Σκοτάδι... (Ιστορίες της Νύχτας)

Εγκλωβισμένη στο χθες

προσπαθώ να σωθώ

απ΄το τρόμο

που το αύριο μαντεύει

Πλέκω ασημένιες κλωστές

στολίζω ενα σύννεφο

που εμένα σα να γυρεύει

Με το νου μου ψάχνω να δω 

όλα αυτά

που κρυφά μου κρατάνε

Οταν τη πόρτα ανοίγω να μπω

σαν πουλιά στο σκοτάδι πετάνε

Μένει πάντοτε παγερή

η ελπίδα που ψάχνω με λύσσα

και αν συνέχεια βρίσκεται εκεί

μοιάζει μαύρη απύθμενη πίσσα

Σε κοιτάζω στα μάτια 

που κραυγάζουν με πόνο

μα με πείσμα ν'ακούσω αποφεύγω

κι αν αυτό που γυρεύω 

να μου πεις θέλεις μόνο

εγώ απ'τον κόσμο αυτό όλο φεύγω

Θα σε βρω όπου πας 

κι αν κρυφτείς 

στο σκοτάδι του κόσμου

αυτό που μέσα μου ζει

μου μιλά 

-κι ας με μισεί-

να σε βρω μου ζητά

να σου πω

την αγάπη σου δώσ'μου...

Ενα ποίημα από τα παλιά, τα εφηβικά μου χρόνια.

Το βρήκα γραμμένο με κόκκινο στυλό και άτιτλο.

Είναι αρκετά σκοτεινό σαν μια γνήσια Ιστορία της Νύχτας...σκέφτηκα.

Ήμουν αρκετά φλύαρη... 

αλλά σκέφτομαι οτι για κάποιο λόγο έπεσε στα χέρια μου μετά από τόσα χρόνια. 

Για να διαλυθεί το σκοτάδι !

Περάστε από την Αριστέα να διαβάσετε και άλλες Ιστορίες της Νύχτας!

Εδώ θα βρείτε και άλλους στίχους μου που έγιναν αναρτήσεις.

Τα λέμε την επόμενη φορά!