Το φώς που τρυπώνει στο σκοτάδι του χρόνου...

Στα δεκατέσσερά μου χρόνια -μια αιωνιότητα και μια ημέρα πέρασαν από τότε- διάβασα το "Ημερολόγιο της Άννα Φράνκ".  Με συγκλόνισε. Με ταρακούνησε εως τα κατάβαθα της ψυχής μου. Όντας ένα κορίτσι και εγώ στην ίδια ηλικία που βρισκόταν αυτή όταν έγραφε και γράφοντας και εγώ κουτσά στραβά το δικό μου Ημερολόγιο, η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Και ο απολογισμός δεν ήταν ευχάριστος. Ένα τόσο νέο πλάσμα , μια γυναίκα φυλακισμένη στο κορμί μιας έφηβης θα έλεγες που εξιστορούσε την βαρετή γι' αυτή καθημερινότητά της αναγάγοντάς το σε έργο τέχνης. Δε μπορείς να μη λυπάσαι για τη χαμένη νιότη, για το ταλέντο που απότομα ξερίζωσαν εκεί που μυστικά είχε αρχίσει να ανθίζει.

Ήταν Μάρτης ο μήνας που πέθανε από φυματίωση σε εκείνο το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εγώ τελείωσα το βιβλίο της ακριβώς την πρώτη Μαρτίου. Δίχως να υπάρχει ακριβής ημερομηνία του θανάτου της στο βιβλίο και έχοντας έντονη την ανάγκη να αποτίσω φόρο τιμής και εγώ στο αδικοχαμένο αυτό πλάσμα, άναβα το καντήλι του σπιτιού μας κάθε μέρα στη μνήμη της επί έναν ολόκληρο μήνα. "Δε μπορεί να είναι τυχαίο ότι ήταν πρώτη Μαρτίου όταν έμαθα για εσένα "  σκεφτόμουν. Τουλάχιστον αυτό το τόσο μικρό πράγμα μπορούσα να το κάνω.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και κάθε φορά που έρχεται ο Μάρτης μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η αθώα εκδήλωση σεβασμού σε ένα κορίτσι που έφυγε νωρίς. Σε μια γυναίκα που δε πρόλαβε να φανερωθεί. Σε ένα πνεύμα που δε πρόλαβε να λάμψει (Ίσως είχε ήδη αρχίσει να λάμπει και το φως τη πρόδωσε...)

Δε μπορώ να μην αναρωτηθώ. Πως αντιμετωπίζουν τα σημερινά παιδιά την ιστορία της; Έχουν περάσει σχεδόν εβδομήντα χρόνια από το θάνατό της και όμως το φως της συνεχίζει να τρυπώνει στο σκοτάδι του χρόνου. Συνεχίζει να δίνει την ίδια δύναμη και έμπνευση για το μέλλον; Ναι η εποχή μας έχει χαρακτηριστεί ως επιφανειακή, τα παιδιά τα έχουν όλα και δεν εκτιμούν τίποτα , είναι χαμένα στον κυκεώνα της τεχνολογίας και το έντυπο βιβλίο μας κουνά το μαντήλι αλλά είναι μόνο αυτό;

Δε θέλω να το πιστέψω αυτό. Τα παιδιά είναι το μέλλον και ο δρόμος για το μέλλον είναι δική μας δουλειά. Εγώ και εσύ, αυτοί που βρίσκονται παραπέρα. Άλλωστε, όπως έγραψε και η ίδια η Άννα Φράνκ  "Παρ' όλα αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος καλοί" . Αν μπορούσε να δείξει πίστη στην ανθρώπινη καλοσύνη μέσα στη κόλαση που την περιτριγύριζε, γιατί όχι και εμείς;