Μια τούρτα και πέντε αποχαιρετισμοί...

Λοιπόν σήμερα είναι η μέρα μου...

Δε γίνομαι κάθε μέρα 32 ετών (ευτυχώς ή δυστυχώς) και γι'αυτό πρέπει να της δώσω τη σημασία που της αξίζει!

Οπως καταλαβαίνετε, αφού είμαι μπροστά από το φακό λίγο δύσκολο να είμαι και από πίσω! Το ρόλο αυτό ανέλαβε η αγαπημένη μου Ρούλη η οποία χόρτασε από φωτογραφήσεις στο γάμο και αποφάσισε να  πιάσει η ίδια  τη μηχανή (στη περίπτωση μας το κινητό της), είναι άλλωστε κάτι που το κάνει πολύ καλά! 

(Το έχει η οικογένεια παιδί μου, τι να πεις!)

Με συνέλαβε στα κρυφά να διαβάζω κάποια ευχετήρια μηνύματα και να εξοικειώνομαι με το νεο μου κινητό, δώρο της μητέρας μου για τα γενέθλιά μου, μια μέρα πριν αναχωρήσει για τις ΗΠΑ.

 ( Δυο μέρες μετά το γάμο)

Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη σήμερα, σε σημείο που δε το έχω ξαναδεί στη συγκεκριμένη περιοχή. 

Αδάμαστη η θάλασσα, και με μια διάθεση να μας καταπιεί θαρρείς, 

αλλά τα πιτσιρίκια μου δε της έκαναν τη χαρη να την απαρνηθούν.

 Επαιξαν με τα κύματα και το χάρηκαν με την ψυχή τους!

 Εγώ πάλι δεν είμαι τόσο τολμηρή (και δε φορούσα και μπρατσάκια!) οπότε αρκέστηκα στο να την αγναντεύω, σε σημείο αρκετά κοντά ώστε να την αισθάνομαι να με πλησιάζει χαϊδεύοντας τα ακροδάχτυλά μου... 

Η διάθεση μου δεν είναι στα καλύτερα της αυτές τις μέρες...

Η χαρά του γάμου της αδερφής μου φαίνεται να έχει αντικατασταθεί από τη θλίψη του αποχωρισμού της οικογένειας μου για ακόμη μια φορά.

Ηδη έχω αποχαιρετήσει τη μητέρα μου, και η μεγάλη μου αδερφή  έφθανε στο προορισμό της ενώ έγραφα για το παραμυθένιο μας γάμο.

Αυτή τη στιγμή ετοιμάζει τις αποσκευές της η μικρή μου αδερφή, την οποία είχα να δώ 2,5 χρόνια. 

Την αμέσως επόμενη ημέρα, θα φύγει η πλέον νυμφευμένη αδερφή μου και και τέλος, ο πατέρας μου ακολουθεί  φεύγοντας την Κυριακή.

Όλη αυτή η κατάσταση μου έφερε πολύ θλίψη και ο πόνος του αποχωρισμού με κάνει να χάνω τις πολύτιμες στιγμές που ζω μαζί τους. 

Μερικές φορές αισθάνομαι αδικαιολόγητο θυμό, γιατί αυτοί φεύγουν και εγώ μένω πίσω. Για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου αισθάνομαι παιδί, και ύστερα συνερχομαι και αντιλαμβάνομαι οτι είμαι μητέρα και τα παιδιά μου είναι η ζωή μου...

Δε σκόπευα να κάνω τούρτα για τα γενέθλια μου, ούτε να σβήσω κεράκι. Ενας βασικός λόγος είναι οτι ο μικρός παίρνει αντιβίωση και πρέπει να είμαστε λίγο μακριά από τα γλυκά.

Η οικογένεια μου όμως μου επιφύλασσε μια γλυκιά έκπληξη και η τούρτα εμφανιστηκε ως δια μαγείας μπροστά μου με ενα πολύ διπλωματικό κεράκι στο κέντρο της!

Πήρα τα ωραία μου δωράκια (δε σας λέω μη ζηλέψετε!) 

και απόλαυσα τις ωραίες στιγμές με την οικογένεια μου.

 Η ζωή προχωράει μποστά, και το ίδιο κάνω κι εγώ.

Ελπίζω κι ευχομαι να έρθει σύντομα η στιγμή που θα ξαναβρεθώ με την οικογένεια μου , όλοι μαζί στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή. 

Εως τότε... να ξέρετε οτι σας αγαπώ και μη λυπηθείτε αν ανοίξουν πάλι οι βρύσες... μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ! 

Τώρα θα με μάθετε;