Ποίημα του… ποδαριού!

Καλήν ημέραν άρχοντες  κάλαντα δε θα πούμε

Μόνο για πόδια θα σας πω, να μη παρεξηγούμαι!

Το φανταζόσασταν ποτέ να υπάρχουν μύρια όσα

Καθένα τους διαφορετικό , είδη χίλια οκτακόσια!

Μα σαματά δε κάνουνε , μόνο αγκομαχούνε

Μέσα σε γόβες προσπαθούν με κόπο για να μπούνε

Αλλά με κότσια τρομερά και… θάρρος πιο περίσσιο

Άλλα με κάλλους μπόλικους  και δέρμα… γουρουνίσιο!

Κάμποσα με κουντεπιέ παχύ, άλλα πολύ μικρό

Και με αστράγαλο παχύ , άλλα με πιο λεπτό!

Είτε μεγάλα, είτε μικρά, και πάσης ηλικίας

Το θρόνο τους ψάχνουν για να βρουν δοθείσης ευκαιρίας

Αν αναρωτιόσαστε ποιος είναι αυτός ο θρόνος

Ο ένας και ο μοναδικός, ιστορικά ο μόνος

που τραβάει πάντοτε αρσενικών το βλέμμα

και ρέει –λένε- στις φλέβες μας… στων γυναικών το αίμα!

Εντάξει δε θα σας κρατώ άλλο σε αγωνία

Τακούνι σε όλα τα σχέδια, μεγάλη η ποικιλία

Για όλα τα γούστα , που τα φορά … και η κουτσή Μαρία!

Ότι και να μου πεις, σίγουρα θα το δούμε

Θέλεις λεπτό και θηλυκό  -να μη καθυστερούμε!-

Ή μήπως θέλεις το χοντρό με το διπλό το πάτο

Αυτό ντε το φοβερό που ακούς να το λεν γ..ραμάτο!

Σαν κόθορνοι θα έλεγα πως μοιάζουνε παιδί μου

Μα δε τις νοιάζει ούτε στιγμή , στα ύψη η πίεση μου!

Υψοφοβία δεν είχα εγώ ποτές έως τα τώρα

Αλλά σαν τις θωρώ να με κοιτούν  –είπαμε δα!- στο θρόνο

Να, σαν να ζαλίζομαι , τρέμω και σα να ιδρώνω!

«Κάπως εδώ με ενοχλεί, πονάει λίγο στο πλάι!»

Θα ανοίξει όμως σιγά σιγά, θα στρώσει που θα πάει!

Συνεχίζεται λοιπόν αυτή η ιστορία,

Με το τροπάρι το γνωστό, αυτή η βιομηχανία.

Με το τακούνι άρχοντα ευτυχία να εγγυάται

-Καλέ περιμένετε, καθίστε εδώ, που πάτε!

Καλά λοιπόν κατάλαβα, τελειώνει η ιστορία

Μα μόνο μέσα στα χαρτιά , γιατί η κουτσή Μαρία

Και όλες μας λοιπόν ακόμη βασανίζουμε το κάθε ποδαράκι…

Και μπαίνει καθημερινά και από ένα λιθαράκι

Στο παραμύθι το γνωστό με θρόνους και παλάτια

Παραμορφώνοντας άδικα αθώα ποδαράκια…

Για όσους έτυχε να με διαβάσουν τώρα τελευταία θα έχουν ίσως καταλάβει ότι  κάνω παρέα με κόσμο που ασχολείται με ... παπούτσια!

Εκτός από τον παπουτσωμένο γάτο, υπάρχει πολύς κόσμος ακόμη που δίνει σημασία σε ένα παπούτσι και στη δύναμη που μπορεί αυτό να δώσει σε έναν άνθρωπο.

Ψυχική αναπτέρωση το λένε θαρρώ, και αυτοπεποίθηση είναι αυτό που σου δίνει ένα καλό παπούτσι!

Τώρα το καλό είναι υποκειμενικό! Εκεί έγκειται και το ποίημα μου του ποδαριού, το οποίο είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά αυτό που λέει ο στίχος του!

Διότι γεννήθηκε μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, δίχως να του δοθεί ευκαιρία για δεύτερη σκέψη και επεξεργασία  αλλά και διότι πραγματεύεται τα δύσμοιρα ποδαράκια που τραβούν τα μύρια όσα από τα παπούτσια της εποχής μας, αλλά και τη τρέλα που κουβαλάμε εμείς της εποχής μας!

Αφορμή φυσικά στάθηκε η Αριστέα και Το γέλιο βγήκε από τον Παράδεισο και προσγειώθηκε κατευθείαν στο μπλόγκ της!

Διάβασα πολλές υπέροχες συμμετοχές και το καταχάρηκα, γέλασα και το ευχαριστήθηκα μιας που μου αρέσουν και τα κωμικά πολύ!

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, παρόλο τον σκληρό ανταγωνισμό, πήρα και εγώ μερικούς βαθμούς!

Ευχαριστώ πολύ όσους με τίμησαν με την ευγενική τους ψήφο!

Συγχαρητήρια στους νικητές , γιατί έγραψαν πραγματικά πολύ ωραία κομμάτια! 

Περάστε μια βολτούλα και θα γελάσετε με τη ψυχή σας!