Εκλογές ... για selfies!

Διάβασα σήμερα στο fb (και ζητώ συγγνώμη που δε συγκράτησα ποια φίλη το ανάρτησε)

 ότι "Το καράβι βυθίζεται και εμείς βγάζουμε selfies"

Για να είμαι ειλικρινής, είτε το καράβι βυθίζεται, είτε αρμενίζει γεμάτο χαρά , εμένα μου αρέσει να βγάζω selfies αλλά όχι μόνη μου... με παρέα την οικογένεια μου!

Το πιο συγκινητικό σημείο της ταινίας "Τιτανικός|" για εμένα ήταν το γεγονός ότι οι μουσικοί συνέχιζαν να παίζουν παρόλο που το καράβι αναμφισβήτητα βυθιζόταν.

Αυτή η στάση που κράτησαν δείχνει ότι έπεσαν με το κεφάλι ψηλά ... και αν υποθέσουμε ότι το καράβι στο οποίο είμαστε επιβάτες βυθίζεται, γιατί να μη πάμε -αν μη τι άλλο- με το κεφάλι ψηλά;

Παρόλα αυτά , θέλω να ελπίζω ότι δεν έχουμε φτάσει στο σημείο αυτό. 

Ξύπνησα αισιόδοξη σήμερα.

Έβαλα τα καλά μου, φρόντισα να μου αρέσει αυτό που βλέπω στο καθρέφτη, σαν να ετοιμάζομαι για γιορτή. Πρέπει να πιστεύω ότι πηγαίνω σε γιορτή!

Είναι αυτή η γιορτή που θα εγκαινιάσει τη στροφή προς τα ψηλά. Φτάνει πια η κατηφόρα, θέλω να πιστεύω ότι αρχίσαμε πλέον να βλέπουμε το γαλάζιο του ουρανού και ότι ανεβαίνοντας θα αγγίξουμε τα σύννεφα!

Και ναι, φρόντισα να απαθανατίσω τη συγκεκριμένη μέρα σε φωτογραφίες. Θέλω να θυμάμαι το χαμόγελο να λάμπει στα μάτια των παιδιών μου όταν περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε μέσα. 

Θέλω να θυμάμαι το αίσθημα της ελπίδας να με πλημμυρίζει καθώς ετοιμάζομαι να βγω με το φάκελο στα χέρια. 

Και θέλω επίσης να μη σβήσει ποτέ από τη μνήμη μου η ευχή που έκανα μέσα μου όταν τα χεράκια  του γιου μου έριξαν το φάκελο μέσα στη κάλπη. 

"Να φτιάξουν όλα... να φτιάξουν όλα!"