Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Γράμμα σε ένα ψέμα




Αγαπημένο Ψέμα…

Σε κράτησα σαν φυλαχτό τα  χρόνια που περάσαν. Δεν δέχτηκα ούτε στιγμή εκείνη την αλήθεια. Πονούσε υπερβολικά,  ακόμη με πονάει… Θυμάμαι σαν μικρό παιδί ήμουν πολύ γενναίο. Δεν έκλαψα ούτε στιγμή όταν με πήγαινε η μητέρα μου για το καθιερωμένο εμβόλιο. Πονούσα -αυτή είναι η αλήθεια- μα ήθελα κατάματα να δω ό, τι με πληγώνει.


Το πιο γενναίο παιδί όμως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την αλήθεια. Πως να του πεις άραγε ότι ο πατέρας του “έφυγε”; Έφυγε… Αυτό μόνο… Όταν ρωτούσα τη μητέρα μου γεμάτη απορίες το βλέμμα της συννέφιαζε, τα δάχτυλα της σφίγγουν (ναι ακόμη σφίγγουν…) τα μπράτσα της αγκάλιαζε το πόνο να μετριάσει και…”Ο πατέρας σου παιδί μου -σου το’ χω πει , το ξέρεις- δεν μπορούσε να είναι πια μαζί μας…” και ύστερα σιωπή.. μουρμούραγε πως παει πιο κει να βγάλει το σκουπιδάκι που επίμονα εμφανιζόταν όποτε σε θυμόμουν…

Στο δημοτικό έρχονταν οι πατεράδες να παραλάβουν τα παιδάκια τους και γύριζα αλλού το κεφάλι , να μη βλέπω, να μη πονάω, πως θα’ θελα να μη θυμάμαι , όλα να τα ξεχάσω…
Κάποτε με ρώτησε η κολλητή μου φιλενάδα εάν έχω μπαμπά. Μα φυσικά και έχω ! Αντέδρασα με βία. Τη πλάτη γύρισα, να μη βλέπω στα μάτια της την αλήθεια. Ήταν μικρό παιδί εγώ αναγκαστικά μεγάλη. Και τότε εσύ γεννήθηκες, μια λαμπρή φιγούρα, σταλιά σταλιά πήρες μορφή , μορφή αγαπημένη. Σε φανταζόμουν με στολή, τα κύματα να δαμάζεις. Ψηλός ψηλός καμαρωτός, με μάτια ζαφειρένια (Έχεις τα μάτια του … ψέλλιζε κάποιες στιγμές η μάνα μου με πόνο). Τα χέρια σου γεμάτα ζεστασιά με δύναμη χρισμένα. Για να με σηκώνεις ψηλά και να πετώ σκεφτόμουν όλο ενθουσιασμό. Ακόμη θυμάμαι ότι στις κούνιες ανέβαινα πολύ ψηλά, τα μάτια μου κλειστά και ονειρευόμουν τα χέρια σου να με πετούν , σαν αεροπλανάκι, τι ανόητο παιχνίδι… τι ανόητο παιδί που ήμουν…

Μεγάλωσα ανατρέφοντας το ψέμα το γλυκό μου. Δε χάθηκες -σου έλεγα- είναι που ταξιδεύεις. Πάντα σε τόπους μακρινούς , πάντα μακριά από μένα. Μου έγραφες και γράμματα για να μου διηγείσαι τις ομορφιές που έβλεπες, μαζί για να τις δούμε. Σε κάποιες από τις βόλτες μου εκεί στο Μοναστηράκι έψαχνα και ξετρύπωνα εξωτικά φουλάρια -δώρα από σένα μακρινά - έλεγα στον εαυτό μου. Έτσι το πόνο κοίμιζα του εγκαταλειμμένου.

Σήμερα Πρωταπριλιά γιορτάζεις τη γέννησή σου. Μια μέρα που τα ψέμματα έχουν την τιμητική τους. Νομίζω είναι η ώρα σου να σε αποχαιρετήσω. Δε θέλω τη παρέα σου ακόμη στη ζωή μου. Τον ρόλο σου τον έπαιξες πολύ καλά νομίζω.

Έχε γεια άγνωστε πατέρα ...



Η ιστορία είναι φανταστική και γράφτηκε ειδικά για τη πρωταπριλιά, γιατί τα μεγαλύτερα ψέμματα τα δημιουργεί η ίδια η ζωή...
Συλλογές γραμμάτων... (Ιστορίες (Φανταστικές και μη) σε εκδοχή αλληλογραφίας)

12 σχόλια:

  1. Νομίζω πως κάποια ψέματα πρέπει να τελειώνουν αργά ή γρήγορα!!...κι όσο γρηγορότερα τα αφήνουμε πίσω μας, τόσο το καλύτερο για μας!
    Κάτι γίνεται με το κείμενό σου όμως και ξεφεύγει προς τα δεξιά...τρόμαξα να το διαβάσω...δεν ξέρω αν το βλέπω μόνο εγώ έτσι...
    Καλό μήνα χωρίς ψέματα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρία καλησπέρα! Ναι ήρθε η ώρα να τελειώσουν, αυτό ήθελα να πω με αυτή την ιστορία. Όσο για να γράμματα , τα έχω κάνει πλάγια αν αυτό εννοείς. Ηταν λίγο δύσκολη η επεξεργασία όμως γιατί το έκανα επικόλληση απο το Word και δεν μου έπαιρνε κάποιες παρεμβάσεις στη διάταξη ας πούμε. ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στον opera μου βγαίνει το κείμενο έξω από τα περιθώρια, ενώ στον chrome είναι κανονικό...και στραβώθηκα χτες στον opera να το διαβάσω...δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό και αν γίνεται και σε άλλους...

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα Μαρία! Πιθανόν να είναι λόγω του οτι το θεωρεί "ξένο " σώμα επειδή το έκανα επικόλληση από αλλού; Δοκίμασε κάποια άλλη ανάρτησή μου στον opera για να δεις πως σου το βγάζει και πες μου και εμένα. Στη πλειονότητά τους τις αναρτήσεις τις ετοιμάζω στον blogger.

      Διαγραφή
  3. με άγγιξε ιδιαίτερα το κείμενο σου... χτυπησε ευαίσθητες χορδές.. κάποια στιγμή ίσως βρω κι εγώ κουράγιο να αποκάλυψω τα δικά τους ψέματα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάρθα μου σου εύχομαι να το βρεις. Δεν είναι εύκολο... Το ξέρω γιατί και εγώ ψάχνω το κουράγιο για πολλά πράγματα ακόμη...

      Διαγραφή
  4. Δέσποινα όμορφο κείμενο... Κατάθεση ψυχής. Τα παιδιά έχουν ανάγκη και το φανταστικό, πόσο μάλλον όταν απουσιάζει αυτή η τόσο σημαντική φιγούρα. Όπως είπες τον ρόλο του τον έπαιξε και η ήρθε η ώρα και για σένα να τον "αφήσεις". Ευχαριστούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου η ιστορία δεν είναι δική μου, αλλά είναι η κατηγορία "Συλλογές γραμμάτων" στην οποία ανήκει για αυτό η χρήση του Α' προσώπου. Ξέρω άτομο που νιώθει ακριβώς έτσι, και θεώρησα τη πρωταπριλιά κατάλληλη μέρα για να το γράψω.

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος2/6/14, 12:46 μ.μ.

    Δεσποινάκι, μπήκα χθες και διάβασα το κείμενό σου αλλά ταράχτηκα τόσο που δεν μπορούσα να σου αφήσω σχόλιο. Είναι συγκλονιστικό πώς ένας άλλος άνθρωπος που έχει περάσει παρόμοιες καταστάσεις με σένα, βλέπεις να γράφει αυτά που νιώθεις, που κουβαλάς, που αποφεύγεις να πεις και στον εαυτό σου ακόμη... Να 'σαι καλά Δεσποινάκι μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου δε τα έζησα προσωπικα, είχα τη τύχη να μεγαλώσω με το πατέρα μου, αλλά τα νιώθω στη ψυχή μου, καταλαβαίνω τι είναι να σου λείπει κάτι τόσο βασικό από τη ζωή σου.
      Πρόσθεσα διευκρίνηση από κάτω στο κείμενο γιατί μάλλον δεν ήταν ξεκάθαρο οτι είναι ιστορία αυτό που έχω γράψει.
      Μη φοβάσαι να μιλάς για αυτά που νιώθεις, γιατί έτσι τους επιτρέπεις να πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που πρέπει!
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  6. πολυ όμορφο κείμενο...

    απο το παρτυ της http://www.manamanoulamama.gr/ έρχομαι... έστω και αργά...

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.