Ενας καθυστερημένος αποχαιρετισμός

Μπορείς να πεις ότι καθυστέρησα να αποχαιρετήσω το καλοκαίρι.

Είναι αλήθεια.

Αυτό μαρτυράει και το γεγονός ότι φέτος ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε για μπάνιο το Σεπτέμβρη.

Θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις αμέλεια αν δεν έμοιαζε τόσο καθαρά με αυτό που -μάλλον- είναι.

Άρνηση.

Άρνηση να αφήσω τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε να φύγουν.

Ίσως και φόβος για το άγνωστο.

Αυτές οι νέες στιγμές που θα έρθουν είναι γεμάτες από δαύτο.

Και ξέρεις, το οικείο παρέχει μια ασφάλεια που είναι δύσκολο να της αντισταθείς.

Λατρεύω αυτές τις στιγμές που παγώνει ο χρόνος 

και η φωτογραφία γίνεται αιώνια ανάμνηση και υποκινητής χαράς

(με τη συνοδεία μιας δόσης νοσταλγίας- η χαρά είναι στενά συνδεδεμένη με τη νοσταλγία, σαν αδερφές ένα πράγμα)

Πόσο χαίρομαι που υπάρχουν οι φωτογραφίες.

Είναι η απόδειξη ότι όσο και αν μας φαίνεται ότι δε ζούμε, ότι ο αγώνας που δίνουμε είναι χαμένος, στη πραγματικότητα η ζωή μας ξέφυγε, έτσι όπως κύλησε στα χέρια μας, σε σημείο να μην αντιληφθούμε την ύπαρξή της.

 Γι' αυτό ξέρεις κάνει καλό να σταματάς που και που.

Να σταματάς και να παρατηρείς.

Αν είσαι αρκετά συγκεντρωμένος θα τη δεις εκεί μπροστά σε όλο της το μεγαλείο να διαδραματίζεται.

 Και είναι  τόσο υπέροχη η αίσθηση αυτή...

Όταν εσύ σταματάς, συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι όμορφη.

Και μπορείς τότε να αποχαιρετήσεις το καλοκαίρι χωρίς φόβο.

Μέχρι του χρόνου.

Καλό φθινόπωρο...