Παραμύθι με τα όλα του!

Μέρες τώρα παλεύω να πιάσω πάλι το πληκτρολόγιο και να γράψω...

Μεσολάβησαν πολλά και τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν ακόμα περισσότερα.

Όσο όμως και να το παλεύω δε μου βγαίνει...

Είναι λες και αυτά τα συναισθήματα, είναι τόσα πολλά που με πλημμύρισαν και δεν μπορούν να βρουν διέξοδο, σε σημείο που να πονάει...

Θα προσπαθήσω όμως να σας πω μια ιστορία για ένα κορίτσι που πολύ το αγαπώ το άτιμο...

Δε μπορείς να μη το αγαπήσεις... Είναι αδύνατο!

Και ας λέει σκληρές αλήθειες που σε βγάζουν από το λήθαργο θέλεις δε θέλεις...

Όταν ήταν μικρή ήταν ένα μουτράκι περιτριγυρισμένο από καστανόξανθα μπουκλάκια.

 Με δόντια μικρά και χαριτωμένα σαν κόκκους ρυζιού. 

Δε μιλούσε πολύ και την τρόμαζε ο δυνατός αέρας.

Ήταν η πιο ήσυχη από τις τέσσερις μας.

 Όντας τρίτη στη σειρά, είχε να πάρει παράδειγμα!

 Η διαφορά φαινόταν ακόμα μεγαλύτερη όταν πλάκωσε ο σίφουνας Σωτη, το αυτοκολλητάκι της!

Ήταν πάντα η ακόλουθος μου, με το παρατσούκλι "ουρά του τηγανιού" μια και δε ξεκολλούσε από πίσω μου! 

Βέβαια οι ρόλοι αντιστράφηκαν όταν μεγαλώνοντας έγινε αυτό το υπέροχο άτομο το οποίο επιζητούσα πάντα να συμβουλεύομαι, μια και μου έλειπε πάντα εκείνο το κομμάτι μου που πήρε μαζί της όταν πια στάθηκε στα πόδια της.

Το φόρεμα της πριγκίπισσας...

Ήθελε πάντα να φορέσει εκείνα τα φουσκωτά πριγκιπικά φορέματα γι'αυτό και πολλές φορές παρακολουθούσε με παράπονο και νοσταλγική διάθεση τις παλιές ελληνικές ταινίες με  τις φούστες με τη πλούσια δαντέλα από κάτω και τη λεπτή μεσούλα...

Και πόσο ταιριαστό θα ήταν ένα τέτοιο φόρεμα πάνω της!

Ψηλή και λεπτούλα,  με υπέροχα σαρκώδη χείλη, είχε πάρει επισήμως τον τίτλο της ομορφότερης από τις τέσσερις μας, 

δίνοντας και κάποια βραβεία παρηγοριάς στις υπόλοιπες, έτσι , για να το χωνέψουμε καλύτερα.

Το παράδοξο είναι οτι παρόλη την εμφανή διαφορά στην κορμοστασιά μας (κοκκαλιάρα αυτή, νταβραντωμένη εγώ ) μια καθηγήτριά μου στο λύκειο τη πέρασε για εμένα, λέγοντας της πώς αδυνάτισα έτσι! 

Οχι , δεν ήταν πιωμένη η γυναίκα, αλλά παρόλα αυτά, δε μπορώ να το εξηγήσω!

Άλλη φορά πάλι, όχι πολύ αργότερα από εκείνο το συμβάν, κάποιος μας πλησίασε ενώ ήμασταν στο καράβι από Κέρκυρα για να μας ρωτήσει αν ήμασταν δίδυμες!

Κι όμως, δεν έχουμε το ίδιο σχήμα ματιών, ούτε τα ίδια χείλη, και σίγουρα όχι την ίδια μύτη! Και τα μαλλιά, διαφέρουν μεταξύ τους, σγουρά με μπούκλες τα δικά της, ενοχλητικά σπαστά τα δικά μου. 

Από το μικρό κορίτσι που καθόταν τα χειμωνιάτικα βράδια και με άκουγε με τη μικρή μας αδερφή να τους διαβάζω φωναχτά Λουντέμη και Σαρρή, έγινε το κορίτσι με τη χρυσή καρδιά και την πανέμορφη όψη που ονειρευόταν να γνωρίσει τον πρίγκιπα της, να φορέσει επιτέλους για χατήρι του εκείνο το πριγκιπικό φόρεμα και να πλεύσει μαζί του στη θάλασσα της οικογενειακής θαλπωρής.

Από τότε που τη θυμάμαι, όταν τη ρωτούσαμε τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει , δήλωνε οτι θέλει να κάνει οικογένεια με παιδιά. 

Ο πρίγκιπας της , με τα αγοράκια μου
να περιμένουν... τις δικές τους πριγκίπισσες!

Υπάρχουν κάποιοι άνθωποι που είναι φτιαγμένοι για να φροντίζουν τους άλλους, που έχουν σταλεί σε αυτό το κόσμο για να απαλύνουν με τη φροντίδα τους τις έγνοιες τους και έχω την εντύπωση οτι είσαι ένας από αυτούς.

Από την άλλη δε χαρίζεις κάστανα, αυτό που πρέπει να ειπωθεί θα ειπωθεί, έστω και αν πονέσει  για λίγο.

Ρούλη μου, πόσο χαίρομαι που είσαι η ξεχωριστή μας Ρούλη, ποιός άλλος θα έχει σκεφτεί από το Σταυρούλα το Σταυρούλη και μετά το Ρούλη; (Όχι ο Ρούλης , η Ρούλη φώναζα στον ξάδερφο το Γιώργο που του άρεσε να με τσιγκλάει...)

Είσαι αυτή που θα θυμηθείς γενέθλια και επετείους και θα φροντίσεις  να το θυμηθούν και αυτοί που πρέπει.

Αυτή που θα έχεις πάντα στο μυαλό σου με ποιο τρόπο θα σκορπίσεις τη χαρά τριγύρω σου και θα υπολογίζεις τα συναισθήματα των άλλων όπως θα ήθελες να υπολογίζουν τα δικά σου...

Είσαι η αθεράπευτα ρομαντική αδελφή ψυχή μου, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη μεγάλη και τη μικρή, καταφέρνοντας να είσαι η επιλογή και των δυο.

 Τελικά έζησες τη παραμυθένια σου ιστορία, με το πρίγκιπα να σε ανακαλύπτει σαν γοργόνα στα νερά της θάλασσας και να σε φέρνει αγκαλιά στη στεριά...

Παλέψατε με δράκους σε πύργους και κάστρα ψηλά, 

και φτάσατε εκεί όπου πλημμύρισε των ρόδων η ευωδιά...

Και σαν να μην ήταν αρκετό αυτό για παραμύθι, 

τώρα, 

θα σε πάρει ο πρίγκιπας σου πάνω στο λευκό Πήγασο και θα πετάξετε ψηλά, μακριά στο μέλλον που ξανοίγεται μπροστά σας.
Στο μέλλον που θα χτίσετε οι δυο σας. 

Και ...Ρούλη μου μη ξεχνάς...

Πρέπει στη ζωή να ζητάς πολλά!

Υ.Γ. Ήταν ένας υπέροχος γάμος. Πολύς κόσμος γέμισε το σπίτι με ευχές για το νέο ζευγάρι. Δεν είμαι σίγουρη ότι το άγχος μου επέτρεψε να το απολαύσω με τη ψυχή μου, αλλά στο τέλος το γλέντησα όσο δε παει άλλο! 

Η χαρά μου είναι απερίγραπτη και η συγκίνησή μου, φέρνει υγρασία στα μάτια! Που να πάντρευα και τα παιδιά μου δηλαδή!

Τώρα... σιωπή και πολλοί αποχαιρετισμοί...