Των φρονίμων τα παιδιά πριν ο φρονιμίτης...

Και σαν να μην έφτανε η ζέστη αυτές τις μέρες, που θυμήθηκε ο καιρός στα καλά καθούμενα ότι έχουμε καλοκαίρι, να' σου και ο φρονιμίτης έσκασε μύτη, αλλά δε του καλάρεσε έτσι στιμωγμένα που τα βρήκε! Ήθελε βασιλική υποδοχή και δε του τη κάναμε τη χάρη! Έτσι μου είστε; λέγει. Πάρτε μια φλεγμονή ξεγυρισμένη, να ευχαριστηθείτε πόνο να καταλάβετε τι εστί φρονιμίτης!

Στη πραγματικότητα δε πονούσα και τόσο. Αλλά ήξερα ότι θα ήθελε εξαγωγή ούτως ή άλλως ο κύριος, και είπα να μας αδειάσει τη γωνιά μια ώρα αρχύτερα. Δεν ήξερα κιόλας τι εστί εξαγωγή φρονιμίτη. Όταν τα έβγαλε η μικρή μου αδερφή πριν από δυο χρόνια, η οποία δούλευε και ως βοηθός στον γναθοχειρουργό που της τα έβγαλε, δεν έδειξε τίποτα! Έρχεται μια μέρα επίσκεψη, βιαστική και λίγο πρησμένη "τι έπαθες;" της λέω. Άνετη μου λέει :" Έβγαλα το φρονιμίτη μου! Δε με βλέπεις πως είμαι;" Σε είδα πουλάκι μου αλλά δε σε άκουσα καθόλου! Αγόγγυστα το πέρασες, λες και ήθελες να αποδείξεις σε όλους ότι δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο! Οι τοίχοι του σπιτιού σου τι άκουσαν είναι άλλο θέμα!

Πήγα κι εγώ, όχι άνετα είναι η αλήθεια, έχω θέμα με τους οδοντιάτρους, τραύμα παιδικό , αλλά ήξερα από την αδερφή μου ότι πάω σε σίγουρα χέρια! Και η βοηθός, παρόλο που δεν ήταν πια εκεί η αδερφή μου , ήταν γλυκύτατη. Αρχίσαμε με τις ενέσεις για την αναισθησία, κλείνω γερά τα μάτια και παίρνω βαθιές ανάσες για να αντέξω τα τρυπήματα. Ήμουν -λέει- υποδειγματική ασθενής! Και το δόντι... γερό κόκαλο! Κομμάτι κομμάτι βγήκε από τη θέση του, ήταν πολύ μεγάλο μου είπαν, αρνούνταν να παραδώσει το θρόνο του! Και τέλος ήρθαν και τα ράμματα... ολόκληρο εργόχειρο έκανε ο άνθρωπος μέσα στο στόμα μου! Πήρα τις απαραίτητες οδηγίες, για αντιβίωση, για αναλγητικά, για το τι θα φάω και θα πιω και ξεκίνησα για το σπίτι  μου, με μια παγοκύστη στο μάγουλο. 

Μια χαρά! Σκέφτηκα. Αντέχεται ο πόνος! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ ανθεκτική στο πόνο. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου, όταν πονάω, μπορεί να κλαίω και σαν μικρό παιδί! Που να ήξερα η  άμοιρη! Γρήγορα άρχισε να υποχωρεί και η τοπική αναισθησία και άρχισε το γερό πιστολίδι στο κεφάλι μου! Τι μάγουλο, μάτια, κεφάλι, κύματα του πόνου ένιωθα ακόμα και στο υπόλοιπο σώμα μου, ήταν απίστευτο! Είχα πάρει ήδη ένα mesulid (έτσι γράφεται ή θυμάμαι λάθος;)  αλλά τα δάκρυα έτρεχαν σιωπηλά και δίχως να το θέλω, σαν να καθάριζα κρεμμύδια! "Κάνε κάτι "λέω στο Βασίλη, "πάρε τα παιδιά να μη με δούνε και τρομάξουνε γιατί έχουν και αυτά οδοντίατρο σε ένα μήνα!" Στη πραγματικότητα δεν επηρεάστηκαν και καθόλου, ίσα ίσα που ζητούσαν να ανοίξω το στόμα για να το δούνε, και ο μεγάλος μάλιστα εξέφρασε την απογοήτευση του που πρήστηκε το αγαπημένο του μάγουλο για ζούληγμα... Έτσι του πρόσφερα το δεξί μου μάγουλο, μέχρι να γιάνει το αριστερό. 

Το πρήξιμο είναι απίστευτο ήδη από σήμερα. Σημειωτέον ότι αύριο είπαν θα είναι ακόμα πιο πρησμένο!  Φαίνομαι ήδη σαν να έχω μια μπάλα του γκολφ στο στόμα μου. Αύριο, θα την αντικαταστήσω με μια μπάλα του τένις! 

Σας αφήνω, με την ελπίδα ότι δε θα χρειαστεί να φιλοξενήσω και μια μπάλα του μπάσκετ στο τέλος μέσα στο στόμα μου!