Ελα να κουβεντιάσουμε...

Ο άνθρωπος είναι κατά γενική παραδοχή αχόρταγο ον.

Δεν ικανοποιείται εύκολα βρε παιδί μου, πως να το κάνουμε.

Θέλει κάτι , το οποίο μόλις το αποκτήσει, αμέσως μετά θα ζητήσει κάτι άλλο.

Κάποτε, ήταν ο μοναδικός τρόπος για να εξελιχθεί. 

Τώρα είναι ο τρόπος για να το τερματίσει.

Υπάρχει όμως ενα είδος, γονείς λέγεται, που επιλεκτικά (το παραδέχομαι) για τα παιδιά του και μόνο κάνει την εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα.

Ικανοποιείται και με λίγα. 

Γεμίζει ευτυχία και με ενα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια μικρή κουβέντα.

Μια από αυτές της μέρες έζησα στις αρχές  της προηγούμενης ομάδας.

Πήρα το πρωτάκι μου από το σχολείο. 

Τέσσερις ώρες αφού είχε διαβεί τη πόρτα του σχολείου βγήκε έξω και κινήσαμε προς το σπίτι. Δε δέχτηκε να του κουβαλήσω τη τσάντα , την οποία είχε στη πλάτη του.

- Ελα να κουβεντιάσουμε μου λέει και η καρδιά μου σκιρτάει. Ποτέ δε μου είχε ζητήσει κάτι τέτοιο, η αλήθεια είναι οτι δεν ανοίγεται ιδιαίτερα, δε του αρέσει να μιλάει για τα συναισθήματα του ή τι τα προκαλεί.

-Για τι θέλεις να κουβεντιάσουμε; 

-Για το σχολείο.

-Θέλεις να το κάνουμε τώρα, ή να πάμε πρώτα σπίτι; 

-Στο σπίτι, για να ανοιξω τη τσάντα, έχω κάτι να σου δείξω.

Μετά από ένα λεπτό που είμασταν σπίτι (το σχολείο είναι πολύ κοντά από το σπίτι μας) καθήσαμε και άρχισε να βγάζει από τη τσάντα του τα φυλλάδια που είχαν ζωγραφίσει, καθώς και τις προγραφικές ασκήσεις που είχαν γράψει. Υστερα μου έδειξε το φυλλάδιο που είχαν για εργασία.

-Ωραία ήταν! μου είπε. Μόνο αυτό . Τίποτα άλλο. Αλλά αυτό αρκεί. 

Γιατί είμαι γονιός και μερικές φορές, αυτό αρκεί για να φουσκώσω μέσα μου από χαρά και ικανοποίηση.

Αρκεί για να με καθησυχασει οτι όλα θα πάνε καλά.

Και αποκοιμίζει την  ανθρώπινα φύση που θέλει πάντα περισσότερα , πάντα και κάτι άλλο.