Χριστουγεννιάτικες κατασκευές: Make it silver!

Δε ξέρω πως και γιατί αλλά φέτος δε βλέπω την ώρα να έρθουν Χριστούγεννα!

Θυμάμαι πέρσι τέτοια εποχή δεν είχα μπει καθόλου στο χριστουγεννιάτικο κλίμα και μάλιστα μου προκαλούσε έκπληξη το γεγονός οτι πάνω από ενα μήνα πριν οι άλλες μαμάδες στόλιζαν το δέντρο. 

Εγώ ήμουν πάντα μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα δηλαδή στις γύρω στις 10 του μήνα.

Φέτος λέω να το επισπεύσω κατά 10 ημέρες. Με το που μπει ο μήνας θα ντυθούμε γιορτινά!

Ελπίζω μόνο μέχρι τις γιορτές να μην έχω βαρεθεί να τα βλέπω!

Μέσα στο κλίμα αυτό είναι φυσικά και οι κατασκευές των ημερών.

Θέμα: Ασημένιες κατασκευές!

Εχω μια αδυναμία στα ασημένια, είτε είναι κοσμήματα είτε μπιχλιμπίδια, είτε υλικά κατασκευής. 

Όχι οτι το χρυσό δε μου αρέσει, αλλά μεταξύ μας... το ανέχομαι περισσότερο τα Χριστούγεννα παρά τον υπόλοιπο χρόνο.

Το ασημένιο χρώμα έχει την τιμητική του αυτή την εποχή και υπάρχουν πολλά που μπορείτε να κάνετε για να ντυθείτε στα γιορτινά!

1. Ασημένια βότσαλα με ευχές

 Με ενα σπρέι ασημένιο ψεκάστε τα βότσαλα που έχετε μαζέψει από τις καλοκαιρινές σας εξορμήσεις στη παραλία!

Τι; Δεν έχετε μαζεψει βότσαλα; Ποτέ δεν είναι αργά! Ο Νοέμβρης μέχρι τώρα έχει φανεί υπερβολικά ευγενικός μαζί μας , ευκαιρία λοιπόν να κάνετε μια βόλτα προς τη θάλασσα!

Συγκινήθηκα μαμά...

Τη Κυριακή που πέρασε είχαμε έξοδο.

Πήγαμε στη θεατρική παράσταση Βατραπουνζέλ με αφορμή τη διπλή πρόσκληση που κερδίσαμε από τον διαγωνισμό του Ανθομελιού. 

Τα παιδιά το διασκέδασαν πραγματικά και αποφασίσαμε να μη τελειώσει εκεί η βόλτα μας.

Πήγαμε στο Πολυτεχνείο.

Ελα να κουβεντιάσουμε...

Ο άνθρωπος είναι κατά γενική παραδοχή αχόρταγο ον.

Δεν ικανοποιείται εύκολα βρε παιδί μου, πως να το κάνουμε.

Θέλει κάτι , το οποίο μόλις το αποκτήσει, αμέσως μετά θα ζητήσει κάτι άλλο.

Κάποτε, ήταν ο μοναδικός τρόπος για να εξελιχθεί. 

Τώρα είναι ο τρόπος για να το τερματίσει.

Ενας καθυστερημένος αποχαιρετισμός

Μπορείς να πεις ότι καθυστέρησα να αποχαιρετήσω το καλοκαίρι.

Είναι αλήθεια.

Μια φορά και μια ραπτομηχανή...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια ραπτομηχανή.
Βρισκόταν κάπου εκεί στον κόσμο και περίμενε.
Τι περίμενε;
Εμένα!

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα.
Από τότε που ήμουν μικρή μου άρεσε να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου και ιδιαίτερα να ράβω ρουχαλάκια για τις κούκλες μου.
Όσοι έχετε διαβάσει λίγα πράγματα για εμένα το ξέρετε ήδη.

Νέα αρχή και βιβλιοπροτάσεις.

Ναι, ήρθε η ώρα για να γυρίσουμε στο σχολείο!

Ναι, «να γυρίσουμε» μια και σαν μητέρες αφήνουμε τις καρδούλες μας να κάνουν βόλτα μακριά από μας, μέσα στο σώμα των παιδιών μας… 

Φέτος ο μεγάλος μου γιός θα πάει Β’ δημοτικού και ο μικρός στην Α'.

 Δε σας το κρύβω, έχω μεγάλη αγωνία!

 Όπως  πέρσι για τον μεγάλο έτσι και φέτος μια νέα  αρχή!
Είναι  σωστά  προετοιμασμένοι;

Ο πόλεμος της φακής και του αρακά.

photo via

Σήμερα άνοιξα τη ντουλάπα αποφασίζοντας τι θα μαγειρέψω. Δύσκολη απόφαση. Αλλά έπερεπε να την πάρω. Και δυστυχώς είχα την φαεινή ιδέα να το ανακοινώσω κιόλας .

-Μαντέψτε τι θα φάμε σήμερα! λέω περιχαρής και κουνάω τη σακούλα μπροστά τους κάνοντας χορευτικές κινήσεις. (Αν δεν είσαι έτοιμη να κάνεις το καραγκιόζη για να σε συμπαθήσει το στομάχι του παιδιού σου τότε... καλή τύχη!)

Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας

Στο σπίτι.

Ο Β. είναι στη έξω και γρατζουνάει τη κιθάρα του , αυτή που του έκανα δώρο όταν παντρευτήκαμε.

Θυμάμαι, στο γαμήλιο ταξίδι μας να βγάζω άπειρες φωτογραφίες με αυτόν να παίζει ενώ εγώ τον χαζεύω γεμάτη ευτυχία.

Ευτυχία για το μέλλον που απλωνόταν μπροστά μας.

via

Έπαιζε το θέμα από "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας"

Μια παιχνιδιάρικη μελωδία που με έκανε να κουνάω ανέμελα το πόδι μου στο ρυθμό του.

Ο τρόπος μου να χαμογελάω!

Το καλοκαίρι έχει έρθει σέρνοντας πίσω του βαριά σύννεφα

σύννεφα που μας πλακώνουν το στήθος 

και μας κάνουν να αγωνιούμε για ένα αμφίβολο μέλλον.

Δυσκολεύομαι να γράψω

αν και έχω ένα σωρό αναρτήσεις έτοιμες στο μυαλό μου

αλλά δεν έχω τη διάθεση να τις αποτυπώσω γραπτώς.

Η διάθεση μου όμως αλλάζει όταν ακούω τα παιδιά μου

-ο διακόπτης της χαράς μου-

να πετάνε ατάκες που σχηματίζουν αυτόματα ένα χαμόγελο στα χείλη μου.

Θέλω αυτό το χαμόγελο να το διατηρήσω αναλλοίωτο στο χρόνο 

και να θυμάμαι πάντα τι μου το προκάλεσε!

Αυτές τις μέρες, όπως είναι φυσικό βλέπουμε συχνά ειδήσεις, και ιδίως το ταίρι μου που έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτές.  Λέει λοιπόν ο Θάνος:

Ο μπαμπάς μου και η προσφορά.

Ο μπαμπάς μου είναι ένας πολύ εργατικός άνθρωπος. Εχει δουλέψει πολύ στη ζωή του και μάλιστα βαριά δουλειά. Οπως καταλαβαίνετε αυτό σήμαινε οτι δεν είχε και πολύ χρόνο να περάσουμε μαζί.

Θυμάμαι όμως ενα σωρό πράγματα που έκανε για εμάς και μας έκανε τόσο χαρούμενες.  

Όταν η αδερφή μου η Στέλλα είχε μια εργασία στο δημοτικό να φτιάξει ενα όπλο ο μπαμπάς μας της έφτιαξε από ξύλο ενα τόσο καλό αντίγραφο όπλου που ήταν σε σχέση με τις εργασίες των άλλων παιδιών... η μύγα μεσα στο γάλα!

Αντίστοιχα όταν εγώ έπρεπε να φτιάξω ενα πήλινο πουλί χρησιμοποιώντας σαν σκελετό ενα κουκουνάρι,  με τη βοήθεια του μπαμπά μου πήρα τη δεύτερη θέση ανάμεσα στα άλλα παιδιά !

Κάποια εποχή μικρή ούσα, με είχε πιάσει η λόξα να έχω ενα μικρό τραπεζάκι, για να τραπεζώνω τις κούκλες μου! Ο μπαμπάς μου λοιπόν μου έφτιαξε ενα κανονικό τραπεζάκι από ξύλο σε μινιόν έκδοση το οποίο λάτρεψα και μάλιστα το έντυσα και με τραπεζομάντηλο και ακολούθησαν μεγάλα τσιμπούσια στην προσωπική μου τραπεζαρία! Περιττό να πω οτι για κάποιο διάστημα ότι έτρωγα ήταν σε εκείνο το τραπεζάκι.

Την ώρα που εσύ έσβηνες τα κεράκια σου...

Αγόρι μου...

Σήμερα έκλεισες τα έξι σου χρόνια.

Μπαίνεις σιγά σιγά στο κόσμο των μεγάλων μωρό μου.

Σε αυτό το κόσμο όπου μαθαίνεις τι πάει να πει ευθύνη.

Μα δε το ξέρεις.

Το μόνο που αλλάζει για εσένα είναι οτι πλέον θα απαντάς

 σε όσους σε ρωτάνε "πόσο ετών είσαι"

Εξι αντί για Πέντε.

Οχι μόνο.

Αποχαιρετήσαμε τις δασκάλες με χειροποίητο δωράκι!

Είναι πια γεγονός!

Τα σχολεία έκλεισαν!

Είναι δύσκολο να πιστέψω οτι τελείωσε αυτή η σχολική χρονιά.

Τόσο μα τόσο σύντομη μου φάνηκε!

Η στιγμή που πήγαμε να πάρουμε τους φακέλους με τις χειροτεχνίες του Αλέξη και να αποχαιρετίσουμε το Νηπιαγωγείο μας, οριστικά πια, ήταν πολύ συγκινητική.

Ηρθε η ώρα και για το μικρό μας να διαβεί τις πόρτες του δημοτικού, μόλις ενα χρόνο αφού πέρασε και ο Θάνος τις ίδιες πόρτες.

Τα παιδάκια μου είναι μαθητές δημοτικού...

 Δε ξεχνώ βέβαια πόσο πολύτιμη ήταν η βοήθεια των Νηπιαγωγών και της Δασκάλας μας αυτή τη χρονιά και ήθελα να δείξω την εκτίμηση μας με κάτι χειροποίητο.