Με άλλα μάτια!

"Τη βλέπεις τη κυρία που μόλις έφυγε;

Εχει χάσει τον σύζυγο της και το γιό της. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η μία της κόρη έχει χάσει επίσης τον σύζυγο και το παιδί της. Και η άλλη κόρη της, παλεύει με το καρκίνο..."

Τι μπορείς να πεις όταν ακούς κάτι τέτοιο; Πόσο πιο πολύ ανόητη μπορείς να νιώσεις που περνάς τις πολύτιμες στιγμές σου γκρινιάζοντας για αυτά που σου λείπουν, ή για αυτά που σου είπαν, ή που φοβάσαι οτι θα σου πουν;

Γιατί δε σκέφτεσαι πόσο ευλογημένη είσαι για όλα όσα σου έχουν δοθεί, για την υγεία σου που σου επιτρέπει να εργάζεσαι (ναι, μη στραβομουτσουνιάζεις, μπορεί να μην είναι η δουλειά των ονείρων σου και μπορεί να μη χωνεύεις το αφεντικό σου αλλά τουλάχιστον εσύ μπορείς να δουλεύεις... σωστά;)

Για την πανέμορφη οικογένεια σου, τα ενθουσιώδη μάτια που λάμπουν μόλις εμφανιστείς στην είσοδο, έτοιμα να τρέξουν στην αγκαλιά σου, και μια μεγαλύτερη αγκαλιά, έτοιμη να δεχτεί εσένα μέσα της... Ναι εντάξει, ο κόσμος δεν είναι ρόδινος και όλα δεν είναι αγγελικά πλασμένα, αλλά τι θα ήταν η ζωή δίχως λιγάκι αλατοπίπερο να σε κρατά ζωντανή; Ακούς ; Ζωντανή είσαι, το χρειάζεσαι κι αυτό!

Τη στέγη που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι σου, τη στέγη που έδωσες ότι είχες και δεν είχες για να την αποκτήσεις, μη σκούζεις και βογκάς για τη δόση του δανείου, όσο έχεις ενα πιάτο φαγητό στο τραπέζι και τη στέγη σου σταθερή να σε κρατά μακριά από τη βροχή και τον αγέρα εκτίμησε την που την έχεις, δεν το έχουν  όλοι αυτό που έχεις... πίστεψέ με...

Τι κι αν βρέχει και η βροχή σου πήρε την ομπρέλα;

Περπάτα! Δεν είσαι από ζάχαρη φτιαγμένη!

Τι κι αν περπάτησες εως το τρίτο περίπτερο για να βρεις εισιτήριο;

Περπάτα! Εσύ δεν έλεγες οτι χρειάζεσαι λίγο γυμναστική;

Και χαμογέλα!

 Μοίρασε το χαμόγελο απλόχερα για να έρθει πίσω σε εσένα ατόφιο!

Γιαγιούλα... Μη με κοιτάς προβληματισμένη προσπαθώντας να θυμηθείς από που με ξέρεις επειδή σου χαμογέλασα... Δε με ξέρεις...  Αυτό δεν είναι λόγος να μη σου χαμογελάσω!

Μη κοιτάς σαν τρελό όποιον έχει το θάρρος να χαιρετίσει... δεν είναι κακό... ίσως ξέρει κάτι που δε ξέρεις, ίσως έχει δει αυτό που δεν σου έχει γίνει καθαρό ακόμη, ίσως πρέπει να δεις κι εσύ τη ζωή με άλλα μάτια...

Τα μάτια που κοιτούν προς την αγάπη...

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε με εκνευρισμούς, 

ασήμαντες ανησυχίες και άγχη που δε θα θυμόμαστε καν μετά από ενα μήνα!

Υ.Γ. Είμαστε στο αμάξι, έχουμε αποφασίσει μετά από μια βόλτα να παραγγείλουμε πίτσα μέσα απο το κινητό και η σύνδεση στο ιντερνετ μας κάνει τσαλιμάκια, ζητάει τον ένα κωδικό μετά τον άλλο, τα παιδιά πίσω γκρινιάζουν, η ώρα περνάει, ο εκνευρισμός ανεβαίνει και ο Βασίλης αρχίζει να μουρμουράει δυνατά πιά για το όλο πακέτο. Ξαφνικά ακούγεται η φωνή της λογικής καθάρια από το πίσω κάθισμα, μέσα από το Θάνο:

"Σιγά... Πώς κάνεις έτσι για μια πίτσα;"

 photo credits:
 https://i0.wp.com/farm8.staticflickr.com/7277/7557291818_7657b7df9a.jpg
 https://cecysblog.files.wordpress.com/2013/10/b4c5d-danceintherain2.jpg?w=443&h=296