Όταν ο ήλιος...αποχαιρέτησε τη Ζωρζ Σαρή

Το πρώτο βιβλίο που με έβαλε στον υπέροχο κόσμο της βιβλιοφαγίας, ήταν οι "Νικητές" της Ζωρζ Σαρή. Ναι, είχα διαβάσει μέχρι τότε αρκετά παραμυθάκια, αλλά εκείνη τη χρονιά, (πέμπτη δημοτικού ήμουν θυμάμαι)  εγκαινιάστηκε η δανειστική βιβλιοθήκη στο σχολείο μας και την επόμενη χρονιά η δασκάλα μας η κυρία Ζωή , η οποία πες από σύμπτωση, πες με ένα μαγικό τρόπο είχε το ίδιο όνομα με την ηρωίδα του βιβλίου, μας ενθάρρυνε πολύ να διαβάζουμε  εξωσχολικά βιβλία.
Ήταν ένα σημείο καμπής για εμένα, η εποχή που άνοιξε μπροστά μου αυτός ο απέραντος κόσμος της λογοτεχνίας. Όντας παιδί ρομαντικό και ονειροπόλο, αλλά με έντονο το ενδιαφέρον για καθετί λογοτεχνικό με άμεση συσχέτιση με το πραγματικό, το ιστορικό , καταβρόχθιζα βιβλία ιστορικής μυθιστοριογραφίας και απολάμβανα να ταξιδεύω σε άλλες εποχές, και να αναρωτιέμαι πως θα ήταν εάν ζούσα και εγώ την ίδια εποχή με τους ήρωες των βιβλίων που διάβαζα.

Εννοείται ότι μαζί με τα βιβλία της Ζωρζ Σαρή, χάθηκα μέσα  "Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου"  της Π. Δέλτα, "Στα μυστικά του Βάλτου" , τη "Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ", "Παναγιά η Γοργόνα" (ο Μυριβήλης ήταν λίγο πιο βαρύς βέβαια) και πόσα ακόμα ...Η Σαρή όμως κατείχε μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Ήξερε να μιλάει στη παιδική καρδιά όπως ακριβώς μιλάει και ένα παιδί σε ένα άλλο. Ήξερε να μπαίνει στη καρδιά ενός παιδιού γιατί ακριβώς είχε μεγάλη αγάπη για αυτά. Τόσο μεγάλη που καταδέχτηκε να αλληλογραφεί για πάνω από ένα χρόνο με ένα ενθουσιώδες κορίτσι , παρόλο που ήταν σε μεγάλη ηλικία, ακόμη και αν είχε να γράψει ακόμη ένα βιβλίο, ακόμη και αν ήταν στο εξωτερικό ή στο νοσοκομείο... Μου χάρισε πολύτιμες συμβουλές που δεν τις εκτίμησα τότε, όντας ένα ανυπόμονο πλάσμα, που έγραφα σελίδες ατελείωτες με ερωτήσεις και προβληματισμούς και όνειρα για το μέλλον περιμένοντας την ίδια... πολυσέλιδη ανταπόκριση εκ μέρους της.

Μου έκανε τη τιμή να αλληλογραφούμε για πάνω από ένα χρόνο, γράφοντας μου σε σύντομα αλλά περιεκτικά γράμματα το πόσο εκτίμησε και πόση σημασία έδωσε σε παιδικά γράμματα γεμάτα ενθουσιασμό... Μακάρι μονάχα να είχα τότε τη σύνεση να το αντιληφθώ. Απερίσκεπτα όμως, σκεφτόμουν ότι βαριέται να μου γράφει, κι ότι μάλλον είναι βάρος για αυτήν ή αγγαρεία αυτή  η αλληλογραφία. Κάποια στιγμή η αλληλογραφία αυτή απλά αραίωσε ώσπου διεκόπη, μια και  είχε ξεκινήσει μια περιοδεία σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας για την προώθηση του παιδικού βιβλίου. Κάτι για το οποίο είχε μεγάλο ενθουσιασμό!

Σαν σήμερα , πριν από δυο χρόνια , η Ζωρζ Σαρή σε ηλικία 87 ετών έφυγε από τη ζωή, έχοντας ζήσει γεμάτη από αγάπη και δημιουργικότητα. Προσφέροντας αγάπη μέσα από το συγγραφικό της έργο και εμπνέοντας τα παιδιά για πολλά χρόνια. Ήταν και θα είναι και για εμένα πολύ σημαντική οδηγός και θεωρώ τιμή μου που μπόρεσα να ανταλλάξω έστω και γραπτώς κάποιες σκέψεις μου τις οποίες τις αγκάλιασε με πραγματικά συγκινητικό τρόπο. Λυπάμαι που δε μπόρεσα να της το πω ποτέ έστω εκ των υστέρων πόσο βαθιά εκτίμησα αυτή της τη δοτικότητα σε ενα έφηβο κορίτσι που την είχε για είδωλο.

Το μπλογκ αυτό θεωρώ ότι είναι και η πραγματοποίηση της συμβουλής της , έστω και καθυστερημένα:

Και θα κλείσω με την πολυτιμότερη συμβουλή της, που εφάρμοζε στη ζωή της με μεγάλη επιτυχία. Ελπίζω να καταφέρω κι εγώ να την εφαρμόσω κάποτε δίχως δισταγμό και δεύτερη σκέψη: