Μια φορά και μια ραπτομηχανή...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια ραπτομηχανή.
Βρισκόταν κάπου εκεί στον κόσμο και περίμενε.
Τι περίμενε;
Εμένα!

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα.
Από τότε που ήμουν μικρή μου άρεσε να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου και ιδιαίτερα να ράβω ρουχαλάκια για τις κούκλες μου.
Όσοι έχετε διαβάσει λίγα πράγματα για εμένα το ξέρετε ήδη.


Αν και είχα βρει μια μέθοδο άμεση και πρακτική , όπου απέφευγα τη βελόνα όπου ήταν δυνατό ( πχ με το να δένω με κορδόνια-ζώνες τα ρούχα με αποτέλεσμα να εφαρμόζουν πολύ ωραία, ειδικά εάν ήταν ελαστικό βαμβακερό το ύφασμα) ήρθε η στιγμή που αυτό δεν αρκούσε.
Μια γειτονοπούλα που ήταν απέναντι μας έπαιζε μαζί μου με τις κούκλες της. 
Ακόμη θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα με τη γκαρνταρόμπα της δικής της κούκλας. 
Και ο λόγος ήταν γιατί είχαν ένα τέλειο λεπτεπίλεπτο στρίφωμα και είχε ακόμη και εσώρουχα με τέλεια ραφή!
Βλέπετε, η μητέρα της κοπέλας ήταν μοδίστρα.
Ζήλεψα πολύ και έπιασα την βελόνα για τα καλά. 
Δεν κατάφερα ποτέ αυτό το τέλειο στρίφωμα αλλά με λίγη επιμονή και υπομονή έκανα κάποια ωραία κομματάκια, με αποκορύφωμα ένα καπέλο με γείσο το οποίο είχα γεμίσει με βαμβάκι. 
Αυτό ήταν το καμάρι μου!

Ανακάλυψα με το τρόπο αυτό ότι μου άρεσε να παίζω με τα υφάσματα και γεννήθηκε η επιθυμία κάποια στιγμή στη ζωή μου να πάρω μια ραπτομηχανή.
Η στιγμή για να γίνει τελικά δική μου ήταν όταν ήρθε στη ζωή μου το πρώτο μου αστέρι.
Ο Θάνος μου.
Τότε ένιωσα την καρδιά μου να ξεχειλίζει από αγάπη και από μια ανάγκη που μόνο οι γονείς γνωρίζουν καλά: Την ανάγκη να προσφέρω ότι μπορώ με τα χέρια μου σε αυτό το πλάσμα που έκανε δική του τη καρδιά μου.
Άρχισα να ψάχνω στο e-bay για την ιδανική ραπτομηχανή για εμένα. Μετά από αρκετή έρευνα βρήκα αυτή που συνδύαζε την αδυναμία μου για το ροζ και την αγάπη μου για τις καλλιτεχνικές ραφές. Την Curvy!

Πριν σας μπει η ιδέα ότι αυτή είναι διαφημιστική ανάρτηση διώξτε τη μακριά! Όχι ότι θα ήταν κακό, αλλά η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο μοντέλο δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ σε απόθεμα στη χώρα μας, (βασικά υπάρχει ένα τεμάχιο) γιατί ενώ αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ η τιμή της είναι περίπου 250 δολάρια, στη χώρα μας θα πωλείται κοντά στα 1000 ευρώ αν δε κάνω λάθος. 
Τότε ξεκίνησα με μεγάλο ενθουσιασμό. Πρώτα απ' όλα έκανα ένα παντελονάκι για το  τότε μοναδικό μου αγόρι. Μου αρέσει ιδιαίτερα να ράβω απλικέ, δηλαδή στρώματα υφάσματος που συνθέτουν μια εικόνα πάνω στο ρούχο. Του έκανα ακόμη και ένα μπλουζάκι, με το ίδιο απλικέ επάνω του, αλλά η απειρία μου στην απόπειρα της λαιμόκοψης με απογοήτευσε πολύ.

Του έκανα μέχρι και παπλωματάκι με γέμιση υαλοβάμβακα και απλικέ λουλουδάκι. Τώρα εκ των υστέρων, τρομάζω με την τόλμη μου δεδομένου του βαθμού της ασχετοσύνης μου!

Η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω αξιοποιήσει όσο θα ήθελα. Η ανάγκη μου να έχω ένα μόνιμο χώρο στον οποίο να μπορώ να την χρησιμοποιήσω όποια στιγμή θέλω, συνοδεία φυσικά των απαραίτητων εργαλείων όπως ένα μεγάλο τραπέζι κλπ και η έλλειψη αυτού , δεν με ενθάρρυναν να το κάνω. Συν ότι ήταν επικίνδυνα ελκυστική για τα πιτσιρίκια που περιφέρονταν σε όλο το σπίτι με απειλητικές διαθέσεις. Κατάφερα ωστόσο να κάνω τη μάσκα που ξέρετε κάποιοι από εσάς.

Υπάρχουν μέσα στα χρόνια της απραξίας και κάποιες γλυκιές αναλαμπές. 

Όπως το παραπάνω φορεματάκι που έφτιαξα για τη ξαδέρφη των αγοριών μου, η οποία σήμερα είναι 4,5 ετών.

Ήταν μια φούστα από τα νιάτα μου η οποία παραήταν κοντή και μετατράπηκε σε αυτό το φορεματάκι. Βλέποντας τη δουλειά που έχω κάνει εκ των υστέρων με θαυμάζω.

Νομίζω ότι σήμερα δεν θα είχα την υπομονή να το κάνω. Αλλά μάλλον το θέμα είναι να υπάρχει το κατάλληλο κίνητρο!

Μια από τις πιο παλιές μου απόπειρες να κάνω κάτι που φοριέται  ήταν και αυτό το ... κασκόλ να το πω; Η χρήση του είναι να κρατά ζεστό το λαιμό πάντως! Είναι διπλής όψης και προέρχεται από ένα φλις ροζ μπλουζάκι το οποίο ήταν άθλιο στην όψη αλλά ονειρικό στην αφή, καθώς και ένα κοινό λευκό κασκόλ. Το ωραίο είναι ότι ανάλογα με την εφαρμογή μπορεί να έχει διαφορετική εμφάνιση κάθε φορά!

Αν και η χρήση της καλής μου ραπτομηχανής τον τελευταίο καιρό είχε περιοριστεί σε κόντεμα, στένεμα και κάθε άλλη άχαρη εργασία ραπτικής όπως οι κουρτίνες, κάτι έγινε αυτό το καλοκαίρι που με έκανε να την αναζητήσω και να βρω παρηγοριά στην φιλόξενη παρέα της. 

Όσο κι αν ακούγεται αστείο, όλη αυτή η περιπέτεια που ζήσαμε το καλοκαίρι με τις διαπραγματεύσεις και το δημοψήφισμα και τη διάθεση να ανεβαίνει και να κατεβαίνει απότομα, με οδήγησε στην εύρεση μιας εξαιρετικής πηγής χαλάρωσης και δημιουργικότητας.

Το ήξερα ότι είχε αυτή την ιδιότητα το ράψιμο, αλλά ποτέ δε το είχα νιώσει τόσο, όσο το καλοκαίρι που πέρασε. 

Τι έκανα λοιπόν με τη ραπτομηχανή μου αυτό το καλοκαίρι;

Ευελπιστώ να καταφέρω να σας το δείξω με τις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν!

Λοιπόν, ποιά είναι η δική σας μέθοδος χαλάρωσης ;