Συγκινήθηκα μαμά...

Τη Κυριακή που πέρασε είχαμε έξοδο.

Πήγαμε στη θεατρική παράσταση Βατραπουνζέλ με αφορμή τη διπλή πρόσκληση που κερδίσαμε από τον διαγωνισμό του Ανθομελιού. 

Τα παιδιά το διασκέδασαν πραγματικά και αποφασίσαμε να μη τελειώσει εκεί η βόλτα μας.

Πήγαμε στο Πολυτεχνείο.

Εκεί μπροστά στο μνημείο του Πολυτεχνείου στάθηκαν  σοβαρά και τα τρία τους (ήταν μαζί και η ξαδερφούλα τους) .

Ήξεραν για το ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 

τι έγινε μέσα από τα κάγκελα και τις απελπισμένες κραυγές που ακούγονταν από την ραδιοφωνική αναμετάδοση τους.

Ήξεραν για τις ζωές που χάθηκαν. 

Με το Θάνο κάναμε ανάγνωση ένα κείμενο στη Γλώσσα που μιλούσε για εκείνες τις μέρες. Η δασκάλα τους έδειξε και κάποιες φωτογραφίες από τα αδικοχαμένα εκείνα παλικάρια.

Τραγουδήσαμε το τραγούδι για τον "Λεβέντη" που εροβόλαγε.

Καθώς πηγαίναμε μέσα στο Πολυτεχνείο περάσαμε από πίνακες με φωτογραφίες ανθρώπων που είχαν τραυματιστεί. 

Προσπάθησα να τους αποτρέψω από το να τις δουν αλλά πάντα εκείνες τις στιγμές είναι που θα γίνει αυτό που δε θέλεις...

Ο Θάνος συγκλονίστηκε από τη σκέψη όλων αυτών των παιδιών που άφησαν εκεί τη τελευταία τους πνοή. 

Στάθηκε μπροστά από την πεσμένη καγκελόπορτα και ψέλλισε:

Μαμά συγκινήθηκα...

Κι εγώ συγκινήθηκα  μωρό μου. Για όλους αυτούς που χάθηκαν πριν προλάβουν να ζήσουν τα νιάτα τους. 

Οι μόνοι ελεύθεροι σε ένα σκλαβωμένο κόσμο.

Το βράδυ δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί. 

Σκεφτόταν  όχι μόνο όσους χάθηκαν στο Πολυτεχνείο αλλά και όσους χάθηκαν στα κύματα του Αιγαίου και  στο Παρίσι...

Δυστυχώς ο κόσμος μας δεν ήταν ποτέ φιλικός προς τα παιδιά.