Ηταν πριν από πολλά χρόνια που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας.
Εσύ κοσμούσες τη βιτρίνα ενός καταστήματος στο κέντρο της Αθήνας κι εγώ πέρασα τυχαία από εκεί σε μια από τις σπάνιες φορές που έβγαινα για ψώνια με τη μητέρα μου.
Δε μου τράβηξες τη προσοχή , όχι.
Δεν ήσουν πολύ του στυλ μου, χωρίς παρεξήγηση.
Στάθηκε όμως μπροστά σου η μητέρα μου, γεμάτη ενθουσιασμό.
"Τι ωραίο που είναι αυτό Δέσπω!Ελα να σου το πάρω!"
Δε με κέρδισες πρέπει να σου πω. Υπερβολικό σε βρήκα για την καθημερινότητα μου. Και εκείνη η λαιμόκοψη, άβολη μου φάνηκε !
Τότε μου λεει με μάτια που έλαμπαν βλέποντας ενα μέλλον που δεν υπήρχε εκεί.
