Ιστορίες του Καφενέ! Το παρελθόν χτυπά τη πόρτα...

Ο "καφενές" του πανεπιστημίου ήταν ασφυκτικά γεμάτος από φοιτητές. Η Αλεξία αισθάνθηκε ενοχές που είχε αφήσει τον κυρ Μιχάλη να τα βγάλει πέρα μόνος του σήμερα. Ο καθηγητής στο μάθημα είχε ξεκαθαρίσει ότι δε θα δεχτεί καμία εργασία εάν δε παραδοθεί τη συγκεκριμένη ώρα , στο γραφείο του, που απείχε αρκετά τετράγωνα μακριά από την αίθουσα παράδοσης! 

"Ο ανόητος!" μουρμούρισε εκνευρισμένη, μια και του τα είχε μαζεμένα. Ο συγκεκριμένος καθηγητής ήταν γνωστός σε όλη τη σχολή για τις ιδιοτροπίες του και την τάση να μην διευκολύνει καθόλου τους φοιτητές, τουναντίον, έδειχνε να το απολαμβάνει όταν είχε την ευκαιρία να τους αρνηθεί κάποιο αίτημα. "Απέκτησε μια έδρα στο πανεπιστήμιο και νομίζει πως μπορεί να μας κάνει τη ζωή δύσκολη!" συνέχισε, ενώ έβαζε τη ποδιά για το σερβίρισμα.

"Καλώς το κορίτσι!" Ο κυρ Μιχάλης μπήκε φουριόζος μέσα με το δίσκο του γεμάτο με ποτήρια και κούπες του καφέ. "Όλα καλά με την εργασία σου; Την έκανες τη δουλειά;"

"Μια χαρά , μια χαρά, ήρθα να σε ξαλαφρώσω λίγο!" Η Αλεξία αισθανόταν μεγάλη τρυφερότητα για τον άντρα που στάθηκε σαν δεύτερος πατέρας της, από τότε που άρχισε να εργάζεται εδώ. Θυμάται ακόμη με ένα σφίξιμο στο στομάχι, την ημέρα που βρέθηκε μπροστά στον ίδιο πάγκο, πρωτοετής φοιτήτρια , γεμάτη διστακτικότητα και περίμενε να την εξυπηρετήσει ο κυρ Μιχάλης. Ο άνθρωπος φαινόταν ότι πνιγόταν, ένας κινούμενος σίφουνας  που πήγαινε από τραπέζι σε τραπέζι για να μη κακοκαρδίσει κανέναν. Άρχισε να παρατηρεί το πάτωμα σκακιέρα και να κινεί νοερά τα πιόνια σε ένα φανταστικό παιχνίδι. Πόσο καιρό έχω να παίξω σκάκι; αναρωτήθηκε. Της έλειπε τόσο πολύ η οικογένεια της, οι στιγμές που περνούσαν μαζί παίζοντας σκάκι στη βεράντα και ο πατέρας της να προσπαθεί να τη κερδίσει αλλά όπως παραδεχόταν και ο ίδιος είχε βρει το μάστορά του... Επιτέλους τον είδε μπροστά της να τη ρωτά τι θέλει και να μουρμουράει ότι το κορίτσι που τον βοηθούσε είχε πάρει πτυχίο και τον άφησε στα κρύα του λουτρού χωρίς να τον ενημερώσει και βρέθηκε να παλεύει μόνος του στα κύματα -όπως είπε - με όλους αυτούς τους ανυπόμονους φοιτητές. Τα μάτια της Αλεξίας άστραψαν στο άκουσμα της ευκαιρίας που γύρευε. "Εγώ ψάχνω για μια δουλειά ανάμεσα στα μαθήματα, με παίρνετε;"

Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τότε. Ένα εξάμηνο μόνο είχε καθυστερήσει για το πτυχίο της , μόνο και μόνο για να μπορέσει να δουλέψει λίγο παραπάνω και να καλύπτει πιο άνετα τα έξοδά της. Τον έβλεπε τον κυρ Μιχάλη να συννεφιάζει όποτε τη κοιτούσε, το καταλάβαινε ότι έφτανε η ώρα του αποχωρισμού. Η Αλεξία το είχε πάρει απόφαση να γυρίσει πίσω στη Θεσσαλονίκη, στους δικούς της και να δοκιμάσει τη τύχη της παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα. Φιλόλογος και διορισμός δεν ήταν δυο λέξεις που συναντούσες δίπλα δίπλα αυτές τις μέρες...

"Θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή" άκουσε μια νεαρή φωνή τη στιγμή που μάζευε τα άδεια ποτήρια από το πάγκο . Άλλος  εξυπνάκιας μας βρήκε ! σκέφτηκε και καθώς σήκωσε το βλέμμα της για να του δώσει μια τσουχτερή απάντηση έχασε τα λόγια της. Τα χρόνια που πέρασαν διαλύθηκαν σαν τη πρωινή ομίχλη στην εμφάνιση του ήλιου. Τον έβλεπε εκεί μπροστά της, εφτά χρόνια μετά , σαν να μη πέρασε μια μέρα, με τα χαρακτηριστικά του έφηβου νέου να έχουν αντικατασταθεί από αυτά ενός νέου ελκυστικού άντρα. Τα μάτια του όμως, εκείνα τα βαθιά πράσινα που σε καλούσαν να κολυμπήσεις στα άγνωστα νερά τους δεν είχαν αλλάξει καθόλου. Διατηρούσαν ακόμη αμείωτη την ζωντάνια και ενεργητικότητα που είχε μάθει να αγαπά και να αναπολεί ακόμη και τόσα χρόνια μετά.  Μια αμήχανη σιωπή ακολούθησε, καθώς η Αλεξία πάλευε με τις αναμνήσεις της, πολλές από τις οποίες της προκαλούσαν πόνο ανάμεικτο με μια νοσταλγικότητα που ήθελε να σβήσει από τα σωθικά της μια για πάντα. Ξαφνικά άκουσε πάλι τη φωνή του -όχι, δεν ήταν ίδια με την εφηβική, αυτή που πάλευε ακόμη να βρει τον εαυτό της τη μέρα που τον άκουσε για τελευταία φορά-να ρωτά: "Λοιπόν, θα μου πεις τι σκεφτόσουν; Έμοιαζες να είσαι βυθισμένη σε σκέψεις που  σε χαροποιούν και σου προκαλούν λύπη ταυτόχρονα. Πολύ θα ήθελα να μάθω τι ήταν αυτό που σε έκανε να νιώθεις έτσι".

Η καρδιά της σφίχτηκε στη διαπίστωση ότι δεν την αναγνώρισε. Θα έπρεπε άλλωστε; Η τελευταία φορά που τον είδε, ήταν όταν πήραν το απολυτήριο της τρίτης γυμνασίου. Αυτός ετοιμαζόταν να πάει να παίξει μπουγέλο με τα άλλα παιδιά και αυτή να πάει να ετοιμάσει τις βαλίτσες. Μετακόμιζαν στη Θεσσαλονίκη, μόνο δυόμιση ώρες μακριά από την κωμόπολη που ζούσε και μεγάλωσε αλλά ήξερε ότι δεν επρόκειτο να γυρίσουν πίσω. Και δεν είπε τίποτα σε κανέναν, παρά μόνο στη κολλητή της φίλη τη Μαίρη. Ήθελε να τον σταματήσει, να του πει "Φεύγω, δε θα τα ξαναπούμε... Δε θα είμαι εδώ για να αντιγράψεις στο τεστ, ούτε για να σε ξελασπώνω με τις ασκήσεις που είχαμε στο σπίτι. Δε θα είμαι εδώ για να σπάτε πλάκα με τη παρέα σου  και να πετάτε πειράγματα δήθεν αθώα που βρίσκουν το σωστό στόχο. Δε θα ξαναγίνω η αφορμή να περάσετε ¨διασκεδαστικά¨ την ώρα σας κάνοντας σχόλια που κάνουν τη τάξη να ξεκαρδίζεται στα γέλια... και ύστερα... σαν να μη συνέβησαν ποτέ, να λες την επόμενη μέρα: Αλεξία, την έκανες την άσκηση στα Μαθηματικά; Όχι... ποτέ πια!" Ήθελε να διαγράψει όλα όσα έζησε εκείνα τα χρόνια, το γεγονός ότι ήταν ένα συνεσταλμένο και ντροπαλό κορίτσι και ταυτόχρονα καλή μαθήτρια της στοίχισε και το πλήρωσε υπομένοντας όλα αυτά τα πειράγματα από τους συμμαθητές της. Ήταν η ώρα να τα ξεχάσει και να αρχίσει να γράφει το μέλλον της σε λευκό χαρτί... και αυτό έκανε. Μέχρι που είδε τον Τέλη μπροστά της να την κοιτά με  τα εκφραστικά του μάτια και την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.  Η Αλεξία  συνέχιζε να σιωπά , χωρίς όμως να μπορεί να κρύψει την δυσαρέσκειά της για όλες αυτές τις άσχημες αναμνήσεις που μπήκαν απρόσκλητες ταράζοντας την ηρεμία  της.

"Δε με θυμάσαι ε;" τον ρώτησε εκσφενδονίζοντας την  κατηγορία σαν βέλος καταπάνω του. Ο Τέλης φάνηκε ακόμη πιο μπερδεμένος και έμοιαζε να προσπαθεί να θυμηθεί τι είναι αυτό που του διαφεύγει. 

"Συγγνώμη γνωριζόμαστε; Η αλήθεια είναι ότι κάτι μου θυμίζεις, αλλά δε ξέρω τι η ποια, δε μπορώ να θυμηθώ , λυπάμαι!" Έδειχνε πραγματικά να λυπάται! Μα τι σπούδαζε λοιπόν, υποκριτική; Και τι ήθελε τέλος πάντων τόσο μακριά από το χωριό; Το πιο λογικό θα ήταν να είχε επιλέξει να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη, που ήταν μια ανάσα από το σπίτι του! Το ίδιο ισχύει και για εσένα ψιθύρισε μια φωνούλα μέσα της. Ναι, πράγματι. Παρόλο που είχε αποφασίσει να ξεκινήσει γράφοντας πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί τη ζωή της από εκείνη τη στιγμή δε τα κατάφερε. Η απόσταση που χώριζε το παρελθόν της από το μέλλον ήταν πολύ μικρή για να επιτρέψει στις πληγές της να επουλωθούν. Όσο και να τη παρακαλούσαν οι δικοί της να το ξανασκεφτεί και να δηλώσει πρώτα τις σχολές προτίμησης της στη πόλη τους ήταν ανένδοτη. Ήταν άριστη μαθήτρια και το ήξεραν . Θα περνούσε εκεί που ήθελε. Προσπάθησαν ακόμη να χρησιμοποιήσουν τις οικονομικές δυσκολίες για να τη πείσουν, αλλά τους απάντησε βρίσκοντας δουλειά και συντηρώντας η ίδια τον εαυτό της, όχι με μεγάλη ευκολία είναι η αλήθεια, αλλά ήταν πολύ περήφανη για τον εαυτό της , και ήξερε ότι και οι δικοί της ήταν περήφανοι για αυτήν. Τα κατάφερε. Μπόρεσε να σβήσει το παρελθόν και τα σημάδια του (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε) και ήταν έτοιμη να γυρίσει πίσω και να το αντικρίσει  κατάματα . Μα όπως φαίνεται, το παρελθόν ήρθε να την αντιμετωπίσει πριν το κάνει αυτή η ίδια.

Τότε την θυμήθηκε. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα  και στο πρόσωπο ζωγραφίστηκε ενθουσιασμός, παιδιάστικος σχεδόν. Σαν να αντίκρισε το δώρο που πάντα ήθελε, σαν να απλώθηκαν μπροστά του ορίζοντες που περίμενε να εξερευνήσει σαν... ναι, τελικά είναι πολύ καλός ηθοποιός!

"Α λ ε ξ ί α ; ! "

_________________________________________________________________________

Βγήκε λίγο μεγάλη η ιστορία,αλλά δεν είμαι καλή στις περιλήψεις!

Οι Ιστορίες του καφενέ είναι μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη με την επιμέλεια της Αριστέας από το Η ζωή είναι ωραία.

 Ο πρώτος γύρος πήγε τόσο καλά που θέλουμε κι άλλο!

Τα μπλογκ που συμμετέχουν στις ιστορίες του καφενέ, καθώς και τις ιστορίες που ήδη έχουν δεί το φώς θα μπορέσετε να τις βρείτε ΕΔΩ.