Ο πόλεμος της φακής και του αρακά.

photo via

Σήμερα άνοιξα τη ντουλάπα αποφασίζοντας τι θα μαγειρέψω. Δύσκολη απόφαση. Αλλά έπερεπε να την πάρω. Και δυστυχώς είχα την φαεινή ιδέα να το ανακοινώσω κιόλας .

-Μαντέψτε τι θα φάμε σήμερα! λέω περιχαρής και κουνάω τη σακούλα μπροστά τους κάνοντας χορευτικές κινήσεις. (Αν δεν είσαι έτοιμη να κάνεις το καραγκιόζη για να σε συμπαθήσει το στομάχι του παιδιού σου τότε... καλή τύχη!)

Δεν έλαβα την αντίδραση που θα ήθελα βέβαια. Ο μικρός μισεί τις φακές. Όχι απλά δε του αρέσουν. Τ ι ς  μ ι σ ε ί. Αλήθεια. Άρχισε να διαμαρτύρεται, έντονα μάλιστα. Ο μεγάλος είναι διπλωμάτης. Ούτε αυτού του αρέσουν πολύ οι φακές.  

-Οχι σήμερα μαμά... Γιατί δε κάνεις κάτι άλλο; Ό τι θες! Φασόλια, φασολάκια , αρακά! 

Εχε χάρη που δεν έχω φασολάκια! (Τα οποία δεν υπάρχει περίπτωση να έτρωγε!)

Αλλά αρακά; Thank you Lord!

-Ωραία, αρακά λοιπόν! 

Τρόμος τον έπιασε. Σας είπα ότι ο Θάνος σιχαίνεται τον αρακά; Αλλά του αρέσει να μπλοφάρει γιατί είναι και πολύ καλός ο άτιμος σε αυτό!  Ε, την πάτησε! Γιατί εμένα μου αρέσει ο αρακάς και πετάω την σκούφια μου για να τον μαγειρέψω παρόλο που δε το κάνω συχνά. Κρύος ιδρώτας τον έπιασε και όταν ο μικρός άρχισε να υποστηρίζει αυτή την εκδοχή τότε σοβάρεψαν τα πράγματα.  

-Εσύ το πρότεινες αγάπη μου, οπότε πρέπει να είσαι έτοιμος να τον φάς!

Άρχισε να με παρακαλά να κάνω φακές και από την άλλη να έχω τις φωνές του άλλου να κάνω αρακά! Ήμασταν στα πρόθυρα σοβαρής εμφύλιας σύρραξης. Πως βγαίνεις από αυτή τη κατάσταση;

Έπρεπε όμως να το περιμένω! Ο αρακάς είναι το πιο απεχθές φαγητό για τον Θάνο. Και η μεγαλύτερη του κόλαση είναι να έχουμε φαγητό ανάμικτο με τον αρακά γιατί δε μπορεί να τα ξεχωρίσει. Ακόμη θυμάμαι σαν να ήταν εχθές που αποφάσισα να το παίξω προοδευτική μητέρα και να τον αφήσω να μη το φάει, έως ότου πεινάσει. Ε λοιπόν, έμεινε με ένα απλό πρωινό , χωρίς κολατσιό μια και δε το είχε φάει στο σχολείο και άντεξε ... πολύ. Ήμουν συνέχεια από πίσω του για να μη πάει και τσιμπήσει τίποτα πάνω κάτω στους παππούδες και το χαλάσει. Αυτός άντεξε, εγώ όμως όχι. Στις 5 το απόγευμα , και με την ανησυχία μήπως μου πάθει τίποτα από την αφαγία, τον πήρα στη κουζίνα και τον έβαλα με παρακάλια να το φάει. Η πείνα έκανε τη δουλειά της αλλά όχι στην εντέλεια. Συνέχιζε να ξεχωρίζει τις πατάτες από τον αρακά και έκλεινε τα μάτια του για να φάει τις κουταλιές με τον αρακά! Γιατί αηδιάζει λέει...

Εν τω μεταξύ η διαμάχη για φακές ή αρακά καλά κρατεί. Και εγώ στη μέση να αντιμετωπίζω την αγωνία και των δυο και να μη ξέρω ποια να  απαλύνω. Στο τέλος  είπα να διαλέξω κάτι με το οποίο να είναι εντάξει και οι δυο. 

-Φασόλια θα κάνω σήμερα!  (Ευτυχώς που έχω τη χύτρα)

-Ναι! αναφώνησαν και οι δυο με ανακούφιση.

-Αύριο όμως θα κάνω αρακά!

-Αλλά εγώ δε θα φάω ! μου ανακοίνωσε. 

Ετοιμάσου για νέο γύρο αγωνίας! 

Εσάς ποιος είναι ο πόλεμος στη κουζίνα σας;