Γράμμα στο αγέννητο παιδί μου

Μικρό μου θαύμα…Άραγε τι να σκέφτεσαι εκεί μέσα κρυμμένο; Κοιμήσου… Εγώ θα σε προστατεύσω! Τι αστείο… Εγώ ήμουν πάντα αυτή που χρειαζόμουν προστασία.

Σαν μικρό παιδί τρόμαζα από τον αέρα που φυσομανούσε ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων. Έκλεινα τα μάτια μου, κάλυπτα τα αυτιά μου να μην ακούω το σφύριγμά του και παρακαλούσα να σταματήσει. Δε σταματούσε.

  Σαν κορίτσι αναζητούσα τον προστατευτικό τοίχο που άπλωνε γενναία ο αδερφός μου για να κρυφτώ από τα πειράγματα των άλλων παιδιών. Αυτός εξαφάνιζε κάθε απειλή , διέλυε κάθε κοροϊδευτικό γέλιο και με καθησύχαζε: «Μη φοβάσαι, εγώ θα σε προστατεύσω».

 Σαν έφηβη η παρήγορη αγκαλιά της μητέρας μου με δεχόταν πρόθυμα και με φύλαγε ζεστά στο απάνεμο καταφύγιο, μακριά από τις πρωτόγνωρες απογοητεύσεις της τρυφερής νεανικής καρδιάς.

Σαν γυναίκα βρήκα αποκούμπι στο λιμάνι του παραδείσου –του πατέρα σου μικρό μου- και έκτοτε δε φοβάμαι, είναι αυτός η ομπρέλα που βαστάω ενάντια στη βροχή της ζωής, ενάντια στη χιονοθύελλα που στέλνω εγώ εμπρός μου…

Σσς κοιμήσου, μη φοβάσαι. Θα διαλύσω κάθε αγέρα που θα απειλήσει την ηρεμία σου. Εγώ θα είμαι ο τοίχος που θα σταθεί εμπρός σε κάθε πλάσμα που θα προσπαθήσει να σε πληγώσει. Η αγκαλιά μου θα είναι η φωλιά που θα σε θρέψει σταγόνα σταγόνα για να σταθείς στα πόδια σου…μέχρι να βρεις τη μυστική σου Ιθάκη, εγώ θα είμαι το πλοίο που θ’αρμενίζει στα άγνωστα νερά πηγαίνοντάς σε στο προορισμό σου. Δίχως να ρωτήσω πως και γιατί απλά γιατί είσαι εσύ…

Άραγε πως κυλάει ο χρόνος σου παράδεισέ μου; Ξέρω είναι στενάχωρα εκεί μέσα μα να΄ ξερες τι αγαλλίαση νιώθω να σ’ έχω εδώ μαζί μου! Μονάχα εμείς οι δύο! Μακριά από τη θλίψη που κρύβει αυτός ο κόσμος! (Ξέρω θα πεις «θέλω να τον γνωρίσω» ) Είναι που ξέρω πως εδώ είσαι ασφαλής μικρό μου… Το άγνωστο να πολεμάς είναι πικρό ψυχή μου…

Η νιότη το άγνωστο αψηφά –το βλέπω απ’ τις κλωτσιές σου- Μοιάζει η κίνηση αυτή λαχτάρα να προδίδει. Τον κόσμο θέλεις να γνωρίσεις και χρόνο να μη χάσεις. «Άντε τι γίνεται, ακόμα να ανοίξεις; Τόσο καιρό καρδιοχτυπώ , τα πόδια μου χτυπάω! Θέλω να δω όσα άκουσα, σ’εσένανε μιλάω!» Κάτι τέτοιο φαντάζομαι θα έλεγες αν μιλούσες. Ο στίχος κυλά στις φλέβες σου –το βλέπω απ’ τις κλωτσιές σου!-.

Τα βράδια με το πατέρα σου καθόμαστε σου μιλάμε. Σου τραγουδάμε τρυφερά και σε αποζητάμε. Να φανταστείς σαν ήμουνα ελεύθερη και ωραία με τη ψυχή μου γέλαγα με τους χαζογονείς. «Εγώ δε θα ‘μαι έτσι» δήλωνα αστραπιαία μα ήρθε το μικρόβιο και στο δικό μας σπίτι…

Το ξέρω πως αυτά δε σε απασχολούν, το πατουσάκι σου κλωτσάς γλυκά να  συνεχίσω το τραγουδάκι το γλυκό να ξανατραγουδήσω:

Νάνι, νάνι, το παιδί μου νάνι…

Και το ρυθμό εσύ κρατάς με τους μικρούς σου χτύπους. Στις φλέβες σου τρέχει η μουσική, -το βλέπω απ' τις κλωτσιές σου….

Συλλογή Γραμμάτων: Σκέψεις μιας μέλλουσας μαμάς... Κάπου εκεί μπορεί να βρείτε τον εαυτό σας... Κάπου εκεί έχω καταθέσει τον δικό μου...

Μπορείτε να δείτε την ιστορία της Μυρτούς που έγραψε το γράμμα το πρώτο μέρος εδώ και το δεύτερο μέρος εδώ.