Το αυγουστιάτικο φεγγάρι...

Δε ξέρω γιατί, αλλά έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για το αυγουστιάτικο φεγγάρι. 

Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που έγραψα ολόκληρη ιστορία στα μαθητικά μου χρόνια για τον Ήλιο και τη Σελήνη, προσωποποιώντας τους και δίνοντας και μια ιδιαίτερη ερμηνεία στη πανσέληνο του Αυγούστου (Οι σχετικές αναρτήσεις πρώτο και δεύτερο μέρος, καθώς και το e-book.)

Ήταν ίσως το βιβλίο που είχα διαβάσει τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, "Τ'αυγουστιάτικο φεγγάρι" της Βούλας Μάστορη που αγάπησα πολύ  και είχε συνέχεια σε άλλα τρία βιβλία, "Στο Γυμνάσιο", "Ενα-Ενα -Τέσσερα" και "Κάτω από την καρδιά της". Το βιβλίο μιλούσε για την Άννα, ένα αγοροκόριτσο που διεκδίκησε και πήρε με το σπαθί της την αρχηγία της ομάδας των αγοριών της γειτονιάς της και πως σιγά σιγά μπαίνοντας στην εφηβεία είδε τον εαυτό της να αλλάζει και να γίνεται... κορίτσι!

(Περισσότερα για το βιβλίο θα διαβάσετε εδώ, απ' όπου δανείστηκα και την εικόνα του βιβλίου)

Κάθε χρόνο λοιπόν, προσπαθώ να το πετύχω αυτό το ξεχωριστό φεγγάρι του Αυγούστου, αν και θλίβομαι γιατί η γριούλα μου δεν είναι πολύ καλή με τα σκοτεινά τοπία, και έτσι δεν μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο αυτής της Πανσελήνου.

 Φέτος μάλιστα, βρέθηκα σε μια βόλτα με τα παιδιά έξω στο πάρκο, μόνο με το κινητό μου, το οποίο έκανε φιλότιμες προσπάθειες πρέπει να παραδεχτώ αλλά και πάλι...

 Μοιράστηκα αυτή τη στιγμή με τα παιδιά μου και ήταν ιδιαίτερη. 

Ανεβήκαμε και οι τρεις πάνω σε ένα παγκάκι και το παρακολουθήσαμε να εμφανίζεται μέσα από τα δέντρα, με το επιβλητικό του μέγεθος, σε ένα ξεχωριστό πορκοκαλοκίτρινο (σύμφωνα με το Θάνο) χρώμα. 

Προσπαθήσαμε να γυρίσουμε εγκαίρως πίσω στο σπίτι για να το δούμε από την ταράτσα αλλά είχε ήδη χάσει το ιδιαίτερο του χρώμα μιας και είχε υψωθεί ψηλά στον ουρανό .

Στη συνέχεια ακολούθησε στη ταράτσα ένα πάρτι προς τιμήν της πανσελήνου, με αγαπημένα κομμάτια των παιδιών, όπως το "Happy" και το "Tranquila" και χορέψαμε για αρκετή ώρα, μέχρι που γύρισε ο μπαμπάς τους από τη δουλειά και μπήκε και αυτός στο χορό!

"Ήταν μια ωραία μέρα" όπως είπε ο Αλέξης.

Κλείνω με ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι, τη Σονάτα του Σεληνόφωτος με το ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, επίσης αγαπημένο μου και άρρηκτα συνδεδεμένο με τις αναμνήσεις μου από το λύκειο, όπου το μελετήσαμε ατελείωτες ώρες.

 Αξέχαστη η στιγμή που ακούσαμε την φωνή του Ρίτσου να το απαγγέλλει με τη μουσική του Μπετόβεν να παίζει ...

Κλικ στην εικόνα για να δείτε το playlist και αφήστε τη φωνή της Μελίνας Μερκούρη να σας ταξιδέψει...

Μέχρι την επόμενη φορά... καλή συνέχεια!

Υ.Γ. Μη ξεχνάτε πως βγήκε το δεύτερο τεύχος του Μama Relax! και είναι έτοιμο να το διαβάσετε! Πολύ καλύτερο από το πρώτο τεύχος και με την δέσμευση να συνεχίσει να μας εκπλήσσει!