Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Τάδε έφη... Αλέξης!

Πάει μια εβδομάδα τώρα περίπου, ίσως λίγο παραπάνω που κάθησα στο γραφείο μπροστά στο κομπιούτερ για να μπω στα μηνύματά μου. Βρήκα μια στιγμή ελεύθερη, τα παιδιά μέσα ακουγονταν να παίζουν ήρεμα (μη τα ματιάξω!) και είπα: " Ωραία, τώρα είναι η ευκαιρία μου να χαλαρώσω λίγο". Δε πρόλαβα να το σκεφτώ και ακούω τη φωνή του μικρού να λέει:

" Μαμά άσε κάτω το λάπτοπ, τώρα!"



Θορυβήθηκα! Το ρώτησα γιατί είπε κάτι τέτοιο αλλά δεν δίνει ποτέ ξεκάθαρες εξηγήσεις ο Αλέξης, είναι σαν να περιμένει ή να πιστεύει ότι ξέρεις την απάντηση - όπως πολλές φορές συμβαίνει με εμάς τους γονείς- και τον εξετάζεις εκείνη τη στιγμή. 

Άρχισα όμως από εκείνη τη στιγμή να ανακαλώ στιγμές στις οποίες έδειχνε την ενόχλησή του κάθε φορά που καθόμουν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Και είναι πολλές φορές που συμβαίνει αυτό. Πριν αρχίσω το blog αυτό, στον υπολογιστή έμπαινα κυρίως για να ασχοληθώ με φωτογραφίες, με βίντεο και πιο εντατικά το βράδυ οπότε τα παιδιά κοιμούνταν και είχα ώρα απερίσπαστη να κάνω αυτό που ήθελα. Τώρα βέβαια είναι μια εντελώς καινούρια εμπειρία αυτό που ζώ. Τις αναρτήσεις μου τις δουλεύω κυρίως το βράδυ που κοιμούνται τα παιδιά  ή όταν είμαι μόνη στο σπίτι γιατί τότε αισθάνομαι σε θέση να αποδώσω καλύτερα , τότε είμαι εγώ και οι σκέψεις μου και καταφέρνω να τις βάλω σε μια σειρά. Κατά την διάρκεια της ημέρας όμως, όποτε χαλαρώνω λιγάκι και βλέπω ότι τα παιδιά δε με χρειάζονται μπαίνω στον υπολογιστή για να διαβάσω αναρτήσεις άλλων blog, είναι κάτι που απολαμβάνω να κάνω, όπως και το να σχολιάζω και να εκφράζω τη γνώμη μου για όποιο θέμα διαβάζω.. Πάντα όμως θα έχω τον μικρό μου να ξεπροβάλλει και να μου ζητά να αφήσω το λάπτοπ!

Είναι απίστευτο πόσο διαισθητικά είναι τα παιδιά! Ο Αλέξης ειδικά πρέπει να το έχει σε μεγαλύτερη δόση μια και μοιάζει να αντιλαμβάνεται πράγματα πέρα από αυτά που αντιλαμβάνονται τα άλλα παιδιά , συνομήλικα του και μη. Καταλαβαίνω ότι βλέποντάς με να κάνω κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα αλλά δεν συμπεριλαμβάνει τον ίδιο αυτή η δραστηριότητα  αισθάνεται ίσως ότι είναι κάτι που με τραβά μακριά του και κλέβει τη προσοχή μου από πάνω του. Κάτι που δε του είναι ευχάριστο. (Σε κανένα από τα αντράκια μου δεν είναι!)

Με κάνει πολλές φορές να αναρωτιέμαι τι είναι καλό τελικά για τα παιδιά μας. Το να έχουν την απόλυτη προσοχή μας, ευνουχίζοντας τα θέλω που έχουμε προσωπικά ως άνθρωποι , με αποτέλεσμα όμως να μας λείπει ένα κομμάτι του εαυτού μας και έτσι να μην χρησιμοποιούμε όλη τη δυναμική μας ως γονείς; Ή μήπως να κάνουμε κάτι που μας γεμίζει και μας ικανοποιεί ως άτομα , με αποτέλεσμα να συμπληρώνει κάποια κενά που θα μας κάνουν καλύτερους γονείς για τα παιδιά μας;

Είναι λίγες μέρες που θέλει να  κάθεται δίπλα μου στον μεγάλο υπολογιστή και προσποιείται ότι πληκτρολογεί το ίδιο γρήγορα με εμένα. Σήμερα μάλιστα ζήτησε να τον ανοίξω για να μπορέσει να πληκτρολογήσει πραγματικά. Πολλές φορές μου ζητά να καθίσω με το λαπτοπ  κοντά τους την ώρα που παίζουν ενώ άλλες φορές μου ζητά να καθίσω κοντά τους χωρίς αυτό...

Η προσαρμογή και η συμφιλίωση είναι καθοδόν... ή μήπως όχι;

 Αισθάνεσαι ποτέ πως όσα και να κάνεις για τα παιδιά δεν είναι αρκετά; Όσα κάστρα και αν χτίσεις, όσες φορές και αν παίξετε κρυφτό , όσα παραμύθια και αν διαβάσεις ίσως να μην είναι αρκετά για να τα ετοιμάσουν για μια ζωή γεμάτη απαιτήσεις  και απογοητεύσεις; Μάλλον είναι όταν μπαίνουν οι ενοχές της μητέρας στη μέση...

Μια μητέρα...

19 σχόλια:

  1. Όπως θα καταλάβατε από τα παραπάνω ενας λόγος που απαντάω ομαδικά στα σχόλια είναι αυτός! Στα κλεφτά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δέσποινα σε καταλαβαίνω απόλυτα....οταν ξεκίνησα να γράφω είχα ένα μωρακι. Το μωρό έγινε παιδάκι 2,5 ετών που μόλις με δει με το κινητό ή το λαπτοπ...συννεφιάζει. Τωρα εχω 2 παιδάκια και ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος χρονικά. Ούτε γραφω όσο συχνά έγραφα και μου λείπει πάρα πολύ. Τα παιδια μας ειναι δουλειά 24ωρη. ΟΣΑ και να κάνεις πάντα εκείνα θα σου ζητούν κάτι παραπάνω. Μας έχουν ανάγκη. Και σαφώς νιώθω άθλια όταν πιάνω με την άκρη του ματιού μου την πλήρη απογοήτευση του γιου μου όταν με δει να ασχολούμαι με το ίντερνετ.... α θ λ ι α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ... κουράγιο, σαν μητέρες, δε νομίζω οι ενοχές να μας εγκαταλείψουν ποτέ...

      Διαγραφή
  3. Αυτό με τους άντρες μικρούς- μεγάλους είναι ένα ζήτημα....που θα πάει όμως θα φέρουμε τις ισορροπίες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποσο απολαμβανω να σε διαβαζω Δεσποινα μου...
    Μπορει να μην ειμαι μαμα αλλα μ αρεσει τοσο πολυ να διαβαζω τις σκεψεις σουγια αυτα...
    Και ειμαι σιγουρη πως εισαι μια πολυ καλα μαμα.
    Καλη εβδομαδα σου ευχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος28/4/14, 7:48 μ.μ.

    Νομίζω πως όσο μεγαλώνουν αντιλαμβάνονται καλύτερα τη σχέση που έχει το να είσαι χαρούμενος με το να κάνεις και τους άλλους χαρούμενους. Ο μεγάλος μου είναι στα πέντε, έχουμε φτιάξει τον κανόνα του χεριού (δηλαδή όταν είμαι στο λάπτοπ ή το τηλέφωνο και θέλει κάτι, πιάνει το χέρι μου και το πιέζει για να σταματήσω, αντί να με διακόψει) και δείχνει να δουλεύει. Ο μικρός είναι στα δύο, αντιγράφει τον αδερφό του, άρα έμαθε τον ίδιο κανόνα πιο γρήγορα. Αν έρθουν όμως πάνω από δυο φορές σε μένα ενώ κάνω κάτι, σταματάω, είναι το σημάδι ότι θέλουν αποκλειστική προσοχή. Προφανώς ο Αλέξης σου καταλαβαίνει ότι σε μοιράζεται και προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα. Εσύ όμως;;; ΟΙ ενοχές λειτουργούν ύπουλα, μην αφήσεις να σου κλέβουν τη χαρά,

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Αλέξης μου είναι επίσης 5. Δεν είναι οτι θέλει κατι συγκεκριμένο από μένα, απλά όταν δε θέλει να το κρατάω, δε θέλει!" Θα χαλάσεις τα μάτια σου" μου λέει!
      Δεν είμαι σίγουρη οτι διαχειρίζομαι σωστά τις ενοχές... Παρόλο που κάνω αυτο που θέλω τελικά, το βάρος μένει μέσα μου...

      Διαγραφή
  6. Νομίζω πως αυτό θα σταματήσει μόλις αρχίσουν να σου ζητάνε να έχουν το δικό τους laptop!
    Και τότε θα τους παρακαλάς εσύ για ένα τους μόνο βλέμμα!!!
    ;-) χαχχα!!!
    Φιλάκια, κούκλα!!!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη νομίζεις οτι αργεί και αυτό να έρθει! Αλλά το τρενάρουμε όσο μας παίρνει!
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  7. χιχιιχι
    τα χουνε αυτα οι μανουλες.

    φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αχ αυτές οι ενοχές!
    δεν μας αφήνουν να ευχαριστήθουμε τίποτα! εγώ το έχω φτάσει σε άλλο επίπεδο! Κάθομαι κι εγώ το βράδυ στον υπολογιστή και πολλές φορές ξενυχτάω! Δως του λοιπόν οι τύψεις του πρωί που κάθησα τόση ώρα και άργησα να κοιμηθώ και δεν ξεκουράστηκα και δεν έχω κέφι να παίξω με την Δώρα!
    Υπομονή κοριτσάκι μου! Εσείς υποθέτω είσαστε στην φάση που θέλει κι εκείνος να αρχίσει να ασχολείται! Μάλλον περνάτε σε άλλο επίπεδο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου τα έχουμε, η αλήθεια είναι , και που είμαστε ακόμα!
      Μαρθούλα μου το ίδιο παθαίνω και εγώ πολλές φορές! Είμα και λίγο νυχτερίδα αλλά το πρωί δε μπορώ να ανοίξω ματι με τίποτα! Και το σίδερο ξημερώματα το κάνω!

      Διαγραφή
  9. Μητέρα Δέσποινα ...καταπληκτική δημοσίευση!
    Λατρεύω να σε διαβάζω! ( αχ πες μου τι ζώδιο είσαι;)
    Έχω πολλά να πω και να γράψω αλλά τρέχω με μια άθλια σύνδεση να προλάβω!
    ( σε μια προηγούμενη δημοσίευση με ρώτησες που έμενα στο Σικάγο...μόνο την οδό θυμάμαι Φούλερτον και την περιοχή του Νοσοκομείου που γεννήθηκα: Oak Park! Σε βοήθησα;)
    Φιλιά στο τρέξιμο ( και χωρίς παιδιά εγώ)

    Είσαι υπέροχη !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου είμαι Λέων αλλά περισσότερο βρίσκω τον εαυτό μου στον Ωροσκόπο μου, Ιχθύς. Θα ρωτήσω τις αδερφές μου αν είναι κοντά τους το oakpark αλλά ενα oakbrook θυμάμαι εγώ να είδαμε.
      Καλό τρέξιμο!

      Διαγραφή
  10. Όταν ήμουν τεσσάρων κι είχα πρωτοξεκινήσει να γράφω είχα φτιάξει ένα σημειωματάκι για τη μαμά μου,που εκείνο τον καιρό καθόταν κι έγραφα σαν νέα δασκάλα εργασίες για τους μαθητές της.Όλο έγραφε.Την παρακάλεσα κι εγώ με κάτι γράμματα τεράστια και με κολλημένες τις λέξεις μεταξύ τους,ν' αφήσει τις εργασίες της και να έρθει να παίξουμε!
    Αυτά τα λογάκια των παιδιών είναι πάντα τόσο τρυφερά!
    Φαίνεσαι μια πολύ καλή μητέρα και μπράβο σου!
    υ.γ βλέπω σε λίγο καιρό ο γιος σου να πληκτρολογεί πιο γρήγορα από εσένα...χεχε!!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι τρυφερό αυτό Θεέ μου! Τεσσάρων χρονών! Προσπαθώ πάντως να εξισσοροπήσω τη κατάσταση με πολλά παραμύθια και κοινές ασχολίες.
      Καλό Βράδυ!

      Διαγραφή
  11. o ypologisthw dystyxvw exei mpei sth zvh maw opvw kai to kinhto. to na kauiseiw omvw mish vra px hremh apolambanontaw ton kafe soy kai xazeyvntaw sto mplogk soy ;h se ;alla, den einai tromero. apenantiaw gemizei tiw mpatariew soy και μετα αποδιδιες καλυτερα. Ανθρωποι ειμαστε και εμεις κ καμια φορα θες απλα να μη κανεις τιποτα.

    το θεμα ειναι για τους γονεις που δεν ασχολουνται με τπτ αλλο εκτος απο αυτο.

    μπραβο παντως στον Αλεξη σου...εκφραζεται και απαιτει... λιγα παιδια το κανουν αυτο! να τους χαιρεσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειδικά για τον Αλέξη, ΔΕΝ τα βγάζεις πέρα όταν θέλει κάτι! "Άντρα θέλω, τώρα τονε θέλω!" ενα πράγμα!
      Σε ευχαριστώ πολύ Ζίνα, καλό βράδυ!

      Διαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.