυσάρεστη για αυτόν εμπειρία που έχει να κάνει με την εκκλησία αποφεύγει να μπει μέσα και εγώ δε θέλω να τον πιέσω. Δεν έχει νόημα. Ο Θάνος όμως θέλει πολύ. Αφού ο Αλέξης δε θα έρθει πρέπει να καθίσει και ο πατέρας του μαζί στο σπίτι. Άρα θα πάμε εγώ και ο Θάνος μόνο. Όμως αυτός θέλει και την αντρική συμπαράσταση και γι' αυτό παρακαλάει μια τον μπαμπά του μια τον Αλέξη -ο οποίος είναι ανένδοτος- να έρθουν μαζί μας. Ανάμεσα σε άλλα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε τον ακούω να λέει:

-Αλέξη, έλα, δε θα επικοινωνήσουμε σήμερα!

-Κοινωνήσουμε είναι Θάνο μου, τον διορθώνει ο μπαμπάς του.

Τι να κάνει το παιδί... Ακούει τριγύρω κοινωνία, ακούει επικοινωνία, σου λέει μάλλον λάθος το ακούω τόσο καιρό. Αποφάσισε να το διορθώσει μόνος του. Δε πτοήθηκε με το λάθος του, συνέχισε να προσπαθεί να τους μεταπείσει, μια τον Αλέξη μια το μπαμπά και αφού είδε ότι δεν είχε ανταπόκριση καμία τους στιγμάτισε με μια βαριά κατηγορία:

-Ε είστε Ρωμαίοι!

Όσο αστείο μας φάνηκε τη πρώτη φορά που το ακούσαμε τόσο προβληματισμό προκαλεί στη συνέχεια. Είναι λοιπόν οι Ρωμαίοι οι μπαμπούλες που σταύρωσαν το Χριστό; Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι οι Ρωμαίοι ήταν αυτοί που συνέλαβαν τον Χριστό γιατί κάποιοι τον κατηγόρησαν ως εγκληματία. Ενώ ήταν αθώος. Αλλά το παιδί δε μπορεί να κρίνει καθαρά από τώρα. Στο νήπιο αυτό του μάθανε, ότι οι Ρωμαίοι σταύρωσαν το Χριστούλη.

Δυο παιδιά. Δυο τελείως διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης της θρησκείας και Του Θεού. Ο Θάνος έλκεται έντονα από τα θρησκευτικά ζητήματα, πρώτα απ' όλα γιατί τον τραβά κάθε τι οπτικό και οι αγιογραφίες του κάνουν μεγάλη εντύπωση . Μια μέρα ψάχναμε σε όλη την εκκλησία την αγιογραφία του Αγίου Αθανάσιου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ούτε ο κύριος που ανήκε στο προσωπικό της εκκλησίας μπόρεσε να μας βοηθήσει.΄Στεκόμαστε σε κάθε εικόνα και αγιογραφία και ζητά να του αναλύσω το περιεχόμενο της. Με βρίσκει και πολλές φορές αδιάβαστη έχω να πω! Εάν του πεις να έρθει στην εκκλησία θα το κάνει  με μεγάλη χαρά και πριν από κανένα χρόνο οργάνωνε βόλτες προς εκκλησίες με το παππού του, για να μπει μέσα και να δει τις εικόνες. Είναι το στάδιο αυτό της ανάπτυξης όπου αναζητά τη θέση όλων μέσα στο κόσμο, όπως και το ποια είναι η διαφορά μεταξύ αγγέλων- αρχαγγέλων και των Αγίων. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να κοινωνήσει, και ότι φυλλάδιο πάρουμε από την εκκλησία θα μου ζητήσει να του διαβάσω τι λέει.  Ο Θάνος είναι εξερευνητής.

Ο Αλέξης είναι πιο δυσανάγνωστος. Τα Χριστούγεννα που τους πήγα στην εκκλησία να κοινωνήσουνε αντέδρασε πολύ αρνητικά. Και ήταν ακόμη πιο αρνητικός όταν είδε ποίμνιο και ιερείς να προσπαθούν να τον καλοπιάσουν για να βάλει το κουταλάκι στο στόμα του. " Δε θέλω κρασάκι " δήλωσε και προσπαθώ να το αφήσω να το ξεχάσει.  Έκτοτε αποφεύγει να μπαίνει και στην εκκλησία. Το απόγευμα της Μ. Παρασκευής πήγαμε οι δυο μας στη περιφορά του επιταφίου. Κράτησε με μεγάλη χαρά το φαναράκι με το φως και ανυπομονούσε ιδιαίτερα να έρθει το βράδυ της Ανάστασης όπου θα πηγαίναμε όλοι με τις λαμπάδες μας ΕΞΩ από την εκκλησία (μια και γίνεται πανικός από κόσμο) και θα τις ανάβαμε όταν οι καμπάνες θα χτυπάνε χαρμόσυνα με τον ιερέα να ψάλει Χριστός Ανέστη εκ νεκρών... Όταν θυμάμαι τη χαρά που είχε καθώς πηγαίναμε όλοι περπατώντας στην εκκλησία συγκινούμαι.. Δυστυχώς μόλις ακούστηκαν οι καμπάνες και το  "Χριστός Ανέστη" άρχισαν πίσω μας στο χορτάρι του πάρκου να ακούγονται και οι κροτίδες η μία πίσω από την άλλη, και το παιδί με όλο αυτό το πανζουρλισμό από ήχους τρόμαξε , άρχισε να αναστατώνεται και να κλαίει με αποτέλεσμα να φύγουμε άρον άρον από την εκκλησία και οι κροτίδες μας ακολούθησαν σε μια αφόρητη καταδίωξη μέχρι την ασφάλεια του σπιτιού μας. Άλλη μια δυσάρεστη εμπειρία που ελπίζω να μη τη θυμάται για πολύ αν και έχει μνήμη... ελέφαντα ο Αλέξης!

Παρόλα αυτά το θέμα αυτό το εξερευνάει με το δικό του τρόπο. Συχνά ζητάει να βάλουμε να δούμε τη βάπτιση τους όπου μιμείται και ο ίδιος τον παπά (όσο και να του λέω εγώ αυτός επιμένει στο παπάς, το ιερέας μάλλον τον δυσκολεύει περισσότερο!) και ψέλνει κρατώντας στο χέρι ένα βιβλίο. Με τη ξαδέρφη του επίσης έχουν βαπτίσει ... κόσμο και κοσμάκη! 

Αυτό που προσπαθώ να τους διδάξω εγώ είναι πως ο Θεός είναι αγάπη. Η αγάπη που θα τους συνοδεύει στη ζωή τους, που θα τους προσέχει και θα τους φροντίζει. Η πίστη στην αγάπη Του Θεού είναι μια παρηγοριά που μόνο καλό μπορεί να κάνει στη ζωή ενός παιδιού. Η αγάπη είναι η μόνη γλώσσα στην οποία ανταποκρίνονται τα παιδιά. Αυτό ζητάνε από εμάς, αυτό τρέφει τη ψυχούλα τους. Θέλω να ξέρουν πως όσα και να ζήσουν, χάσουν , πονέσουν, υπάρχει ένα ασφαλές καταφύγιο της ψυχής, μια αιώνια σκέψη που θα τα γαλουχήσει :

'Οτι και να γίνει, στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Ο Θεός θα φροντίσει για αυτό.

Φυσικά είναι τόσο δύσκολο να διδάξεις κάτι τέτοιο σε έναν ενήλικα, πόσο μάλλον σε ένα παιδί. Δεν είμαι εκπαιδευμένη για κάτι τέτοιο, αν κάποια μαμά είναι, να μας δώσει τα φώτα της! 

Λέω στο παιδί "Ο καλός Θεούλης μας αγαπάει και μας προσέχει" Χτυπάει το γόνατό του, και ματώνει.

  -Γιατί δε με πρόσεξε ο Θεούλης και χτύπησα το γόνατό μου μαμά;

 -Σε πρόσεξε αγάπη μου, γι' αυτό και δεν χτύπησες χειρότερα, και δε χρειάζεται να σε πάμε στο γιατρό...

Όταν βάζεις μαζί πίστη , ελπίδα και αγάπη, μπορείς να μεγαλώσεις  ενα θετικό παιδί σε εναν αρνητικό κόσμο...

Θα κλείσω με ένα παράδειγμα του μαγικού τρόπου που αντιλαμβάνονται τα πράγματα τα παιδιά. Μια ηλικιωμένη γειτόνισσά μας η οποία σκόπιμα έχει βλάψει ανθρώπους για δικούς της μυστήριους λόγους, έχει επάξια πάρει τον τίτλο του ανθρώπου με μαύρη καρδιά. Είναι κάτι που συχνά σχολιάζει ο Αλέξης. Μια μέρα αποστομώνει τον σύζυγό μου λέγοντας;

-Εσύ έχεις μισή μαύρη καρδιά μισή κόκκινη.
-Γιατί;
-Γιατί φωνάζεις μερικές φορές...
-Εσύ τι καρδιά έχεις;
-Εγώ έχω κόκκινη... αλλά με λίγο μαύρη.
-Γιατί;
-Γιατί και εγώ κάνω κακά πράγματα μερικές φορές.
Όλοι έχουμε λίγο μαύρη καρδιά. Γιατί όλοι κάνουμε κακά πράγματα...

Πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!

Δείτε εδώ το πρώτο μέρος του "Δε θα επι-κοινωνήσουμε!".