Η άλλη όψη της ζωής

-Μου φέρνεις σε παρακαλώ ένα ποτήρι νερό; 

-Έφτασε!

-Μα τι μου έφερες; Αυτό είναι μισοάδειο!

-Κάνεις λάθος αγάπη μου, μισογεμάτο είναι!

-Το ίδιο πράγμα λέμε!

Πίσω στα παλιά λημέρια.

Πάνε σχεδόν δυο χρόνια . Μοιάζει σαν να'τανε εχθές

Τότε που ζούσα τη στιγμή  και άφησα τις γραφές.

Λένε πως σε τρικυμίες αναζητά κανείς τη πένα

και πρέπει να ομολογήσω οτι ίσχυε και για εμένα

Μια μικρή Ηλιαχτίδα!

Γεννήθηκε στις 13/2.

Μόλις μια μέρα πριν από τη γιορτή των ερωτευμένων.

Από εκείνη την ημέρα, αυτή είναι ο έρωτας των γονιών της!

Ηταν μεσημεράκι, και ήμουν ακόμη στη δουλειά όταν έφτασαν τα νέα της γέννησης της. 

Η μαμά της ήταν στο μαιευτήριο πάνω απο ενα εικοσιτετράωρο περιμένοντάς τη.

Και ήρθε!

Ένα κακό όνειρο...

Το θυμάμαι σαν να ήταν εχθές: Ο πρώτος μου πραγματικός εφιάλτης. Δεν είχα ζήσει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. 

Στα πρόχειρα γεμάτη αράχνες!

Τι μπορεί να βρει κανείς λοιπόν μέσα στα αζήτητα!

Γιατί στα αζήτητα ήταν οι φωτογραφίες αυτές απο το περσινό Φωτογράφισέ το.

Ενας... κούφιος χρόνος στις πλάτες του Μαμά σε Κρίση!

Κι όμως είναι αλήθεια! Λίγοι το πρόσεξαν, μετά βίας και εγώ η ίδια, αλλά αυτή η γωνίτσα κλείνει σήμερα τα τρία της χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την πρώτη ανάρτηση την οποία ακολούθησαν πολλές άλλες, με φθίνουσα όμως πορεία.

Εντύπωση μου κάνει ότι το 2014 υπάρχουν 104 αναρτήσεις στο ιστορικό του! (Για ελαφρυντικό θα υπενθυμίσω ότι ήμουν άνεργη εκείνη την εποχή με πολύ ελεύθερο χρόνο τα πρωινά, εάν καταλαβαίνετε τι εννοώ.) Ακολουθεί το 2015 με 55 και το 2016... χμ...16 όλες κι όλες, και μόνο  7 από αυτές αφορούν το τρίτο έτος ύπαρξης του Μαμά σε Κρίση. Με τελευταία ανάρτηση στις 16/09/2016 για να με γνωρίσετε για άλλη μια φορά.

59 +1 πράγματα που δε ξέρετε για μένα!

Στην αρχή είπα δε θα το κάνω.  Στο κάτω κάτω ποιος ενδιαφέρεται να μάθει μια εξηντάδα  ασήμαντες πληροφορίες για εσένα όταν δε σε έχουν καν γνωρίσει από κοντά; Και για να λέμε την αλήθεια, εδώ δουλεύουμε το 1/3 της καθημερινότητας μας με κάποιους ανθρώπους και δεν γνωρίζουμε τέτοιες λεπτομέρειες για αυτούς.

Τις μέρες  αυτές όμως η μπλογκόσφαιρα κατακλύζεται από τόσο μικρές και πολύτιμες πληροφορίες για άτομα που γνωρίζω από μακριά και εκπλήσσομαι για τα κοινά στοιχεία που μοιραζόμαστε. Δε θα συμπεριλάβω λοιπόν μέσα σε αυτά το γεγονός ότι τρελαίνομαι για μερέντα, ότι δε μπορώ να φοράω τακούνια, ότι είμαι -δυστυχώς - αγεωγράφητη , οτι αγαπημένος ηθοποιός είναι ο Di Caprio και βιβλίο το The Secret, οτι ο μεγαλυτερος μου φόβος ειναι μη παθουν κατι οι δικοι μου ή εγω και τους αφησω και πόσα άλλα κοινά που διαπίστωσα ότι μοιραζόμαστε με τις άλλες μπλογκερς. 

Πάμε λοιπόν;

34 ετών και μιας ημέρας

Έχει σημασία αυτή η μια ημέρα.

Ετσι μου φαίνεται. Βλέπεις, όταν έκλεισα τα τριάντα, δεν έδωσα σημασία.

Δε μου έκανε εντύπωση καμία! 

Ίσα ίσα που λειτούργησε ευεργετικά στη ζωή μου η ένταξη στην κατηγορία των πρώτων        -άντα.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε οτι μετά τα τριάντα αρχίζεις να αισθάνεσαι άνετα με αυτό που είσαι, να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και να μαθαίνεις να τον αγαπάς.

Τα γενέθλια, ο Ιάσονας και η Άνοιξη! (15-29 Φεβρουαρίου)

Μόλις την προηγούμενη μέρα, ήταν η γνωστή σε όλους ως ημέρα των ερωτευμένων.

Δε θα μπορούσε η φύση να απέχει από μια τέτοια μέρα, μια και εμπνέει μεγάλους έρωτες!

Αλλωστε δεν είναι τυχαίο οτι κάπου στο λεξικό συναντάμε και τη λέξη Φυσιολατρεία!

Ανοιξιάτικες αναμνήσεις σε μια γειτονιά...

Θυμάσαι τότε ;

Τότε που ήσουν παιδί και η άνοιξη υπήρχε στη καρδιά σου ζωντανή;

Τότε που έπαιρνες το ποδήλατο και έφευγες ρουφώντας τα αρώματα της; 

Είναι όμορφο να έχεις αδέρφια!

Ξεκίνησα την ανάρτηση αυτή θέλοντας να γράψω για κάτι όμορφο.

Περνώντας μια μια τις φωτογραφίες στο κινητό μου, έχοντας σκοπό να διαλέξω μια από τις τόσες ομορφιές που κατάφερα να απαθανατίσω τώρα που η Φύση είναι στις καλές της, στάθηκα σε αυτή τη συγκεκριμένη.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ομορφιά για εμένα.

Οσο και αν ακούγεται κλισέ, αυτή είναι η δική μου αλήθεια.

Είναι ωραίο να έχεις αδέρφια.

Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί με το ταίρι μου, ιδίως εκείνες τις στιγμές σαν αυτή εδώ που παίζουν εναρμονισμένα και είναι σκέτη ζωγραφιά, 

τι θα έκαναν εαν δεν είχαν ο ένας τον άλλο;

Η σοφίτα (Συλλογικό διήγημα)

Το μυστικό της Τούλας

Ο ουρανός έλαμψε από την αστραπή. Ο εκκωφαντικός θόρυβος την έκανε να τιναχτεί. Η Τούλα σηκώθηκε από το κρεβάτι με προσπάθεια. Το τελευταίο καιρό ήταν δύσκολο να αποχωρίζεται το κρεβάτι της. Και εκείνα τα τσιμπήματα στο χέρι είχαν πληθύνει αλλά η ίδια δεν έδινε σημασία.

Είχε σταματήσει να δίνει σημασία εδώ και χρόνια στην υγεία της. Ειδικά από τότε που έφυγε η αδερφή της η Κατερίνα, η Τούλα αισθανόταν ότι δεν υπήρχε πια τίποτα να την κρατήσει εδώ. Υπήρχε βέβαια και η Σόφη. Η ανιψιά της η Σόφη. Αυτή στην οποία η αδερφή της αφιέρωσε τα νιάτα της, τη ζωή της ολόκληρη.

Η Σόφη όμως είναι η κόρη εκείνου. Η Τούλα δε μπόρεσε ποτέ να τον ξεχάσει. Ούτε να τον συγχωρήσει. Κυρίως, δε κατάφερε ποτέ να σταματήσει να τον αγαπάει.