The fault in our stars: Το λάθος αστέρι

Λοιπόν δε ξέρω αν το έχω πει, αλλά μου αρέσει πολύ το σινεμά.

Και επειδή δεν είναι εύκολο να πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, φέρνουμε το σινεμά στο σπίτι μας.

Κάθε βράδυ μόλις τα παιδιά  πέφτουν για ύπνο και οι ρυθμοί χαλαρώνουν ρωτάμε ο ένας τον άλλο:

Τι θα δούμε;

Για να είμαι ειλικρινής, δε ήθελα να την δω αυτή τη ταινία.

Μόνο το γεγονός οτι έχει θέμα τον καρκίνο με έκανε να την απορρίψω γιατί ήξερα οτι στο τέλος θα κατέληγα να ρίξω μαύρο δάκρυ και το Βασίλη να διασκεδάζει με το πόσο εύκολα συγκινούμαι και προσπαθώ να το κρύψω κιόλας!

Γενικά δεν επιδιώκω να παρακολουθώ ταινίες που παρόλο που ξέρω οτι θα μου αρέσουν, ξέρω επίσης οτι θα με κάνουν να στεναχωρηθώ. Υπάρχει αρκετή θλίψη στο κόσμο ώστε να επιδιώκω να δημιουργήσω μέσα μου ακόμη περισσότερη , με τόσο ρεαλιστική αναπαράσταση της ήδη υπάρχουσας του έξω κόσμου!

Από τις πρώτες σκηνές της ταινίας, η σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν

"Ωραίο σενάριο"

Αργότερα βέβαια έμαθα οτι η ταινία είναι βασισμένη σε μυθιστόρημα του John Green επομένως έτσι εξηγείται! Τόσες ωραίες ατάκες σε μία μόνο ταινία δε θα μπορούσαν παρά να είναι βγαλμένες από ενα βιβλίο!

Δεν είμαι βέβαια κριτικός κινηματογράφου, κι ούτε θα  προσπαθήσω να το παίξω κάτι τέτοιο.

Αλλά μόλις τελείωσε η ταινία ένιωσα την επιτακτική ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας. 

Η ταινία είναι του 2014 επομένως δεν αποκλείεται κάποιοι να την έχουν δει, και κάποιοι όχι.

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που βιώνεται η ανίατη ασθένεια 

από ανθρώπους που υποτίθεται οτι πρέπει να έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους,

 επομένως ζουν την υπέρτατη αδικία.

Καταφέρνουν να ζήσουν την αιωνιότητα σε λίγες μέρες και αυτή είναι η γοητεία της ταινίας, δίνοντας μας τη γεύση μιας μεγάλης αγάπης που έζησαν τόσο νέα παιδιά.

Οι δυο νεαροί πρωταγωνιστές, SHAILENE WOODLEY και ANSEL ELGORT 

δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες χωρίς υπερβολές και εντυπωσιασμούς.

Ο συνδυασμός ωριμότητας που πηγάζει από την επίγνωση του τι συμβαίνει στη ζωή τους καθώς και αθωότητας που συνάδει με την ηλικία τους  είναι πολύ συγκινητικός.

Α! Βρήκα τη μεταφορά με το τσιγάρο ευρηματική!

(Για όσους αναρωτιούνται τι ακριβώς σημαίνει αυτό δεν έχετε παρά να δείτε τη ταινία!)

Εννοείται οτι έριξα το κλάμα της ζωής μου και σίγουρα το πρωί θα έχω πρησμένα μάτια.

Φυσικά η τανία μου προκάλεσε τη θλίψη που ήξερα οτι θα με κατακλύσει πριν καλά καλά πάρω την απόφαση να τη παρακολουθήσω.

Αλλά δεν έκλεισα την τηλεόραση με βαριά καρδιά.

Μια αίσθηση αισιοδοξίας είχε φωλιάσει μέσα μου, μια πεποίθηση οτι ναι, ο θάνατος ήταν αναπόφευκτος αλλά η ζωή θριάμβευσε παρόλα αυτά μέσα από τα βιώματα τους.

Ακόμη και αν δε μπορέσει ποτέ να χαθεί ο θάνατος, 

η αγάπη που υπάρχει στη ζωή κάνει το σκοτάδι του να φαίνεται ασήμαντο.

Γιατί αυτό είναι που μένει στο τέλος. 

Η γεύση μιας αγάπης που έκανε τις μετρημένες μέρες να μοιάζουν με αιωνιότητα....

Εσείς την έχετε δεί την ταινία;

Ποιές ήταν οι εντυπώσεις σας;

Για όσους δεν την έχουν δει, ρίξτε μια ματιά στο τρέιλερ: