Το σεντούκι αυτό είναι πολύ βαθύ και είμαι ακόμη στη μέση. Το πρώτο ποίημα ήταν της φοιτήτριας ( Σκαλίζοντας το σεντούκι του χρόνου...) αυτό εδώ πιο λιτό και απαισιόδοξο, χαρακτηριστικό της εφηβικής περιόδου...
Πασκίζω
Πασκίζω να βρω τη ζωή
Μα θάνατο ακούω
Τον ήλιο μου ψάχνω την αυγή
Μα καταιγίδα υπακούω
Κουνάω τα χέρια στα τυφλά
Κοφτά, απελπισμένα
Το φως μου ζητάω στη νυχτιά
Μα ποιός ακούει εμένα;
Τη δύναμή μου τη σκορπώ
Για να ’βρω την ειρήνη
Που βρέθηκαν οι λύκοι αυτοί;
Ποιος έστειλε τα κτήνη;
Δ.Τζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.