Τα βράδια του παραλόγου!

Πριν από λίγα χρόνια, όταν πρωτομπήκαμε στο σπίτι στη γειτονιά μας, σε ένα από τα απέναντι σπίτια ήταν δυο ηλικιωμένοι με δυο παιδιά στη προεφηβεία τους. Τα παιδιά για  αδιευκρίνιστους λόγους δε ζούσαν με τους γονείς τους, παρόλο που νομίζω ότι η μητέρα τους ερχόταν συχνά για να τους δει.

Η γιαγιά αυτή ακουγόταν κάθε βράδυ να φωνάζει για να τα μαζέψει και για να κάνουν αυτό που κάνει κάθε παιδί το βράδυ: Να ετοιμαστούν για ύπνο. Σε όλη τη γειτονιά ακούγονταν οι φωνές της, ειδικά το καλοκαίρι ήταν ακόμη πιο έντονο, μια και οι πόρτες ήταν ανοιχτές. 

Δε μπορούσα όμως να τη κατανοήσω εκείνη την εποχή. 

Τα παιδιά ήταν μικρά, τα βάζαμε νωρίς για ύπνο, εύκολα αποκοιμούνταν και μου περίσσευε λίγος χρόνος για συμμάζεμα και χαλάρωση πριν ξαπλώσω κι εγώ. 

Με θυμάμαι να είμαι το βράδυ στο μπαλκόνι και να απλώνω τα ρούχα που μόλις είχα βγάλει από το πλυντήριο. Τα παιδιά μόλις είχαν κοιμηθεί, η νύχτα ήταν ωραία σαν τις μέρες που διανύουμε, άνοιξη προς καλοκαίρι. Η γιαγιά ακουγόταν να φωνάζει δίνοντας διαταγές σε παιδιά που την αγνοούσαν. Εγώ έκλεισα τη μπαλκονόπορτα για να μη ξυπνήσουν τα πιτσιρίκια και σκεφτόμουν πόσο άσχημο πρέπει να είναι να μη μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τα παιδιά και να καταφεύγεις σε φωνές. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην καταλήξω να φωνάζω με τον ίδιο τρόπο ότι και να γίνει στο μέλλον.

Όπως λένε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός τον βλέπει και γελά.

Νομίζω ότι είμαι στη θέση της γιαγιάς...

Όχι ότι με ακούει όλη η γειτονιά (καλά, μπορεί μερικές φορές!) αλλά οι φωνητικές μου χορδές σίγουρα την ακούνε! 

Πως γίνεται να είναι στο πόδι όλη την ημέρα, να τρέχουν πάνω κάτω και να μην θέλουν να πάνε για ύπνο, παρά μόνο με το ζόρι; Να κουτουλάνε από τη νύστα, να κοιμούνται όρθιοι αλλά να αρνούνται να πάνε να ετοιμαστούν για το κρεβάτι; Να βρίσκονται σε οίστρο παιχνιδιού μόνο μετά τις 9 το βράδυ και να κρατάει για όλες ατελείωτες, σε σημείο που δε ξέρω τι να κάνω: Να θαυμάσω το θέαμα του υπέροχα εναρμονισμένου παιχνιδιού χωρίς διαμάχες μεταξύ τους (μη νομίζετε ότι συμβαίνει και συχνά!) ή να τσιρίξω για το ακατάλληλο της ώρας του παιχνιδιού που θα έπρεπε να λαμβάνει χώρα στα όνειρά τους αυτή τη στιγμή;

Και όταν επιτέλους καταφέρουμε να πάμε επάνω, αρχίζει η διαμάχη για το ποιος θα πάει πρώτος (και όχι, κανένας δεν διεκδικεί την πρωτιά σε αυτή τη περίπτωση!) Αφού διασαφηνίσουμε ποιανού σειρά είναι σήμερα να πάρει τη πρώτη θέση (βάσει της προηγούμενης βραδιάς βεβαίως βεβαίως!) αρχίζει το χάζεμα από εδώ και από εκεί με μικροπαίχνιδα που φαίνονται να ξεπετάγονται από παντού και αφού καταφέρω με φωνές και άπειρες επαναλήψεις των ίδιων οδηγιών να τον βάλω να ετοιμαστεί, έχουμε τον άλλον να ξεπετάγεται με πειράγματα και πρόκληση για νέο κύκλο παιχνιδιών και να κλονίζει την φτωχή αυτοσυγκέντρωση του και την σε οριακό σημείο αυτοσυγκράτηση μου.  Ναι , το ομολογώ, έχω ήδη αρχίσει να βγάζω αφρούς από το στόμα και μπορεί η γειτονιά να μη με ακούει, αλλά ο θείος και η θεία των παιδιών στο δίπλα διαμέρισμα σίγουρα με ακούνε (η δική τους σειρά να φωνάζουν είναι αφού τελειώσουμε εμείς!)

Ενώ λοιπόν ντύνεται ο πρώτος, με εμένα μόνο να ελπίζω ότι πράγματι ντύνεται και δεν χοροπηδάει στο κρεβάτι με το εσώρουχο ή έχει καθίσει στο πάτωμα για να παίξει με τα παιχνίδια (εκείνα τα αυθάδικα που ξεπετάγονται από παντού) ή να χαζέψει ένα περιοδικό με τα χελωνονιντζάκια, ή να κολλήσει αυτοκόλλητα από διάφορους ήρωες στον ήδη γεμάτο τοίχο, ο δεύτερος παίρνει τη σκυτάλη για δόντια και μπάνιο. Και όταν γυρίσουμε στο δωμάτιο, η ανακούφιση ότι ο πρώτος έχει ντυθεί θα έρθει μόνο εάν αυτός είναι ο μεγάλος. Γιατί στη περίπτωση του μικρού, μάλλον θα τον βρω να χοροπηδάει στο κρεβάτι! Το διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι να ντυθεί ο δεύτερος, ο οποίος θα αρχίσει τα πειράγματα και τα  παιχνίδια με τον ήδη έτοιμο πρώτο, θα είναι εξαιρετικά μακρύ και επώδυνο. Και τα νεύρα είναι ήδη τσατάλια. 

Οι φωνές για να βγάλει το παντελόνι και τις κάλτσες και τη μπλούζα αντικαθιστώνται από τις φωνές για να βάλει το παντελόνι και τη μπλούζα της πιτζάμας και τις κάλτσες (για τους κρυουλιάριδες)  και μιλάμε για συνεχή επανάληψη των ίδιων και των ίδιων οδηγιών, με αποτέλεσμα να γίνομαι θέαμα και αυτούς τους ίδιους, πιθανόν αρκετά αστείο, μέχρι που φτάνω στο αμήν και αρχίζω να χρησιμοποιώ την υπέρτατη απειλή. 

"Δεν έχει παραμύθι εάν δε μπείτε αμέσως στο κρεβάτι!"

Φυσικά δε θα πραγματοποιήσω την απειλή μου, αλλά θα το ψαλιδίσω λίγο το παραμύθι, μια και ήδη είναι αργά. Θα ακολουθήσουν αγκαλίτσες και φιλάκια, ξόρκια για τα κακά όνειρα και βγαίνω από το δωμάτιο.

Θα μείνω κάποια λεπτά να σκέφτομαι πόσο απαίσια μητέρα αισθάνομαι. Θα περιμένω να αποκοιμηθούν για να πάω να τα φιλήσω ακόμη μια φορά (εάν το κάνω πριν αποκοιμηθούν θα ακολουθήσει νέος κύκλος ξαγρύπνιας) μήπως και εξιλεωθώ. Δεν είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει όμως.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που φωνάζω , θυμάμαι τη γιαγιά του απέναντι σπιτιού και τις δικές της φωνές, και αισθάνομαι άσχημα, γιατί άργησα να τη καταλάβω.

Συγγνώμη !